Η κόρη μου ενώ είναι αδύνατη πιστεύει πως είναι χοντρή. Μήπως έχει Νευρική Ανορεξία;

Απαντά η Αντιγόνη Κεμερλίογλου, Ψυχολόγος Υγείας/Εκπαίδευσης

Πρώτα απ’ όλα, καλό είναι να γνωρίζουμε ποια είναι τα γενικά χαρακτηριστικά της Νευρικής Ανορεξίας:

  • αυτοεπιβαλλόμενη ασιτία
  • άρνηση του ατόμου να διατηρήσει το φυσιολογικό του βάρος (είναι πολύ χαμηλό σε σχέση με την ηλικία, το ύψος και το φύλο του παιδιού)
  • παράλογος φόβος αύξησης του βάρους
  • παραμόρφωση της σωματικής εικόνας (το άτομο θεωρεί ότι είναι παχύ παρόλο που είναι λιποβαρές).
  • αμηνόρροια

Συνήθως, η ηλικία έναρξης είναι στην εφηβεία και είναι πιο συχνή στα κορίτσια. Συνοδά χαρακτηριστικά είναι η ανάγκη του ατόμου για έλεγχο (αν μπορεί να ελέγξει την τροφή θα ελέγξει κατ’ επέκταση το σώμα, τον εαυτό του, τη ζωή του), η τελειοθηρία, οι καταθληπτικές ή αγχώδεις διαταραχές προσωπικότητας, κλεπτομανία, κ.ά. Μια τυπική συμπεριφορά που μπερδεύει το περιβάλλον του ανορεκτικού είναι ότι παρόλο που το άτομο από τη μία αρνείται το φαγητό, από την άλλη δείχνει υπεραπασχόληση με αυτό π.χ. μπορεί να μαγειρεύει συνέχεια για τοπυς άλλους (χωρίς όμως να τρώει το ίδιο).

Ορισμένες φορές πίσω από την ανορεξία κρύβεται η ανάγκη του ατόμου να παραμείνει “παιδί”, καθυστερώντας κατ’ αυτόν τον τρόπο τη σεξουαλική του ανάπτυξη. Υπάρχει και η άποψη ότι η ανορεξία αφορά σε ολόκληρη την οικογένεια: ελεγκτικοί γονείς, οι οποίοι καλλιεργούν ένα κλίμα έντασης καλύπτουν την παθολογία τους μέσα από το σύμπτωμα που παρουσιάζει το ανορεκτικό μέλος. Έτσι, χάρη στο “άρρωστο” μέλος η οικογένεια πρέπει να υπάρξει ενωμένη. Γι’ αυτό το λόγο, η άρνηση του ατόμου για φαγητό γίνεται το όπλο για να εκβιάσει τους γονείς του.

Το ανορεκτικό άτομο παρόλο που χρήζει άμεσης θεραπείας, συνήθως αρνείται ότι υπάρχει πρόβλημα, γι’ αυτό και δεν ζητάει βοήθεια. Αν δεν αντιμετωπιστεί έγκαιρα, πολύ πιθανό η διαταραχή να παρουσιάσει θνησιμότητα. Κάποια στιγμή το άτομο θα αναγκαστεί να νοσηλευτεί. Οι συνέπειες της ανορεξίας είναι παρόμοιες με εκίνες του υποσιτισμού. Αυτό που προέχει σε πρώτη φάση είναι η αποκατάσταση του χαμένου βάρους και στη συνέχεια η ψυχοθεραπεία (πολλές φορές σε συνδυασμό με φάρμακα). Το αποτέλεσμα της θεραπείας είναι αργό και παρουσιάζει υποτροπές, αλλά περίπου το 75% των περιπτώσεων έχει θετικά αποτελέσματα.