- Infokids.gr - https://www.infokids.gr -

Τζανής Πολυκανδριώτης: Το παιδί ήρωας του σεισμού του 1999 μιλά για τις δραματικές στιγμές που πέρασε μέσα στα ερείπια αλλά κι όταν ξύπνησε στην εντατική…

Ο Τζανής Πολυκανδριώτης, 23 χρόνια πριν, έβλεπε τον πατέρα του, Παναγιώτη, να χάνεται στα συντρίμμια του σπιτιού του, στη συμβολή της Τατοΐου με την οδό Κω, στη Μεταμόρφωση.

Ο Παναγιώτης Πολυκανδριώτης πάλεψε μέχρις εσχάτων για τη ζωή των παιδιών του και νίκησε πεθαίνοντας

Ο πατέρας του Παναγιώτης με τις δύο αδελφές του, τη 12χρονη Κωνσταντίνα και την 6χρονη Ειρήνη, έβλεπαν τηλεόραση, ενώ η μητέρα του Χρυστάλλα βρισκόταν στη δουλειά. Η σεισμική δόνηση μεγέθους 5,9 ρίχτερ που έχει χτυπήσει την Αθήνα εκείνη την αποφράδα μέρα έχει αφήσει πίσω του ανυπολόγιστες ζημιές, αλλά κυρίως έχει κοστίσει τη ζωή σε δεκάδες ανθρώπους (συνολικά 145).

Ο 32χρονος σήμερα είναι το δεκάχρονο αγόρι που συγκλόνισε το πανελλήνιο στο σεισμό των 5,9 Ρίχτερ του 1999 με τη μάχη του για να βγει ζωντανό μέσα από τους τόνους μπετόν και σιδερικών που το καταπλάκωσαν.  Οι φωνές των παιδιών από τα χαλάσματα και η άρνηση του μικρού Τζαννή να δεχτεί βοήθεια από γιατρούς αν δεν του έλεγαν για την κατάσταση του πατέρα του ήταν απλά η κορύφωση του δράματος.

Τα τρία παιδιά απεγκλωβίζονται 18 ώρες μετά από τα συντρίμμια: τα δύο κορίτσια είναι καλά, ενώ ο Τζαννής έχει υποστεί τραυματισμούς και χάνει το κάτω τμήμα του δεξιού του ποδιού.

Είναι όμως ζωντανά χάρη στον πατέρα τους, ο οποίος υπέστη έμφραγμα κατά τη διάρκεια της προσπάθειας απεγκλωβισμού τους και ξεψύχησε, αφού πρώτα σιγουρεύτηκε ότι είχε φτάσει βοήθεια.

«Η μητέρα μου έλειπε στη δουλειά, ο πατέρας μου και οι αδερφές μου έβλεπαν τηλεόραση στο δωμάτιο των γονιών μου. Ώσπου, ξαφνικά αρχίζει το ισχυρό μπουμπουνητό κι εγώ τρέχω να τους βρω, φωνάζαμε όλοι μαζί έντρομοι. Την ώρα που έπεφτε το σπίτι μας, εγώ κοιτούσα τον πατέρα μου στα μάτια.

Ως παλαίμαχος πυγμάχος, ψηλός και γεροδεμένος όπως ήταν, ο μπαμπάς μου επιχείρησε να μας αγκαλιάσει και τους τρεις μας, για να μη μας πλακώσουν τα ντουβάρια. Αυτός μας έσωσε, πρόλαβα να δω ότι ο τοίχος που ήταν να πέσει επάνω μας, έπεσε σ΄ αυτόν. Εγώ κάπως πιάστηκα από το κρεβάτι για λίγα δευτερόλεπτα ακούω το ‘μπαμ-μπαμ-μπαμ’ κι άλλους παρόμοιους βρόντους. Μετά μόνο σκοτάδι. Είχε πέσει, όμως, το καλοριφέρ πάνω στις πατούσες μου, οι φέτες του μου έκαναν τη ζημιά στα πέλματα, και στα δυο μου πόδια.

Εννοείται, βέβαια, πως το πλέον επώδυνο ήταν πως έχασα τόσο μικρός τον πατέρα μου, η ιδέα ότι από δέκα χρονών δεν ξαναλέω τη λέξη «πατέρα», δήλωσε χρόνια αργότερα στα «Νέα» ο Τζαννής.

Ο μικρός έμεινε 4 μήνες στο νοσοκομείο και χρειάστηκε τεχνητά μέλη για να συνεχίσει να περπατάει, αλλά βγήκε νικητής, ενώ μετά από χρόνια σε λυόμενες κατοικίες, ο ίδιος, η μητέρα του και οι αδερφές του μετακόμισαν σε καινούργιο ιδιόκτητο σπίτι το 2003.

Ποτέ δεν το έβαλε κάτω. Πάλεψε με νύχια και με δόντια για να σηκωθεί

Σε συνέντευξη που παραχώρησε σε τηλεοπτική εκπομπή ο Τζανής μίλησε για τις δραματικές ώρες που πέρασε στα συντρίμμια του σπιτιού του στη Μεταμόρφωση αλλά και τον πατέρα του, ο οποίος θυσιάστηκε για να ζήσουν τα παιδιά του.

«Ήμασταν με τον πατέρα μου και τις δύο αδερφές μου, η μητέρα μου ήταν στη δουλειά εκείνη την ώρα. Ξαφνικά έγινε ο σεισμός, εγώ ήμουν στην κουζίνα, έτρεξα στο δωμάτιο και έβλεπα τον πατέρα μου μπροστά μου και τις αδερφές μου που κάθονταν και έβλεπαν τηλεόραση και τον κοίταγα στα μάτια. Από εκεί που ήμασταν όρθιοι, ξαφνικά σκοτάδι. Δηλαδή να είσαι ξαπλωμένος και να είναι εδώ ο τοίχος, ξέρεις ότι μιλάμε για θαύμα.

Η πρώτη σκέψη μου ήταν να είναι ένας εφιάλτης και να ξυπνήσουμε. Φωνάζαμε να μας ακούσουν. Εγώ, όταν η μικρή μου αδερφή δεν μίλαγε, της τράβαγα τα μαλλιά γιατί ήθελα να δω ότι είναι καλά. Η μεγάλη μας αδερφή μας έδινε και κουράγιο. Ήταν εκείνος που μας έσωσε γιατί αν δεν ήταν εκείνος δεν θα είχε γίνει αυτό το κενό που ήμασταν εμείς από κάτω. Τι να πεις; Ευχαριστώ τον πατέρα μου εκεί που είναι να είναι καλά και να μας έχει καλά.

Εφιάλτης μέσα στα χαλάσματα

ΝΑ ΞΕΧΑΣΕΙ ο Τζαννής τα όσα τότε, μικρό παιδί, έζησε, είναι ανέφικτο· εξηγεί το αυτονόητο. «Δεν ξεχνιούνται οι μνήμες εκείνες, θυμάμαι ακόμα πώς μας έβγαλαν οι διασώστες, από τον μέχρι πρότινος δεύτερο όροφο. Συνέχεια τους ρωτούσα, “πότε θα με βγάλετε;”, «τώρα, σε δέκα λεπτά…”, μου απαντούσαν μονίμως αυτοί- τι να κάνουν, πλακωμένοι ήμασταν, ήρωες ήταν που μας απεγκλώβισαν! Έπαιρνα κι εγώ τα σφυριά τους και κοπανούσα όσο μπορούσα, καθώς είχα ελεύθερα τα χέρια μου…», θυμάται.

Ο σεισμός τον είχε βρει μόνο του, στην κουζίνα. «Η μητέρα μου έλειπε στη δουλειά, ο πατέρας μου και οι αδερφές μου έβλεπαν τηλεόραση, στο δωμάτιο των γονιών μου. Ώσπου, ξαφνικά αρχίζει το ισχυρό μπουμπουνητό κι εγώ τρέχω να τους βρω, φωνάζαμε όλοι μαζί έντρομοι! Την ώρα που έπεφτε το σπίτι μας, εγώ κοιτούσα τον πατέρα μου στα μάτια! Ως παλαίμαχος πυγμάχος, ψηλός και γεροδεμένος όπως ήταν, επιχείρησε να μας αγκαλιάσει και τους τρεις μας, για να μη μας πλακώσουν τα ντουβάρια! Αυτός μας έσωσε, πρόλαβα να δω ότι ο τοίχος που ήταν να πέσει επάνω μας, έπεσε σ΄ αυτόν!

Εγώ κάπως πιάστηκα από το κρεβάτι, για λίγα δευτερόλεπτα ακούω το “μπαμ- μπαμ- μπαμ” κι άλλους παρόμοιους βρόντους. Μετά μόνο σκοτάδι! Είχε πέσει, όμως, το καλοριφέρ πάνω στις πατούσες μου, οι φέτες του μου έκαναν τη ζημιά στα πέλματα, και στα δυο μου πόδια. Εννοείται, βέβαια, πως το πλέον επώδυνο ήταν πως έχασα τόσο μικρός τον πατέρα μου, η ιδέα ότι, από δέκα χρονών, δεν ξαναλέω τη λέξη “πατέρα…”, δεν τον έχω δίπλα μου. Στην πραγματικότητα, πολύ αργότερα, μετά το πρώτο μνημόσυνό του, μου είπαν την αλήθεια, αν και στην ουσία το είχα καταλάβει μέσα στα χαλάσματα. Σίγουρα μου λείπει, αλλά, δέκα χρόνια τώρα, έχεις μάθει να ζεις μ΄ αυτό…», υποστηρίζει.

Όμως, ο Τζαννής έχει κι άλλους να θυμάται: τη γιατρίνα, που του έδινε τις πρώτες βοήθειες, τις παυσίπονες ενέσεις, χωμένη ανάμεσα στα μπάζα. Ήταν η Σοφία Μπεφόν, που σκοτώθηκε το 2001, ύστερα από πτώση ελικοπτέρου του ΕΚΑΒ στο Σούνιο…

Το να ζεις με τεχνητό μέλος δεν είναι κάτι εύκολο. Βλέπουν ότι περπατάω, αλλά δεν ξέρουν ότι μπορεί να κουραστώ περισσότερα από κάποιον άλλον, το καλοκαίρι να ιδρώνω περισσότερο, να σέρνομαι κάποιες φορές. Δεν είναι εύκολη η ζωή, δυστυχώς. Κάθε μέρα είναι ένας αγώνας για μένα. Η πιο δύσκολη στιγμή ήταν όταν ήμουν στην εντατική και ξύπνησα περίπου μετά από 40 μέρες και ρώτησα που είναι η οικογένειά μου,ο πατέρας μου, οι αδερφές μου και μου έλεγαν ότι ο πατέρας μου είναι σε νοσοκομείο ότι έχει χτυπήσει. Δεν γνώριζα κάτι γιατί ήμουν σε καταστολή για 40 μέρες. Και μου είπαν ότι έχασα τον πατέρα μου, ήταν το πιο δύσκολο απ’ όλα.

Ο κόσμος μας στάθηκε πάρα πολύ και μας βοήθησε οικονομικά για να μπορούμε να πάρουμε και αυτό το διαμέρισμα που έχουμε. Ευχαριστώ τον κύριο Χρονόπουλο που τα πρώτα χρόνια και ακόμα ως τώρα που μου έχουν κάνει τα τεχνητά μέλη δωρεά. Είναι τα χρήματα πάρα πολλά, πραγματικά. Μετά από ένα χρόνο περπάτησα και μόνο η χαρά που πήρα ήταν τόσο μεγάλη. Ήταν σαν να ξαναγεννήθηκα.

Το όνειρό μου είναι να διοριστώ κάπου, να γίνω καθηγητής τώρα που πήρα και το πτυχίο μου. Καθηγητής καλλιτεχνικών. Θα ήθελα να κάνω οικογένεια, να μας έχει καλά ο θεός, να κάνουμε παιδάκια, να έχουμε την υγεία μας».

«Ο μικρός είχε ψυχή και μας βοήθησε να τον σώσουμε»

Την ώρα της διάσωσής του, όταν η γιατρός του ΕΚΑΒ σύρθηκε στο άνοιγμα για να
του κάνει μια παυσίπονο ένεση, ο εντεκάχρονος αρνήθηκε. «Αν δεν μου πείτε ότι
ο πατέρας μου είναι πεθαμένος, δεν σας αφήνω» φώναζε, δύσπιστος απέναντι στους
πυροσβέστες που με τη σειρά τους προσπαθούσαν να τον βγάλουν.

Μίλαγε συνέχεια. Άλλες φορές κάνοντας αστεία, άλλες προσπαθώντας να βοηθήσει.
«Προσέξτε μην με κάψετε» φώναξε κάποια στιγμή. Τα πόδια του είναι
ακινητοποιημένα από το σώμα του καλοριφέρ, το πλυντήριο, μια σιδερώστρα και
βέβαια την «πλάκα» τού επάνω ορόφου. Για να τον βγάλουν πρέπει να κόψουν
διάφορα σίδερα και το δρέπανο πετάει σπίθες.

Παγιδευμένος

«Ήταν πολύ άσχημα παγιδευμένος» λέει ο αρχιπυροσβέστης Αλέξανδρος Ορφανός. «Το ένα του πόδι ήταν άσχημα χτυπημένο και χρειαζόταν ψυχολογική υποστήριξη. Όμως ο μικρός ήταν απίστευτος. Είχε ψυχή και μας βοηθούσε να τον σώσουμε. Μάλιστα για ένα διάστημα είχε βρει ένα κομμάτι ξύλο και προσπαθούσε από μόνος του να σκάψει. Μας έλεγε “τι έγινε, θα με βγάλετε;”. Σε μια άλλη φάση κι ενώ είχαμε
προχωρήσει, έπιασε τον συνάδελφο από τον λαιμό κι έκανε φοβερή προσπάθεια να
βγει μόνος του».

Του ρίχνουν ένα ύφασμα μουσκεμένο να τυλιχτεί για να μην φοβάται από τις
σπίθες. Η κατάσταση είναι δύσκολη. Ο εντεκάχρονος όμως που «έχει ψυχή» και το
αποδεικνύει αυτό κάθε στιγμή μιλώντας πρώτα με τον Αλέξανδρο και τον Στέλιο,
μετά με τον Γιάννη και τον Γιώργο ­ (κατεβαίνουν ανά ζευγάρια) ­ οι οποίοι
έχουν συρθεί σε ένα άνοιγμα τεσσεράμισι μέτρων, οριζόντιο, παράλληλα με το
έδαφος, για να τον φτάσουν.

Λίγο νωρίτερα καταφέρνουν να απεγκλωβίσουν
ζωντανές τις δύο αδελφές του και νεκρό τον πατέρα του, τον πρωταθλητή της
πυγμαχίας Παναγιώτη Πολυκανδριώτη. Καποια στιγμή γίνεται σεισμός. «Όλοι
φοβηθήκαμε, θα ήταν ψέμα να πούμε ότι δεν μας ένοιαξε» λένε.

Διαβάστε επίσης:

Μπράβο! Η Σκακιστική Ομάδα του ΕΜΠ Le Roi 1η στην Ευρώπη και 5η στον κόσμο [2]

Βερονίκη: Γνωρίστε την ΑμεΑ ηρωίδα που πρωταγωνιστεί στo νέο animation κατά της παιδικής κακοποίησης [3]

Ο παιδοκαρδιολόγος Δ. Γεωργακόπουλος μιλά στο Infokids.gr για τις παιδικές καρδιοπάθειες στην μετά-Covid εποχή [4]