«Στην αρχή νόμισα ότι ήταν κούκλα»: Ο καθηγητής Παιδαγωγικής ΑΠΘ κ. Γ. Τσιάκαλος στην πλατεία Βικτωρίας

Εκατοντάδες άστεγοι πρόσφυγες συνωστίζονται τις τελευταίες 10 ημέρες για ακόμα μία φορά στη πλατεία Βικτωρίας, εξαιτίας των εξώσεων από τις δομές που αποφάσισε το υπ. Μετανάστευσης, αναζητώντας στέγη και εργασία.

Μη κυβερνητικές οργανώσεις, ομάδες αλληλεγγύης και μεμονωμένοι πολίτες προσπάθησαν από την πρώτη στιγμή να βοηθήσουν τους ανθρώπους αυτούς και τα μικρά παιδιά τους, παρέχοντας τρόφιμα και είδη πρώτης ανάγκης.

Ανάμεσά τους και ο καθηγητής της Παιδαγωγικής Σχολής στο ΑΠΘ κ. Γεώργιος Τσιάκαλος, ο οποίος δεν έχει σταματήσει να αναρτά στον προσωπικό του λογαριασμό στο Facebook οδηγίες προς ευαισθητοποιημένους πολίτες, για να βοηθηθούν αυτά τα παιδιά. Ανάμεσα στις αναρτήσεις του και το παρακάτω κείμενο με την εικόνα που μας συγκλόνισε:

“Στην αρχή νόμισα ότι ήταν κούκλα.

Τα μικρά παιδιά γύρω του, που το κοιτούσαν με λατρεία, ενίσχυαν αυτή την εντύπωση.

Κάποια στιγμή τα ματάκια του, καρφωμένα επάνω μου, έπαιξαν.

Μόλις τότε κατάλαβα: Μωράκι.

Κατάχαμα στην Πλατεία Βικτωρίας, όπως και τα άλλα 40 μικρά παιδιά μαζί με τους γονείς τους, που έφτασαν προχθές από τη Μόρια στην Αθήνα.

“Ευάλωτες οικογένειες” ονομάζονται στη γλώσσα της γραφειοκρατίας. Και σωστά η κυβέρνηση είπε: «Για σας δεν ισχύει ο (ούτως ή άλλως παράνομος σε όλες τις περιπτώσεις) γεωγραφικός περιορισμός, μπορείτε να πάτε όπου θέλετε στην Ελλάδα, μέχρι την ημέρα που θα σας καλέσουμε, για να υποβάλετε την αίτηση ασύλου».

Διεθνή ΜΜΕ πληροφόρησαν τον κόσμο: «Η ελληνική κυβέρνηση επιτέλους αδειάζει τα νησιά».

Ήρθαν, αλλά πού έστω ένας στάβλος να τις φιλοξενήσει;

Η κυβέρνηση βαυκαλιζόταν ότι είχε μπροστά της απλώς ένα γόρδιο δεσμό, που εύκολα λύνεται με το σπαθί. Με αυτήν ψευδαίσθηση, τίποτε δεν ετοίμασε, κι ας έβλεπαν όλοι ότι ήταν άνθρωποι, όχι άψυχος κόμπος ενός σχοινιού.

Έφτασαν στην πλατεία Βικτωρίας, όπως είχαν κάνει κι άλλοι πριν απ’ αυτούς πριν πέντε περίπου χρόνια. Τότε λέγαμε ότι αιφνιδιαστήκαμε. Τώρα;

Ήμουν σήμερα εκεί.

Ίσως διηγηθώ μια άλλη φορά τις ιστορίες αυτών των ανθρώπων. Τον αγώνα τους για επιβίωση των παιδιών τους, την αξιοπρέπεια που επιδεικνύουν ακόμη και στις πιο απάνθρωπες συνθήκες.

Αυτή την ώρα ένα πράγμα υπενθυμίζω: Η ανθρώπινη αξιοπρέπεια είναι το πολυτιμότερο αγαθό, γιατί αυτή μας χαρακτηρίζει ως ανθρώπους. Και είναι το μοναδικό αγαθό, που το κατέχουμε όλοι οι άνθρωποι εξ αδιαιρέτου. Συνεπώς όταν προσβάλλεται η αξιοπρέπεια και ενός μόνον ανθρώπου, προσβάλλεται και η δική μας αξιοπρέπεια.

Γι’ αυτό, όταν κινδυνεύει στο πρόσωπο ακόμη και μόνον ενός μωρού, που στην αρχή νόμισα ότι είναι μια κούκλα χωρίς ζωή, τότε μόνον η άμεση αλληλεγγύη στην πράξη και η φιλοξενία επιτρέπουν στην κοινωνία μας να χαρακτηρίζεται «ανθρώπινη».

Στην Πλατεία Βικτωρίας υπερασπιζόμαστε την Κοινωνία της Ανθρωπιάς και της αξιοπρέπειας.”

Δείτε το αρχικό δημοσίευμα του κ. Τσιάκαλου εδώ, στο οποίο θα βρείτε και πληροφορίες για το πώς να βοηθήσετε τους συνανθρώπους μας: