“Είναι πολύ βαρετό… να βαριέσαι!”: Το παιδικό βιβλίο που είχε γράψει η Ρίκα Βαγιάννη

“Είναι πολύ βαρετό… να βαριέσαι!” είναι ο ευρηματικός τίτλος του παιδικού βιβλίου που είχε γράψει το μακρινό 2014, η αγαπημένη Ρίκα Βαγιάννη, που χθες άφησε την τελευταία της πνοή μετά από άνιση μάχη με τον καρκίνο του πνεύμονα.

Το βιβλίο που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ποταμός ξεχωρίζει για το χιούμορ- σήμα κατατεθέν της συγγραφέως του, το ρυθμό, τη φαντασία και την πρωτότυπη ιστορία με την οποία καταπιάνεται. Με πρωταγωνιστές τη μάγισσα Κίρα και τη γάτα της Νιάρα και με την υπέροχη εικονογράφηση της Ντανιέλας Σταματιάδη, οι λιλιπούτειοι αναγνώστες θα το λατρέψουν από τα πρώτα λεπτά και στο τέλος του βιβλίου θα αποκομίσουν το πολυτιμότερο μάθημα ζωής ότι η βαρεμάρα κάθε άλλο παρά εποικοδομητική είναι. Πρέπει να είμαστε διαρκώς ενεργητικοί, να μην επαναπαυόμαστε σε αυτά που έχουμε και πάντα να επιζητάμε το καλύτερο για τον εαυτό μας αλλά και για την κοινωνία μας.

Η υπόθεση του βιβλίου:

Η μάγισσα Kίρα βαριόταν. Ήταν μια καλή, έξυπνη και συμπαθητική μάγισσα, αλλά είχε αυτό το ελάττωμα. Βαριόταν πολύ εύκολα. Είχε πολλά στη ζωή της η Κίρα, είχε τα καλύτερα. Μπορεί και να τα είχε όλα. Γι’ αυτό βαριόταν, άραγε; Ποιος ξέρει. Και επειδή ήταν είκοσι εννιά χιλιάδων ετών (και κάτι), βαριόταν επί είκοσι εννιά χιλιάδες χρόνια (και κάτι). Δεν υπάρχει πιο βαρετό πράγμα από τη βαρεμάρα, ειδικά όταν κρατάει τόσο πολύ.

Συγγραφέας:  Βαγιάννη Ζ. Ρίκα

Εικονογράφος: Ντανιέλα Σταματιάδη

Εκδόσεις: Ποταμός

ISBN/ISSN: 978-960-545-028-1

Σελίδες: 36

Για παιδιά 6+

Θα το βρείτε εδώ 

Τι είχε δηλώσει η Ρίκα Βαγιάννη για το βιβλίο “Είναι πολύ βαρετό… να βαριέσαι!”

Σε συνέντευξη που είχε παραχωρήσει στην Athens Voice με αφορμή την κυκλοφορία του εν λόγω βιβλίου ερωτηθείσα για το αν έχει κοινά στοιχεία με την μάγισσα Κίρα και αν προλαβαίνει να βαρεθεί είχε πει “Δεν πιστεύω στην ανία, την πλήξη, τη βαρεμάρα, πες το όπως θέλεις. Οι «τρεις Αδελφές» δεν πλήττουν επειδή βρίσκονται στην επαρχία, ούτε θα τις γιατρέψει η Μόσχα με την κοσμική της ζωή και τα λούσα. Γκόμενο ψάχνουν, ή έστω κάποιον, κάτι να τις παραμυθιάσει, τις φτωχές. Το θέμα «πλήξη» για μένα απαντήθηκε μια για πάντα με τον Τσέχοφ. Κανείς δεν μου είχε πει ότι ήταν για μεγάλους ο «Γλάρος», τον κατέβασα από τη βιβλιοθήκη και τον διάβασα δέκα χρονών, και τι κατάλαβα; Οι χαζοί άνθρωποι πλήττουν και οι δυστυχισμένοι άνθρωποι κάνουν στον εαυτό τους τη χάρη να μπερδεύουν τη θλίψη με την πλήξη. Από επιείκεια. Εγώ, όταν είμαι δυστυχής ή κενή, αισθάνομαι ακριβώς αυτό, να πέσω να πεθάνω, δεν πάω να το καμουφλάρω ότι και καλά βαριέμαι. Τι να βαρεθώ; Η ζωή είναι η πιο συγκλονιστική περιπέτεια που υπάρχει, δεν μπορώ να σκεφτώ κάτι πιο ενδιαφέρον, προκλητικό, ιντριγκαδόρικο, από το να ξυπνάω κάθε πρωί στον απρόοπτο κόσμο μιας ολοκαίνουργιας μέρας.”

Ενώ ερωτηθείσα για το πώς έφτιαξε αυτό το παραμύθι είχε πει  “Φτιάχνω ιστορίες ασταμάτητα, κουφές, κουλές, απίθανες, χαζές, αστείες, τραγικές, το μυαλό μου είναι σαμποδρόμιο, έχει καρναβάλι 365 μέρες το χρόνο. Έτυχε και βρέθηκε η Αναστασία και λυπήθηκε μια ιστορία και της έδωσε εικόνες και χάρτινη ζωή.”

Αυτός είναι ο λόγος που το βιβλίο είναι αφιερωμένο σε όλα τα παιδιά πλην του γιου της Οδυσσέα

Μάλιστα, στην εν λόγω συνέντευξη δεν παρέλειψε να εξηγήσει τους λόγους για τους οποίους όπως γράφει και στις πρώτες σελίδες του βιβλίου, το αφιερώνει σε ένα σωρό παιδιά εκτός από τον Οδυσσέα, το γιο της . Όπως αποστομωτικά εξήγησε “Γιατί είναι αγοράκι οκτώ χρονών, θα με πλακώσει στις κλωτσιές αν του αφιερώσω ένα βιβλίο στο οποίο πρωταγωνιστεί (μπλιαχ) ένα κορίτσι.”