Το πείραμα του Παλαιοχωρίου (ή Πώς κάνεις ένα παιδί να αφήσει το κινητό)

Το πείραμα του Παλαιοχωρίου (ή Πώς κάνεις ένα παιδί να αφήσει το κινητό)

Γράφει η συγγραφέας-εικονογράφος Μαρίνα Γιώτη

Είναι δυνατόν να επιστρέψουν τα παιδιά μας μετά την πανδημία στον πραγματικό κόσμο και στην ανθρώπινη επαφή ή έχουμε χάσει αυτό το πλοίο για πάντα;

Το κινητό και οι οθόνες γενικότερα είναι ένα από τα μεγάλα προβλήματα που εμείς οι γονείς καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε μετά το τέλος των lockdown. Ως μητέρα μιας δεκατριάχρονης πια, πολύ φοβάμαι ότι θα πρέπει να της το αφαιρέσω χειρουργικά από τα χέρια. Με τον Κώστα, τον πατέρα της, πριν την πανδημία θέταμε όρια στη χρήση του κινητού και δεν τα είχαμε πάει άσχημα. Όμως με την πανδημία τι μπορούσαμε να κάνουμε, όταν η εκπαίδευση και η κοινωνικοποίηση των παιδιών μας πέρναγε μόνο μέσω μιας οθόνης;

Στην πανδημία ήμασταν από τους προσεκτικούς. Αποφεύγαμε κάθε ανθρώπινη επαφή που θα μπορούσε να θέσει σε κίνδυνο την οικογένειά μας ή τους άλλους. Η κόρη μας στην πανδημία δεν πήγαινε σχολείο και δεν έβλεπε κανέναν άλλο πέρα από εμάς. Αυτό σήμαινε ότι, για να μην τρελαθεί εντελώς, θα έπρεπε να μπορεί να επικοινωνεί με τους φίλους της μέσω ενός κινητού. Αναγκαίο κακό, θα μου πείτε. Το αντιλαμβάνομαι, γι’ αυτό και είχε το ελεύθερο να μιλάει μαζί τους όποτε ήθελε. Όμως τώρα τι κάνουμε; Το κινητό έχει κολλήσει στα χέρια των παιδιών και δεν φαίνεται να ξεκολλάει με τίποτα. Τα περισσότερα βρίσκονται στα όρια του εθισμού. Δοκιμάστε όμως να πάρετε το κινητό από το παιδί σας όταν σε όποια παρέα και αν βρεθεί όλα τα άλλα παιδιά έχουν από ένα. Είναι δυνατόν να επιστρέψουν τα παιδιά μας στον πραγματικό κόσμο και στην ανθρώπινη επαφή ή έχουμε χάσει αυτό το πλοίο για πάντα;

Βλέποντας τα παιδιά ηλικίας 7 έως 15 ετών στο Παλαιοχώρι Καλαμπάκας, όπου κάναμε διακοπές, να κάθονται όλα μαζί με ένα κινητό στο χέρι, ενώ η φύση γύρω τους με τις άπειρες δυνατότητες για παιχνίδι τα περίμενε, η απάντηση ήταν προφανής. Το πλοίο έχει σαλπάρει και μαζί του έχει πάρει κάθε ψήγμα παιδικής αθωότητας… Ή μήπως όχι;

Μια μέρα, ενώ περνούσαμε δίπλα από το κιόσκι όπου κάθονταν καμιά δεκαπενταριά παιδιά κολλημένα το καθένα στην οθόνη του, ο Κώστας είχε μια ιδέα! «Παιδιά, θα βάλουμε ένα στοίχημα», τους είπε. «Αν καταφέρω να βάλω αυτή τη σακούλα με σκουπίδια που κρατάω στον κάδο με την πρώτη βολή θα αφήσετε τα κινητά για είκοσι λεπτά». Αυτό τους κέντρισε το ενδιαφέρον. Μερικά χασκογέλασαν, αλλά άρχισαν να λένε όχι, άλλα ναι, η κόρη μας δε ήθελε να ανοίξει η γη και να την καταπιεί. «Πόσο ξενέρωτοι μπορεί να είναι οι γονείς μου» είμαι σίγουρη πως σκεφτότανε, μπορεί να το είπε κιόλας – δεν είμαι σίγουρη. Τελικά τα βάλαμε και ψηφίσανε. Η περιέργειά τους κέρδισε και το στοίχημα μπήκε. Ο Κώστας ζύγισε με σοβαρότητα τη βολή του – τύφλα να ‘χει ο Καμπούρης στις βολές του Eurobasket 1987! Τα πιτσιρίκια κράτησαν την ανάσα τους. Η σακούλα φεύγει από τα χέρια του, αιωρείται για λίγο στον αέρα και κάθεται για μισό δευτερόλεπτο στο χείλος του κάδου. Ταλαντεύεται και πέφτει… έξω. Φωνές και γέλια από τα παιδιά. Διέκρινα και μια μικρή ανακούφιση. Όμως ο Κώστας δεν το έβαλε κάτω. Είχε την προσοχή τους τώρα. «Τι λέτε; Μια ακόμη ευκαιρία;»

Τη δεύτερη φορά έβαλε λίγο περισσότερη δύναμη και η σακούλα, αφού ακούμπησε και πάλι στο χείλος του κάδου –ίσα ίσα για να μας βγάλει την ψυχή!–, αυτή τη φορά έπεσε προς τα μέσα. Φωνές και γέλια από παντού. Μερικές γκριμάτσες απογοήτευσης, αλλά τα παιδιά στη συντριπτική τους πλειοψηφία άφησαν τα κινητά στο τραπέζι και απομακρύνθηκαν. Ο Κώστας και εγώ καθίσαμε φρουροί και τα παρακολουθήσαμε να δούμε τι θα κάνουν. Τα επόμενα λεπτά ήταν συγκλονιστικά.

Μετά από μια ελάχιστη στιγμή αμηχανίας, τα παιδιά άρχισαν αμέσως να βρίσκουν παιχνίδια. Τα αγόρια προσπαθούσαν να ανέβουν σε ένα δέντρο, ενώ μια παρέα από κορίτσια έκαναν έναν κύκλο και άρχισαν να παίζουν ένα παιχνίδι με τα χέρια τους που είχα να δω από τότε που ήμουν η ίδια παιδί. Δυο άλλα πιο κάτω έπαιζαν «κεφτεδάκια» και μερικά ένα παιχνίδια σαν κουτσό. Τους πήρε ελάχιστο χρόνο να «θυμηθούν» παιχνίδια που νομίζαμε ξεχασμένα και να διασκεδάσουν. Τα έβλεπα να γελάνε και διέκρινα μερικά, συμπεριλαμβανομένης και της κόρης μας, που είχαν εκπλαγεί και τα ίδια με το τι γινόταν. Σαν να μην ήξεραν ότι υπήρχε και αυτή η επιλογή.

Με τον Κώστα είχαμε μείνει με το στόμα ανοιχτό. Είναι τελικά τόσο απλό; Μπορείς να ξαναδώσεις στα παιδιά σου την χαμένη παιδική τους ηλικία σε ένα πραγματικό κόσμο τόσο άμεσα; Από το δικό μας μικρό πείραμα στο Παλαιοχώρι φαίνεται πως ναι! Αρκεί να αποφασίσεις με τους άλλους γονείς να αφαιρέσεις ΟΛΑ τα κινητά όταν τα παιδιά είναι μαζί. Το σημαντικό εδώ είναι ότι θα πρέπει να είναι όλα. Αν ένα έχει κινητό, τα υπόλοιπα θα κολλήσουν. Τα παιδιά μετά θα βρουν τον τρόπο να περάσουν καλά, ακόμα κι αν βαρεθούν για μερικές στιγμές. Δεν είναι άλλωστε κακό και αυτό. Μην ενδώσετε στην αρχική γκρίνια, γιατί το διακύβευμα είναι μεγάλο, όμως πιστέψτε με, αξίζει τον κόπο.

ΒΙΟ

Η Μαρίνα Γιώτη είναι βραβευμένη συγγραφέας και εικονογράφος του  «Γέτι, η δύναμη του ακόμη» που απέσπασε το 1ο Βραβείο Βιβλίου Public 2021 στην κατηγορία Ελληνική Παιδική Λογοτεχνία, της επιτυχημένης σειράς «Παραμύθια αλλιώς», του βιβλίου για μαμάδες «Μια καρδιά» και άλλων παιδικών βιβλίων από τις Εκδόσεις Διόπτρα, αλλά και ακούραστη εξερευνήτρια της παιδικής φαντασίας.

Βιβλία της έχουν μεταφραστεί στα αγγλικά και ιταλικά και βρίσκονται σταθερά στις λίστες των παιδικών best sellers. Μπορείτε να μάθετε περισσότερα για τη Μαρίνα, τα βιβλία της ή να βρείτε εκπαιδευτικό υλικό και δραστηριότητες στο www.marinagioti.gr

 Ακολουθήστε την Μαρίνα στα Social:

Κλειστή Ομάδα Αναγνωστών Μαρίνας Γιώτη στο Facebook: https://www.facebook.com/groups/193774821199274/

Facebook σελίδα: https://www.facebook.com/marinagiotiofficial

Instagram: https://www.instagram.com/marina_gioti/

Διαβάστε ακόμα:

Στις 13 Σεπτεμβρίου ανοίγουν τα σχολεία: Με ποιες προϋποθέσεις επιστρέφουν μαθητές και καθηγητές

Τι ισχύει για τον εμβολιασμό των εγκύων – Ποια τα νέα δεδομένα του CDC

Φρίκη στη Βοιωτία: Πατέρας κατηγορείται ότι ασελγούσε στον 14χρονο γιο του