MENU
Ανάμεσα σε όλα τα τραγικά, τα απάνθρωπα και φρικαλέα που συμβαίνουν στη χώρα μας το τελευταίο διάστημα, μια ακόμα είδηση ήρθε το σαββατοκύριακο στο φως, για να μας αφήσει για ακόμα μια φορά απόλυτα αποκαρδιωμένους.
Ο λόγος για τη δολοφονία ενός παιδιού μόλις 7 ετών, του Ανδρέα, το οποίο βρέθηκε θαμμένο σε ταράτσα πολυκατοικίας στην Κυψέλη. Κατηγορούμενοι η ίδια του η μάνα και ο σύντροφός της, ο οποίος, σύμφωνα με τις πρώτες αποκαλύψεις φίμωσε το το παιδί με μονωτική ταινία και αφού αυτού ξεψύχησε ανέλαβε να το “τακτοποιήσει”.
Για την εξαφάνιση του παιδιού, η μητέρα δήλωσε πως το παιδί διέφυγε στο εξωτερικό με τον Πολωνό βιολογικό πατέρα του, ο οποίος όπως αποκαλύφθηκε αργότερα νοσηλεύεται σε ψυχιατρική κλινική.
Η αδερφή του παιδιού είχε μιλήσει στη δασκάλα
Ο Ανδρέας είχε και μία 10χρονη αδερφούλα, η οποία ζει σε ανάδοχη οικογένεια. Το κορίτσι, το οποίο επίσης έμαθε ότι ο αδερφός του έφυγε στο εξωτερικό, είχε μιλήσει -σύμφωνα με το STAR- στη δασκάλα του. Μάλιστα, η διευθύντρια του σχολείου με την σειρά της απευθύνθηκε στην ΕΛ.ΑΣ.. Αυτή όμως δεν ήταν η μοναδική φορά που το 10χρονο κοριτσάκι σήμανε καμπανάκι για την τύχη του αδερφού της. Κατά τις ίδιες πληροφορίες, επέμεινε και στους ανάδοχους γονείς της για την εξαφάνιση με αποτέλεσμα αυτοί να απευθυνθούν εκ νέου στην ΕΛΑΣ.
Οι Αρχές, σύμφωνα με το STAR, έτσι διαπίστωσαν ότι ο βιολογικός πατέρας των παιδιών ήταν σε ψυχιατρική κλινική. Γεγονός που σήμανε συναγερμό καθώς δεν θα μπορούσε να έχει μαζί του τον 7χρονο Άνδρέα, όπως επέμενε να ισχυρίζεται η σύζυγός του και μητέρα του παιδιού.
Ποιος μπορεί να βοηθήσει τελικά αυτά τα παιδιά;
Και κάπου εδώ γεννάται το ερώτημα: Ποιος μπορεί να βοηθήσει τελικά παιδιά σαν τον Ανδρέα; Η ανάρτηση του δασκάλου Μάριου Μάζαρη έχει να λέει πολλά για την ανεπάρκεια του κράτους σε αντίστοιχα ζητήματα. Με αφορμή τον θάνατο του 7χρονου γράφει:
“Όσες φορές στο σχολείο μου παρατηρήσαμε παιδιά που παραμελούνται από τους γονείς τους ή ελαφριά κακοποιούνται, βρήκαμε τοίχο. Σε ποια δομή να απευθυνθείς, σε ποια υπηρεσία, η μία σε παραπέμπει στην άλλη, ένα γαϊτανάκι από “Δεν έχουμε αρμοδιότητα”, “Απευθυνθείτε αλλού”. Ποιος γείτονας να μιλήσει, ποιος να βάλει υπογραφή, ποιος να τολμήσει να αγγίξει τα τετραγωνικά του δίπλα. Ένα απίστευτο πλέγμα από ανημπόριες, ένα τεράστιο σύστημα με νομικά τερτίπια και ασάφειες και παραλείψεις. Το ίδιο και στον αντίποδα: ένα παιδί που κλέβει , φέρεται κακοποιητικά στους συμμαθητές του ή βιαιοπραγεί. Οι συνέπειες θα είναι να μείνει λίγο “στο παγκάκι να σκεφτεί”, να τον μαλώσουμε, να μείνει μια μέρα σπίτι, καμία όμως ουσιαστική παρέμβαση στον τρόπο που μεγαλώνει ή του φέρονται του ίδιου. Καμιά δυνατότητα να πάμε την υπόθεση λίγο πιο βαθιά , γιατί “δε μας πέφτει λόγος” και κυρίως γιατί δεν είμαστε νομικά κατοχυρωμένοι σαν εκπαιδευτικοί για κάτι παραπάνω.
Καταλαβαίνετε, λοιπόν, γιατί έχει σημασία να αλλάξουμε το σχολείο που έχουμε και να εντάξουμε περισσότερο διάλογο, δράσεις αυτοπεποίθησης, ενσυναίσθησης, να δυναμώσουμε την αυτοεικόνα των παιδιών και τη φωνή τους. Να καταλάβουν και τα ίδια ότι όχι, δεν είναι φυσιολογικό να σε ξυλοφορτώνει η μητέρα σου ή να σε βιάζει ο πατέρας σου. Όχι δεν είναι φυσιολογικό να σε εξευτελίζουν δάσκαλοι, καθηγητές, συμμαθητές. Μπουκώνουμε τα παιδιά φωτοτυπίες κι εξετάσεις και βαθμούς και ξεχνάνε ότι είναι άνθρωποι και προέχει να μάθουν την ανθρώπινη φύση τους. Είναι τόσα πολλά που προφανώς συγκεχυμένα τα γράφω, όχι γιατί επιδιώκω να στηρίξω μια καταγγελία, αλλά ακριβώς για να αποτυπώσω ότι δεν έχουμε όπλα να τη στηρίξουμε όταν πέσει στην αντίληψή μας. Τουλάχιστον ας κοιτάμε λίγο πιο προσεκτικά στα μάτια τα 7χρονα και κάθε 7χρονο, και κάθε ηλικίας παιδί·”
Διαβάστε ακόμα:
Αδιανόητο: 15χρονος σκότωσε την οικογένειά του μετά από καβγά για τους βαθμούς
Εξελίξεις: Ο απινιδωτής της Τζωρτζίνας «δείχνει» εξωτερική παρέμβαση
