Η μαρτυρία του 7χρονου κοριτσιού από τη Βηρυτό, που είδε το νοσοκομείο όπου νοσηλεύεται με καρκίνο να γίνεται στάχτη σε λίγα λεπτά κάτω από το τεράστιο ωστικό κύμα [2] της έκρηξης που συγκλόνισε το λιμάνι της πόλης, ραγίζει καρδιές.
Σε εκτενές ρεπορτάζ της η εφημερίδα New York Times [3], καταγράφει τις ιστορίες της μικρής Marita, του Yuri και της Amanda που πλέον ζουν σε μια χώρα που δεν μπορεί να τους προσφέρει ιατρική περίθαλψη για να συνεχίσουν τον αγώνα τους κατά της επάρατης νόσου.
Τα παιδιά στο Νοσοκομείο της Βηρυτού, Άγιος Γεώργιος, έχτιζαν μεταξύ τους δυνατούς δεσμούς και περνούσαν όμορφες στιγμές ζωγραφίζοντας και χορεύοντας, όταν τους το επέτρεπαν οι δυνάμεις τους, που συχνά εξαντλούνται λόγω των θεραπειών και των συνεχών εξετάσεων.
Τώρα αυτά τα παιδιά, αναρωτιούνται πώς θα συνεχίσουν τις θεραπείες τους και θα διατηρήσουν τους δεσμούς που ανέπτυξαν, ενώ παράλληλα προσπαθούν να συνειδητοποιήσουν τι ακριβώς συνέβη την Τρίτη, 4 Αυγούστου.
Το δεύτερο σπίτι των παιδιών
Η φονική έκρηξη [4] στο λιμάνι της Βηρυτού κατέστρεψε 4 νοσοκομεία, ανάμεσά τους και αυτό του Αγίου Γεωργίου – ένα από τα μεγαλύτερα στην χώρα – αφήνοντας τους δεκάδες νεαρούς ασθενείς με καρκίνο χωρίς έναν χώρο για περίθαλψη και φροντίδα, στον οποίο θα μπορούν να συνεχίσουν τις θεραπείες τους.
“Το σπίτι μου καταστράφηκε”, λέει η 7χρονη Marita που πάσχει από καρκίνο στην New York Times. “Αυτό ήταν το νοσοκομείο μου και δεν υπάρχει πια. Εξαφανίστηκε. Δεν θέλω να το βλέπω να πεθαίνει κατ’ αυτόν τον τρόπο”.
Η Marita και η μητέρα της ανυπομονούσαν να γυρίσουν στο σπίτι τους, στον πατέρα και τα αδέρφια του 7χρονου κοριτσιού, έπειτα από μια ακόμη εξαντλητική και μακρά θεραπεία για τον καρκίνο.
Το μικρό κοριτσάκι αποχαιρέτησε τις νοσοκόμες, τους νοσηλευτές και τον καλύτερό της φίλο, τον Yuri, ο οποίος διαγνώστηκε πριν έναν χρόνο με Σάρκωμα Ewing, και ήταν πολύ χαρούμενο που θα γύριζε στο σπίτι του και πάλι.
Το νοσοκομείο ήταν το μόνο μέρος που τα παιδιά ένιωθαν φυσιολογικά. Κανείς δεν τα υποτιμούσε και τα λυπόταν, παραδέχονται οι δικοί τους.
Οι ανατριχιαστικές στιγμές πατέρα – γιου μετά την έκρηξη
Το απόγευμα της ίδιας ημέρας ο πατέρας του Yuri, Abou Mrad, καθόταν στο παράθυρο του δωματίου και είδε μαύρο καπνό από το λιμάνι. Δευτερόλεπτα αργότερα η μεγάλη έκρηξη έγινε και λίγο μετά ο πατέρας έψαχνε τον γιο του κάτω από τα συντρίμμια.
“Καταρράκτες από αίμα… Έψαχνα τον γιο μου και όταν τον εντόπισα τον κοίταξα στα μάτια και του έλεγα πως όλα θα πάνε καλά”, θυμάται.
Μία κάμερα του χώρου κατέγραψε τα δευτερόλεπτα μετά την έκρηξη και στο ηχητικό κλιπ ακούγονται ο μικρός Yuri με τον πατέρα του: “Μην φοβάσαι. Είμαι εγώ εδώ”, λέει ο τραυματισμένος πατέρας με το μικρό παιδί να φωνάζει: “Κι αν ανατιναχθεί ξανά;”.
Λίγη ώρα αργότερα μια νοσοκόμα έφτασε για να τους βοηθήσει. Οι φιάλες με τα φάρμακα και τους ορούς του Yuri, όπως και το σώμα και το κρεβάτι του, ήταν θαμμένα κάτω από τόνους σκόνης, συντρίμμια και γυαλιά. Ο πατέρας του γλίτωσε με ένα σπασμένο χέρι και ένα τραυματισμένο πλευρό. Έβαλε τον γιο του σε καθαρό κρεβάτι και έτρεξε να προσφέρει βοήθεια σε άλλους.
Γονείς πέθαναν μπροστά στα μάτια των παιδιών τους
Δυστυχώς, δεν ήταν όλοι οι γονείς και όλα τα παιδιά τόσο τυχερά. Ένας πατέρας που είχε έρθει στο νοσοκομείο για την κόρη του, η οποία διαγνώστηκε λίγες μέρες νωρίτερα με καρκίνο, τραυματίστηκε πολύ σοβαρά και λίγες μέρες μετά την έκρηξη κατέληξε στο νοσοκομείο.
“Το τραύμα του να έχεις καρκίνο σε τόσο μικρή ηλικία και να βλέπεις τον πατέρα σου να πεθαίνει μπροστά σου δεν ξεπερνιέται”, είπε γιατρός από το νοσοκομείο. Το μόνο που λέει τώρα το κοριτσάκι είναι: “Ο μπαμπάς θα μας κοιτάζει από ψηλά και θα μας βοηθά από τον παράδεισο”.
Η Amanda και η επιστροφή στην Αυστραλία
Η 3χρονη Amanda εδώ και περίπου έναν χρόνο περνούσε όλες τις ημέρες της στο νοσοκομείο, ήταν το δεύτερο σπίτι της. Η οικογένειά της επέστρεψε στη Βηρυτό από την Αυστραλία, επειδή οι γονείς της ήθελαν τα παιδιά τους να μεγαλώσουν όπου και εκείνοι. Το μικρό κορίτσι διαγνώστηκε με καρκίνο πέρυσι τον Δεκέμβριο και έκτοτε ακολουθούσε θεραπεία στο νοσοκομείο του Αγίου Γεωργίου.
Όπως πολλοί κάτοικοι του Λιβάνου, όμως, έτσι και ο πατέρας της έπειτα από την καταστροφική έκρηξη και την κρίση που θα επιφέρει στην οικονομία αποφάσισε να εγκαταλείψει την πατρίδα του.
“Αγαπώ πολύ την πατρίδα μου. Πιστεύω στον Λίβανο, αλλά είμαι και πατέρας”, είπε στη New York Times. “Προτεραιότητά μου είναι να διαφυλάξω την υγεία και το μέλλον της κόρης μου. Δεν θα έπρεπε να ανησυχώ για το αν το παιδί μου θα ζήσει ή θα πεθάνει εδώ”.
πήγη: newyorktimes.com [3]