“H Σκάλα”: Διαβάστε τις πρώτες σελίδες του απόλυτου βιβλίου γονεϊκότητας που “μιλά” στην καρδιά κάθε γονιού

“Η Σκάλα” είναι το πρώτο βιβλίο της Ντίνας Νομικού, γνωστής παιδαγωγού Montessori, που έγραψε ένα εξαιρετικό βιβλίο για νέους γονείς αλλά και υποψήφιους γονείς!

Πρόκειται για μια εξαιρετικά καλογραμμένη έκδοση που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Παπαδόπουλος και όπως εύστοχα περιγράφεται στον πρόλογο “Ένα βιβλίο για γονείς σε δράση, για γονείς υπό σκέψη και για υποψήφιους. Μια ανάβαση, με μικρές απενοχοποιητικές στάσεις.Για να ξεκουράσουμε τις τύψεις μας και να τους δώσουμε μια πιο χρήσιμη χροιά. Για να συνειδητοποιήσουμε ότι δεν είμαστε οι μόνοι, αλλά είμαστε μόνοι. Γιατί τα πέρασαν κι άλλοι, αλλά καθένας μας θα βρει τον τρόπο του στον δικό του χώρο και χρόνο, με τους δικούς του συνεργάτες στην ανάβαση.”

απο την παρουσιαση του βιβλίου:

Από την αχνή ροζ γραμμή του τεστ εγκυμοσύνης μέχρι να αδειάσει το σπίτι ξανά, μια ανάσα δρόμος, ανοδικός κυρίως. Με σκαλιά πολλά και διαφορετικά. Αναγκαία και επίπονα.

Όσο ανεβαίνουμε τα σκαλοπάτια στη σχέση γονιού-παιδιού, τόσο την απολαμβάνουμε. Πιο κουρασμένοι, πιο ώριμοι και πιο υποψιασμένοι. Στις επαναλήψεις ξεκινάμε με φόρα και αυτοπεποίθηση, για να φάμε τα μούτρα μας, γιατί το δεύτερο, το δίδυμο ή το τρίτο παιδί μας έχει άλλη σκάλα να μας δώσει. Και πάλι από την αρχή. Με γνώση μεν, ανάγκη για ευελιξία δε.

Ένα βιβλίο για γονείς σε δράση, για γονείς υπό σκέψη και για υποψήφιους. Μια ανάβαση, με μικρές απενοχοποιητικές στάσεις. Για να ξεκουράσουμε τις τύψεις μας και να τους δώσουμε μια πιο χρήσιμη χροιά. Για να συνειδητοποιήσουμε ότι δεν είμαστε οι μόνοι, αλλά είμαστε μόνοι. Γιατί τα πέρασαν κι άλλοι, αλλά καθένας μας θα βρει τον τρόπο του στον δικό του χώρο και χρόνο, με τους δικούς του συνεργάτες στην ανάβαση.

Πριν από όλα, έρχεται η παρατήρηση. Όσων μας συμβαίνουν μόλις γίνουμε γονείς και όσων κρύβονται από κάτω επιμελώς. Υπάρχει η πληροφορία, οι αναπτυξιακές ανάγκες. Το τι θα τα κάνουμε είναι προσωπικό θέμα. Υπάρχουν λάθος τρόποι και σωστοί. Υπάρχουν και οι άλλοι. Αυτοί που προκύπτουν στις αληθινές οικογένειες και έχουν λίγο από όλα.

Καλή ανάβαση. Να τη χαρείτε.

Το Infokids.gr εξασφάλισε κατ΄αποκλειστικότητα τις πρώτες σελίδες του βιβλίου που θα φανεί πολύτιμο σε κάθε γονιό που αναζητά απαντήσεις σε θέματα ανατροφής και γονεικότητας.

Ας απολαύσουμε τις σκέψεις της Ντίνας Νομικού που “μιλούν” στην καρδιά κάθε γονιού

Όσο προχωρούν οι γενιές, τόσο λιγότερο ρωτούν για τα δύσκολα θέματα. Έχουν, βλέπεις, άπλετη πρόσβαση σε πληροφορία και δείχνουν να μην το έχουν ανάγκη. Το διαδίκτυο τα ξέρει όλα, δεν ρωτάει, μόνο απαντάει, και φεύγεις όποτε θες χωρίς να παρεξηγηθεί. Βρίσκεις μια απάντηση για όλα. Μα, όταν σκουραίνουν τα πράγματα, δεν έχει αυτό το κάτι παραπάνω να σου δώσει, παρά μόνο πληροφορία. Δεν βοηθά πάντα αυτό.

Η πληροφορία σκέτη δεν κουμπώνει παντού. Μάταια ψάχνουν να βρουν ακριβώς την ερώτηση ή την περίπτωσή τους. Παράλληλα εξοικειώνονται και κάπως βολεύονται να αναζητούν εκεί απαντήσεις.

Σιγά σιγά οι συζητήσεις μειώνονται στα βασικά, που έχουν να κάνουν κυρίως με την καθημερινότητα και τις υποχρεώσεις ή τα προβλήματα που πρέπει να λυθούν. Ιδιαίτερα αν στο σπίτι δεν υπάρχουν και πολλά περιθώρια συζήτησης για θέματα-ταμπού.

Παλιότερα υπήρχε πολύ έντονα αυτό το τελευταίο. Ήταν σχεδόν ασέβεια να ρωτήσεις «τέτοια» πράγματα τους γονείς. Και έβρισκες απαντήσεις μόνος σου από αλλού ή διά της εμπειρίας ή μέσω των φίλων σου ή ακόμα και από ένα πιο προχωρημένο μέλος της οικογένειας.

Σήμερα, οι σχέσεις είναι πιο μοντέρνες. Τα παιδιά τολμούν να ρωτούν όταν θελήσουν και η έννοια του σεβασμού έχει πάρει άλλες μορφές έκφρασης, λιγότερο συνυφασμένες με τον φόβο. Ευτυχώς. Αλλά ακόμη υπάρχει ο «καλός» και «βολικός» φίλος τους, το διαδίκτυο, που σκάβει τον λάκκο του διαλόγου με τους αληθινούς τους ανθρώπους.

Είμαστε φύσει κοινωνικά όντα, όμως, και θα την ψάξουμε την επικοινωνία. Ένα βράδυ που γυρνάτε αμέριμνοι από κάπου, μέσα στο αυτοκίνητο, στην ησυχία και στην ευκολία που προσφέρει το σκηνικό, θα πέσει η βόμβα. Μια ερώτηση, μια διαπίστωση ή ακόμα καλύτερα μια ανακοίνωση. Και από τα ζιπουνάκια, τα σιδεράκια, τα ταπεράκια, το χαρτζιλίκι και τις βρόμικες κάλτσες στο πάτωμα, βρίσκεσαι άξαφνα να ακούς τον έφηβό σου.

Βολικό το σκοτάδι για όλους. Κρύβει την έκφραση και του δικού σου προσώπου. Την αδυναμία να απαντήσεις, να αποδεχτείς ή να συμβουλεύσεις. Όχι γιατί δεν ξέρεις. Αλλά γιατί ξέρεις ή τουλάχιστον έχεις μια γνώμη, αλλά σου κακοφαίνεται τόσο που ήρθε η ώρα να την πεις. Φοβάσαι λιγάκι.

Σαν να ξεχνάς ό,τι έχετε πει, ό,τι έχει καταφέρει, και ότι όλα γίνονται ως μέρος του ταξιδιού προς την ενηλικίωση.Και τι να πεις τώρα; Αυτό που πιστεύεις; Αυτό που έκανες στην ηλικία του και πού σε έβγαλε;

Αυτό που πρέπει να ακούσει από σένα; Αυτό που φοβάσαι ότι μπορεί να γίνει; Αυτό που θα σου δείξει πώς το βλέπει εκείνο; Ή μήπως να μην πεις τίποτα αν δεν σου ζητηθεί η γνώμη σου; Μπορείς;

Σε ρωτά.
Σου λέει.
Σου ανακοινώνει.
Προσπαθεί.
Νιώθει δυνατά.
Ακουμπά λίγο από το βάρος των μπλεγμένων
συναισθημάτων του πάνω σου.
Γιατί έχουν πολύ βάρος.

Οι έφηβοι νιώθουν πολλά, ταυτόχρονα. Έντονα, ακραία και περίπλοκα. Είναι η αποτύπωση της «πρώτης εφηβείας» των δύο ετών σε έκδοση ενηλίκου. Για άλλο λόγο τώρα. Η φύση τους τους βάζει ένα κρας τεστ για να βιώσουν τα άκρα. Γιατί μπορούν. Γιατί χρειάζεται. Υπάρχουν ενήλικοι που αντιδρούν σαν έφηβοι, γιατί κάπως διεκπεραιώθηκε στη δική τους ζωή αυτή η φάση. Και έμειναν δέσμιοί της. Με έναν μόνιμο θυμό να τους κυριεύει.

Ήταν πολύ καλοί και βολικοί έφηβοι. Σχεδόν αμίλητοι και αόρατοι, πιθανόν και πολύ μόνοι. Μπορεί και να μην υπήρξαν έφηβοι. Να πέρασαν κατευθείαν στην ενηλικίωση. Άτσαλα, βίαια, από ανάγκη. Έβραζαν όμως από μέσα. Στο μυαλό του εν δυνάμει ενήλικα-εφήβου τρέχουν πολλά.

Από την εικόνα του για τον εαυτό του, το πώς την τοποθετεί στην ομάδα των συνομηλίκων μέχρι την πολιτική και την παγκόσμια ειρήνη. Θέλει να επαναστατήσει για όλα και να φτιάξει κάτι ιδανικό. Μένει στην κριτική και στην αντίδραση. Και, από τον πολύ θυμό του, αδυνατεί να φτάσει σε κάποια λύση. Αντιδρά για να αντιδρά. Για να υπάρχει αντίλογος.

Και μένει εκεί. Ξανά και ξανά. Αυτός είναι ο ρόλος του για τώρα. Βρίσκεται στην αυλόπορτα του σπιτιού του πλέον. Και είναι ανοιχτή για να φύγει προς πάσα κατεύθυνση. Ιδανικά, τη θέλουμε πάντα ανοιχτή, για μικρές επιστροφές κατά βούληση.

Αν έχουμε εφήβους του καναπέ, τότε κάτι δεν πάει καλά. Θέλουμε να έχουν ορμή. Θέλουμε να είναι σε όλα μέσα και να προσπαθούν να έχουν άποψη. Θέλουμε να ρωτούν πολλούς και διαφορετικούς. Μέσα σε αυτούς κι εμάς. Γιατί, για να φτιάξεις μια εικόνα για τον κόσμο και να βγεις, χρειάζεσαι πολλές οπτικές. Δεν θα πρέπει να σου φτάνει μόνο των δικών σου.

Αν και θα έχει το δικό της ειδικό βάρος, είναι και αυτή μια άποψη από τις πολλές. Το πού θα πας είναι αποτέλεσμα πολλών παραγόντων. Στις βραδινές συζητήσεις λοιπόν ας αφήσουμε τον έφηβο να μας πάει. Ας δώσουμε λίγο χώρο, μπας και καταλάβουμε γιατί ήρθε σ’ εμάς. Καμιά φορά μπορεί να ήρθε μόνο για να νιώσει λίγη από την ασφάλεια και τη φροντίδα. Να μη χρειάζεται απαντήσεις ή νουθεσίες. Κι αν τον βομβαρδίσουμε, πιθανόν να μην ξαναέρθει.

Τα παιδιά, όσο μεγαλώνουν, αρχίζουν να προβλέπουν τι θα γίνει. Και συχνά, αν οι αντιδράσεις μας είναι σπασμωδικές και χωρίς χώρο, αυτό τα αποτρέπει από το να ζητούν βοήθεια ή να ρωτούν.

Το καλό με αυτή την υπέροχη ηλικία είναι ότι μπορείς να μιλήσεις. Μπορείς να πεις ότι είχες μια υπερβολική αντίδραση γιατί φοβήθηκες ή ξαφνιάστηκες. Και να ζητήσεις να το πάτε από την αρχή. Μπορείς και να κρυφτείς, βέβαια, για να κρατήσεις τον θρόνο σου.

Απλώς σύντομα θα είσαι μόνος εκεί. Όταν θέλει απαντήσεις ή βοήθεια, αν το θέμα είναι περίπλοκο, ζήτα λίγο χρόνο να σκεφτείς κάτι που πραγματικά θα έχει νόημα να ειπωθεί. Άκου και προσπάθησε να μην τοποθετηθείς. Κι αν ακόμη δυσκολεύεσαι, ρώτα τι θα το βοηθούσε. Μπορεί ήδη να ξέρει.

Είναι ισχυρό εργαλείο για τη ζωή ενός ανθρώπου η διαπίστωση ότι οι άλλοι δεν είναι υποχρεωμένοι να μπουν στη θέση του. Ακόμα κι αν αυτοί οι άλλοι τον αγαπούν πολύ και τον γνωρίζουν αρκετά.

Αν θες κάτι, χρειάζεται να το ζητήσεις. Δεν είναι δεδομένο ότι ο άλλος βρίσκεται
στην κατάσταση να το αντιληφθεί από μόνος του. Φυσικά είναι καταπληκτικό όταν δεν χρειάζεται να το ζητήσεις, αλλά μπορείς να μη θυμώνεις όταν δεν γίνεται πάντα αυτό; Αρκεί να λες, να δείχνεις όσο συχνότερα μπορείς τη διαθεσιμότητά σου να ακούσεις ή να συζητήσεις κι αν μπορείς να βοηθήσεις και να το εννοείς. Αυτό μένει σαν πληροφορία στο μυαλό του.

Η εμπλοκή του γονιού στα θέματα ενός εφήβου έχει τελείως άλλη μορφή από την εμπλοκή στην παιδική ηλικία.

Εδώ δεν το παίρνεις πάνω σου και εξηγείς στο παιδί. Λειτουργείς υποστηρικτικά και περιμετρικά, όσο σου επιτραπεί και σου εξηγεί ο έφηβος. Όσο πιο δυναμική η προσωπικότητα του γονιού, τόσο περισσότερες και οι αντιστάσειςτου.

Όσο για τις καθαυτό απαντήσεις στα ερωτήματα, νομίζω θα πρέπει να μην είναι απόλυτες.

Ακόμα κι αν ο γονιός είναι απόλυτος σε κάτι, μπορεί να το καταθέσει, αλλά πάντα με την προσθήκη ότι αυτό είναι η δική του γνώμη, που προέκυψε μέσα στον χρόνο. Δεν θέλουμε φορεμένες απόψεις.

Από πρακτική άποψη, πολύ πιο εύκολα θα ακούσει ένας μικρός επαναστάτης κάτι που του δίνεται σαν άποψη παρά σαν δεδομένο. Βοηθά να προσπαθήσουμε να δείξουμε τη σειρά των σκέψεών μας ή τι παρατηρούμε για να φτάσουμε σε μια απάντηση περισσότερο από την ίδια την απάντηση. Αυτό θέλει. Να του δείξει κάποιος πώς να κάνει συλλογισμούς. Όχι πού να φτάσει με αυτούς

Διαβάστε επίσης:

Θεσσαλονίκη: Σε μια μεγάλη γιορτή ανακοινώθηκε ότι ξεκινούν οι αιτήσεις για βρεφονηπιακούς

Πανελλήνιες 2023: Όσα πρέπει να ξέρετε για την υγειονομική εξέταση και την πρακτική δοκιμασία (Αγωνίσματα) για τα ΤΕΦΑΑ

«Δεν ήταν καλός ηθοποιός…»: Καταπέλτης για τον Αναγνωστόπουλο ο αστυνομικός που έφτασε πρώτος στον τόπο του εγκλήματος