Φωτίστηκε η Ελλάδα μας από το χαμόγελο του ήλιου και φόρεσε τα καλά της για να υποδεχθεί το καλοκαίρι. Ένα καλοκαίρι που δεν της ταιριάζει. Στερημένο από χαρά και προσμονή. Αποστειρωμένο…

Μια εποχή που άλλοτε περίμενες με λαχτάρα για να χωθείς σε νερά κρυστάλλινα. Να απολαύσεις το δροσερό αεράκι της θερινής νύχτας, κάνοντας αμέριμνος την περαντζάδα σου ανάμεσα σε κόσμο που περιδιάβαινε στα γραφικά καλντερίμια των νησιών. Ανάμεσα σε κορμιά μαυρισμένα και ηλιοκαμένα, πρόσωπα χαμογελαστά.

Και τώρα πού κρύφτηκε το χαμόγελό μας; Βγάλαμε τη μάσκα για να ξεπλύνουμε τον φόβο μας στη θάλασσα, αλλά το σημάδι της είναι εκεί. Όπως το αποτύπωμα που αφήνουν οι καυτές ηλιαχτίδες στο κορμί μας. Στο δέρμα που κουβαλάει ακόμα το λευκό, το παγωμένο του χειμώνα.

Ποια μάσκα θα μας είναι πιο απαραίτητη το φετινό καλοκαίρι; Εκείνη που μας ταξιδεύει στη μαγεία του βυθού ή εκείνη που μας οπλίζει απέναντι στη μανία του ιού; Ποιο από τα δύο «αντι-» θα πρέπει να σκεφτούμε να απλώσουμε πρώτα στο κορμί μας; Το αντιηλιακό ή το αντισηπτικό;

Καθώς ετοιμάζουμε την τσάντα της θαλάσσης δεν αρκεί πια μόνο μια πετσέτα κι ένα καλό βιβλίο. Μέσα της τοποθετούμε πολύ προσεκτικά τους φόβους και τις ανασφάλειές μας. Θα τις κουβαλήσουμε μαζί μας σε κάθε βουτιά. Σε κάθε πλάγιο βλέμμα που θα ρίξουμε, σε εκείνον που θα στρώσει τη δική του πετσέτα λίγο πιο κοντά στη δική μας. Σε εκείνον που θα βουτήξει δίπλα μας και ίσως, αντί μόνο με νερό, μας πιτσιλίσει με τον φόβο της αρρώστιας.

Κι όπως η αλμύρα θα φιλά ηδονικά τα χείλη μας, θα είναι ίσως το μοναδικό φιλί που θα δεχτούμε άφοβα, αφού όλα τα υπόλοιπα φιλιά μοιάζουν μολυσμένα. Αποστειρωμένα από συναισθήματα. Θυσιασμένα στον βωμό του «πρόσεξε».

Καθώς το άγγιγμα του νερού θα είναι το μόνο που θα δεχθούμε αδιαμαρτύρητα, το μεγαλύτερο μακροβούτι πρέπει να το κάνουμε στα άδυτα του μυαλού μας, για να μπορέσουμε να τιθασεύσουμε τη φουρτούνα που μαίνεται μέσα μας.

Το καλοκαίρι δεν είναι μόνο ο ήλιος και η θάλασσα, είναι η διάθεση των ανθρώπων. Είναι οι έγνοιες που μένουν λίγο πίσω και δίνουν τη θέση τους στην ανεμελιά. Είναι τα όνειρα που κάνεις ακούγοντας το κύμα να σέρνεται αισθησιακά στο ακρογιάλι. Είναι το χαμόγελο που απλώνεται στην ψυχή μας. Το καλοκαίρι δεν περιμένει… Δεν λογαριάζει ιούς. Θα ρίξει τα δίχτυα του για να μαζέψει τους φόβους μας. Μας ψιθυρίζει έτσι όπως πνέει η θαλάσσια αύρα του πως θα υπάρχει πάντα στην ψυχή μας.

Μόνο που δεν πρέπει να σταματήσουμε να κάνουμε όνειρα!

Περισσότερα για τον Κώστα Kρομμύδα στο www.kostaskrommydas.gr ή ακολουθήστε τον στα social media.

Instagram (https://www.instagram.com/krommydaskostas/)

Facebook https://www.facebook.com/KROMMYDASKOSTA