Μια απίστευτη – αλλά δυστυχώς αληθινή – ιστορία ήρθε στο φως, προκαλώντας οργή και βαθιά ανησυχία για το πώς αντιμετωπίζεται ακόμη και σήμερα, το 2025, ένα παιδί με Σακχαρώδη Διαβήτη τύπου 1 (ΣΔτ1) μέσα σε έναν χώρο που θα έπρεπε να του προσφέρει ασφάλεια, αποδοχή και στήριξη: το σχολείο του.
Σύμφωνα με καταγγελία γονέων, σε γνωστό ιδιωτικό σχολείο της Αττικής, 5χρονος μαθητής με ΣΔτ1 βρέθηκε αντιμέτωπος με συστηματική αδιαφορία και άγνοια εκ μέρους της σχολικής νοσηλεύτριας, η οποία -παρά τις συνεχείς προσπάθειες της οικογένειας να την εκπαιδεύσει στη διαχείριση της αντλίας και των ιδιαιτεροτήτων της πάθησης- παρέμενε ανεπαρκής στο ρόλο της. Το αποτέλεσμα; Το παιδί υπέστη σοβαρή υπογλυκαιμία και τελικά διώχθηκε από το σχολείο, με την αιτιολογία ότι… η παρουσία του “παρακολύει” τη λειτουργία της τάξης.
Οι αδιανόητοι λόγοι της απόρριψης
Όπως καταγγέλλουν οι γονείς, οι ιδιοκτήτες του σχολείου και η δασκάλα της τάξης προέβαλαν ως δικαιολογία λόγους που προκαλούν σοκ:
- Ο ήχος του αισθητήρα γλυκόζης «ενοχλούσε» τους μαθητές και «διέκοπτε» το μάθημα, ενώ στην πραγματικότητα ο ήχος αυτός είναι μηχανισμός ασφάλειας που ειδοποιεί για επικίνδυνες μεταβολές στα επίπεδα σακχάρου.
- Το παιδί πήγαινε συχνά στην τουαλέτα λόγω υψηλών σακχάρων -συνέπεια της κακής φροντίδας- γεγονός που θεωρήθηκε «πρόβλημα» για την εύρυθμη λειτουργία της τάξης.
- Η ανάγκη του παιδιού να καταναλώνει χυμό ή κράκερ για να αντιμετωπίσει υπογλυκαιμία θεωρήθηκε «αντικείμενο αντίδρασης» από τους υπόλοιπους μαθητές, αντί να εξηγηθεί στους συμμαθητές του η φύση της πάθησης ώστε να δείξουν κατανόηση και στήριξη.
Αντί λοιπόν να υπάρξει ενημέρωση, εκπαίδευση και αποδοχή, υπήρξε στιγματισμός, απομόνωση και τελικά απόρριψη.
Η οικογένεια σε απόγνωση
Οι γονείς, οι οποίοι είχαν λάβει από το σχολείο τη διαβεβαίωση ότι υπάρχει νοσηλεύτρια σε κάθε εκπαιδευτική βαθμίδα και ότι το παιδί θα τύχει της κατάλληλης φροντίδας, βρέθηκαν προδομένοι. Ο πατέρας, μάλιστα, αναγκάστηκε να καταφύγει σε δάνειο για να μπορέσει να καλύψει τα δίδακτρα, ενώ τώρα βλέπει το παιδί του να βιώνει τον αποκλεισμό, το στίγμα και το τραύμα της απόρριψης.
Η μητέρα βρίσκεται σε εξαιρετικά δύσκολη ψυχολογική κατάσταση, ενώ το μικρό παιδί – που μέχρι πρότινος ήταν συμφιλιωμένο με τη διάγνωσή του – πλέον αισθάνεται στιγματισμένο και ανεπιθύμητο στο σχολικό περιβάλλον.
Ερωτήματα που ζητούν απαντήσεις
- Θα καταγράψει το σχολείο επίσημα και γραπτώς τους λόγους για τους οποίους έδιωξε ένα 5χρονο παιδί με χρόνιο νόσημα;
- Θα αναλάβει κάποιος την ευθύνη για την επικινδυνότητα των παραλείψεων που έθεσαν σε κίνδυνο την υγεία του παιδιού;
- Πώς είναι δυνατόν να λειτουργεί εκπαιδευτήριο που αντί να αγκαλιάζει τη διαφορετικότητα, διώχνει παιδιά λόγω μίας πάθησης που απαιτεί απλώς γνώση και στοιχειώδη φροντίδα;
- Τι σημαίνει για την αξιοπιστία και την παιδαγωγική επάρκεια ενός σχολείου, όταν οι ίδιοι οι ιδιοκτήτες απορρίπτουν ένα παιδί επειδή «ενοχλεί ο ήχος του αισθητήρα»;
«Το 2025 ακόμη διώχνουμε παιδιά με διαβήτη»
Το πιο οξύμωρο όλων είναι ότι, όπως καταγγέλλεται, η ίδια η ιδιοκτήτρια του σχολείου φέρει αισθητήρα γλυκόζης, γεγονός που καθιστά ακόμη πιο ακατανόητη και προκλητική τη στάση της.
Η υπόθεση αυτή δεν είναι απλώς μια μεμονωμένη ιστορία. Είναι μια κραυγή αγωνίας για το πόσο imprepared παραμένει το ελληνικό σχολείο – δημόσιο και ιδιωτικό – απέναντι στη διαφορετικότητα και στις χρόνιες παθήσεις. Και είναι ένα καμπανάκι για την Πολιτεία, ώστε να θεσπίσει αυστηρότερους ελέγχους για τα ιδιωτικά σχολεία, να εκπαιδεύσει επαρκώς το προσωπικό τους και να διασφαλίσει ότι κανένα παιδί δεν θα ξαναζήσει κάτι τόσο τραυματικό.
