Μαθήματα Καραντίνας: Ένας Πλανήτης μια σχολική αίθουσα

Οι γενιές που ενηλικιώθηκαν μετά τη δεκαετία του ’90, όπου όλα ξεκίνησαν να τρέχουν με ιλιγγιώδης ρυθμούς είχαν μια αρχή στο συλλογικό τους υποσυνείδητο: «Τρέχε, και μην σταματάς», αν πέσεις κάτω πρέπει αμέσως να ξανασηκωθείς και ό,τι μα ό,τι και αν γίνει μην σταματήσεις ποτέ να κινείσαι!

Από τη Μαρίνα Γιώτη, συγγραφέα

Πρέπει να έχεις σκοπό, να κάνεις κάθε μέρα να μετράει. Όταν σε ρωτούσαν «τι κάνεις; η απάντηση ήταν «τρέχω» για να μην σκεφτούν ότι δεν έχεις κάτι να κάνεις ή να παραδεχτείς ότι κινείσαι συνεχώς για να μην σκέφτεσαι. Περνάγαμε τις μέρες μας ανάμεσα σε ατέλειωτες ώρες δουλειάς, μεταφέροντας τα παιδιά μας από δραστηριότητα σε δραστηριότητα και φροντίζοντας για όλα και για όλους, χωρίς να σκεφτόμαστε, να νιώθουμε, να απολαμβάνουμε.

Και μια μέρα, έτσι ξαφνικά, ο κόσμος σταμάτησε να κινείται. Ο πλανήτης φταρνίστηκε και όλα όσα ξέραμε ανατράπηκαν. Δια νόμου πια έπρεπε να κάτσουμε σπίτι. Το να είμαστε υπεύθυνοι για πρώτη φορά σήμαινε να σταματήσουμε να είμαστε σε όλα συνεπής, να πάψουμε να κάνουμε χιλιάδες πράγματα και να βρούμε τις ισορροπίες του εαυτού μας, της δουλειάς μας και της οικογένειάς μας μέσα στους τέσσερις τοίχους ενός σπιτιού. Και τώρα; Τι κάνουμε;

Τις πρώτες μέρες του μουδιάσματος, ακολούθησε μια νέα πραγματικότητα, όπου η οικογένεια πέρναγε περισσότερο και τελικά πιο ποιοτικό χρόνο μαζί. Χρόνος να διαβάσουμε εκείνο το βιβλίο που είχαμε ξεκινήσει ή να παίξουμε εκείνο το επιτραπέζιο που είχαμε παρατήσει, να βάλουμε σε μια τάξη τα ράφια μας, τα ντουλάπια μας, την ίδια μας τη ζωή.

Τα έσοδα λιγότερα, το ίδιο όμως και τα έξοδα. Κρατήσαμε τα πιο σημαντικά και χωρίς ενοχές ξεσκαρτάραμε όλα τα υπόλοιπα. Μια βόλτα στο δασάκι με τα παιδιά αντιστάθμιζε μια βόλτα που κόστιζε αδρά σε κάποιο εμπορικό. Ναι, μας λείψανε και πολλά, αλλά όχι τόσα όσα φανταζόμασταν. Ό,τι άξιζε στη ζωή μας κρατήθηκε, γέμισε και έδωσε αξία στη καθημερινότητά μας και ό,τι δεν άξιζε σαν φελλός ανέβηκε στην επιφάνεια έτοιμος να μας βγάλει το μάτι.

Οι αλλαγές που τόσο καιρό αναβάλαμε ξαφνικά έγιναν επιτακτικές. Την στιγμή της μεγαλύτερης αβεβαιότητάς μας ξαφνικά όλα ξεκαθάρισαν. Έτσι απλά, η ζωή ξεγυμνώθηκε μπροστά μας και ο καθένας από εμάς κοίταξε καλά τον καθρέφτη. Το τι είδε μόνο εμείς το ξέρουμε.

Συλλογικά όμως η διαφορά είναι τεράστια. Πριν την πανδημία μας χώριζαν η θρησκεία, η πολιτική, τα χρώματα, η καταγωγή, η ποδοσφαιρική ομάδα. Αλλά η πανδημία μας έφερε όλους μαζί εναντίον ενός αόρατου εχθρού. Γίναμε μια γροθιά και στην ήρεμη δύναμη της επιστήμης εμπιστευτήκαμε την αυθεντία, την αριστεία, την πραγματική ηγεσία. Αν είναι αυτός ο πόλεμος της δικής μας γενιάς, τότε είμαστε τυχεροί γιατί καλούμαστε να πολεμήσουμε ΜΑΖΙ από τον καναπέ του σπιτιού μας. Προστατεύοντάς τους ανθρώπους που αγαπάμε, αλλά και όσους παλεύουν εκεί έξω στα νοσοκομεία.

Παράλληλα καλούμαστε να δώσουμε ένα πολύτιμο μάθημα στα παιδιά μας. Ένα μάθημα που δεν θα μπορούσαν να πάρουν εύκολα σε καμιά αίθουσα, κανενός σχολείου. Πώς να είναι ευέλικτα, πώς να ελίσσονται και να εξελίσσονται παρά τα δυσκολίες. Σταμάτησαν να παίρνουν ως δεδομένη την καθημερινότητά τους, τις σχέσεις με τους φίλους, τους παππούδες ή τους γονείς τους. Έμαθαν ταχύρρυθμα να επικοινωνούν και να μαθαίνουν να με νέους και διαφορετικούς τρόπους.

Μάθανε επίσης ότι δεν είμαστε ζούγκλα. Η κοινωνία υπάρχει για να στηρίζει ο ένας τον άλλο στα δύσκολα και όταν υπάρχει πραγματική ηγεσία η διαφορά στην ποιότητα ζωής των πολιτών είναι τεράστια. Βλέπουν την διαφορά ηγεσίας ανά τον πλανήτη και τα παραδείγματα δεν αφήνουν περιθώρια για πολλές ερμηνείες.

Επίσης έβαλαν στο λεξιλόγιό τους έννοιες όπως ατομική ευθύνη, αλληλοβοήθεια, αυτοθυσία. Είδαν τους γονείς τους να γίνονται το φωτεινό παράδειγμα και μέσα από την αλληλεγγύη ένιωσαν ασφαλής σε μια χώρα που τα τελευταία πολλά χρόνια πάλευε με τα κύματα και τους δικούς της δαίμονες. Ποια σχολική αίθουσα θα μπορούσε να τα διδάξει όλα αυτά σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα; Αν υπάρχει, την θέλω τώρα για τα παιδιά μας!

Ας μην ξεχάσουμε αυτά τα μαθήματα τώρα που σιγά-σιγά και προσεκτικά γυρνάμε σε μια άλλη κανονικότητα. Ας κρατήσουμε όσα αξίζουν από την εμπειρία και ας προχωρήσουμε μπροστά χωρίς φόβο, αλλά με πάθος και με τη σκέψη ότι η ζωή είναι μια συνεχής αλλαγή και αυτή άλλωστε είναι η μαγεία της.

  • Η Μαρίνα Γιώτη είναι βραβευμένη συγγραφέας και εικονογράφος της επιτυχημένης σειράς «Παραμύθια… Αλλιώς», του βιβλίου για μαμάδες «Μια καρδιά» και άλλων παιδικών βιβλίων από τις Εκδόσεις Διόπτρα, αλλά και ακούραστη εξερευνήτρια της παιδικής φαντασίας. Μετά το «Δώσε Λύση στο Μελίσσι» που τόσο αγαπήθηκε από τα παιδιά, πριν λίγες ημέρες κυκλοφόρησε το δεύτερο βιβλίο της σειράς «Μελισσάκια στα Θρανία» με τίτλο «Το Κάτι τι;». Βιβλία της έχουν μεταφραστεί στα αγγλικά και ιταλικά. Μπορείτε να μάθετε περισσότερα για τη Μαρίνα και τα βιβλία της στο www.marinagioti.gr