Τι λέει μια μητέρα που έβαλε σκοπό της ζωής της να μην φωνάξει καθόλου στα παιδιά της (4 αγόρια) για έναν ολόκληρο χρόνο.

Τα περισσότερα παιδιά, καθώς βγαίνουν από την προστατευμένη και ανέμελη εν πολλοίς προσχολική ζωή και μπαίνουν σιγά-σιγά σε ένα επόμενο πιο απαιτητικό στάδιο, αλλάζουν. Είναι λογικό. Μαζί με τις παραπάνω ευθύνες, περί διαβάσματος και πιο «σοβαρής» συμπεριφοράς, έρχονται και παραπάνω ελευθερίες, π.χ. στον τρόπο που εκφράζονται, στην κάλυψη των «θέλω» τους. Πολλές φορές, όμως, τα παιδιά παρανοούν τα δικαιώματα που αποκτούν όσο μεγαλώνουν, αψηφούν την έννοια του σεβασμού ή απλά δυσκολεύονται να επικοινωνήσουν, να κατανοήσουν και να εκδηλώσουν με τρόπο αποδεκτό συναισθήματα.

Όλα αυτά είναι γνωστά και καθόλου σπάνια. Δεν θα μας απασχολούσαν, όμως, ιδιαίτερα αν μπορούσαμε πάντα να διαχειριστούμε αυτή την συχνά αλλοπρόσαλλη, πάντως σίγουρα μεταβατική, συμπεριφορά, με τρόπο που να μη μας φέρνει σε ρήξη μαζί τους. Ο πολύς λόγος περί σωστής μεθόδου πειθαρχίας και όχι τιμωρίας που γίνεται τα τελευταία χρόνια σε ολόκληρο τον δυτικό κόσμο, πηγάζει κυρίως από την γωνία που οι σύγχρονοι γονείς νιώθουμε για τις επιπτώσεις της πειθαρχίας, τόσο στην ψυχοσύνθεση του παιδιού όσο και στην σχέση μας μαζί του.

Ακόμα περισσότερο, όμως, αυτό που αναγνωρίζουμε και μας αγχώνει είναι το γεγονός, ότι ενώ οι περισσότεροι συμφωνούμε πως η λεγόμενη «θετική» πειθαρχία, χωρίς φωνές, χωρίς απειλές και σαφώς χωρίς ξύλο, είναι ο ενδεδειγμένος τρόπος να διορθώσουμε τη μη αποδεκτή συμπεριφορά, στην πράξη… δεν έχουμε πάντα την υπομονή και την ψυχραιμία να την εφαρμόσουμε. Το αποτέλεσμα; Φωνές, απειλές… ξύλο.

«Κι εμείς έτσι μεγαλώσαμε», θα πείτε πολλοί και δεν έχετε άδικο. Ακριβώς επειδή μεγαλώσαμε έτσι επαναλαμβάνουμε το μοτίβο που μάθαμε καλύτερα από κάθε άλλο. «Και μια χαρά άνθρωποι βγήκαμε –και μια χαρά σχέση με τους γονείς μας έχουμε», θα συμπληρώσουν όσοι δεν έχουν καμία διάθεση αυτοκριτικής. Άφεση αμαρτιών, μάλιστα, νιώθουμε πως παίρνουμε και από τα ίδια τα παιδιά που, όσο είναι μικρά τουλάχιστον, ξεχνούν εύκολα και ακόμα πιο εύκολα συγχωρούν.

Αν βρούμε το θάρρος, όμως, να γίνουμε πραγματικά ειλικρινείς με τον εαυτό μας, θα παραδεχτούμε, ότι κάθε φορά που βλέπουμε τον τρόμο ζωγραφισμένο στο βλέμμα του παιδιού μας από τα ουρλιαχτά μας, εμείς τρομάζουμε ακόμα περισσότερο. Κάθε φορά που, έχοντας πλέον συνηθίσει την τρομοκρατία μας, το παιδί μας αγνοεί, μας γυρίζει την πλάτη, μας ειρωνεύεται, πανικοβαλλόμαστε ότι χάνουμε το παιδί μας.

Το παιδί μας, το άλλοτε μικρούλι μας που έτρεχε και χωνόταν ανάμεσα στα πόδια μας όταν ήθελε να κρυφτεί, που ξεκαρδιζόταν στα γέλια όταν έκανε μια ζαβολιά και το κοιτούσαμε τάχαμου αγριεμένα. Το βλασταράκι μας που χωνόταν τις νύχτες στην αγκαλιά μας όταν έβλεπε εφιάλτες και ζητούσε τη γνώμη μας για το κάθε τι. Το παιδάκι μας το γλυκό, το οποίο μεγαλώνει και όσο θέλουμε να πατά γερά στα πόδια του για να τραβήξει τον δρόμο του όπως τον ονειρεύεται, άλλο τόσο θέλουμε να ξέρει πως εμείς θα είμαστε πάντα δίπλα του. Πως παρά τα λάθη και τις επιπολαιότητες και τις παραλείψεις μας, θέλουμε όσο τίποτε άλλο να παραμείνουμε στη ζωή του, να μπορεί να στραφεί πάντα σε εμάς για να το συμβουλεύσουμε, να το προστατεύσουμε, να το βοηθήσουμε σε ό,τι χρειαστεί.

Αν, όμως, πράγματι το έχουμε χάσει μέχρι τότε; Αν όλες αυτές οι τιμωρίες, οι φωνές, οι απειλές, τα σκληρά λόγια που πάνω στα νεύρα μας λέμε σε ένα 6χρονο παιδί, αρχίσουν σιγά-σιγά να συσσωρεύονται και να ορθώνονται σαν τείχη ανάμεσα μας μέχρι αυτό να γίνει 16; Σε μία φάση ζωής, κατά την οποία έτσι κι αλλιώς τα παιδιά απομακρύνονται από τους γονείς και αυτονομούνται ακόμα περισσότερο.

Τιμωρία στα παιδιά: Τα διώχνει μακριά μας τελικά; Τι λέει μια μητέρα:

Την απάντηση, στην πραγματικότητα, την έχουμε μέσα μας. Αξίζει, όμως, να σας μεταφέρουμε τα συμπεράσματα της συγγραφέως και μαμάς Sheila McCraith, η οποία, έχοντας αντίστοιχες αγωνίες, έβαλε σκοπό της ζωής της να μην φωνάξει καθόλου στα παιδιά της (4 αγόρια) για έναν ολόκληρο χρόνο. Αυτή τη στιγμή βρίσκεται στις 399 ημέρες και αποφάσισε να γράψει στο blog της όλα αυτά που έμαθε από αυτή τη μεγάλη πρόκληση.

1. Σταμάτησα να φωνάζω και κατά συνέπεια να νιώθω ενοχές, ότι είμαι η χειρότερη μαμά του κόσμου.
2. Συνειδητοποίησα ότι τα παιδιά μου είναι το σημαντικότερο «κοινό» -δεν έχει σημασία αν θα το «παίζω» καλή μαμά μπροστά σε ξένο κόσμο που παρακολουθεί μια διαφωνία μας όταν είμαστε έξω. Σημασία έχει να με βλέπουν τα παιδιά μου να είμαι πάντα υπομονετική και να τους φέρομαι σωστά.
3. Τα παιδιά είναι παιδιά, αλλά είναι και άνθρωποι. Και όπως κάθε άνθρωπος, έχουν τις καλές και τις κακές τους μέρες. Και όπως κάθε άνθρωπος… δεν τους αρέσει να τους φωνάζουν όταν κάνουν ένα λάθος.
4. Δεν μπορώ πάντα να ελέγξω τις πράξεις τους, αλλά μπορώ πάντα να ελέγξω τη συμπεριφορά μου. Όλοι μας έχουμε (ή θα έπρεπε να έχουμε) την ωριμότητα να σταματήσουμε μια στιγμή πριν ουρλιάξουμε και να πάρουμε μια ανάσα –ίσως ακόμα και να αλλάξουμε δωμάτιο. Δεν φαντάζεστε πόσα θαύματα μπορεί να κάνει αυτό.
5. Οι φωνές είναι ανώφελες, γιατί τα παιδιά πραγματικά δεν καταλαβαίνουν τι θες να τους πεις όταν ουρλιάζεις.
6. Όταν φωνάζεις μπορεί να χάσεις πολύτιμες στιγμές –ας πούμε ότι χαλαρώνεις στον καναπέ αργά το βράδυ και το παιδί σηκώνεται για 5^η φορά από το κρεβάτι για να σου πει κάτι. Πριν το μαλώσεις, περίμενε –μήπως ήρθε απλά για να σου πει πόσο σε αγαπά; Γιατί να το χάσεις αυτό;
7. Είναι πάρα πολύ δύσκολο να μη φωνάζεις. Αλλά γίνεται. Βρείτε εναλλακτικές να ξεσπάσετε τον εκνευρισμό σας. Κλειστείτε στο μπάνιο και φωνάξτε εκεί. Χτυπήστε με το χέρι έναν τοίχο. Ρίξτε το στην «τρελή» και αρχίστε να τραγουδάτε δυνατά. Σκεφτείτε, σε κάθε τι που κάνουν τα παιδιά και σας βγάζουν εκτός εαυτού, τι χειρότερο θα μπορούσε να έχει γίνει, π.χ. έσπασαν τη λάμπα, αλλά τουλάχιστον δεν κόπηκαν!
8. Τις περισσότερες φορές τα παιδιά την πληρώνουν για νεύρα που μας έχει δημιουργήσει κάποιος άλλος: Ο άντρας μας, ο προϊστάμενός μας, η γενικότερη κούραση που κουβαλάμε. Δεν είναι πολύ άδικο αυτό;
9. Το να φροντίζω τον εαυτό μου, με βοηθά στο να μη μαλώνω τα παιδιά. Οι περισσότερες μαμάδες έχουμε βάλει τον εαυτό μας σε δεύτερη μοίρα, όμως αν το αλλάξουμε λίγο αυτό θα διαπιστώσουμε πως ένας καφές με μια φίλη, η προπόνηση στο γυμναστήριο, το ραντεβού για μανικιούρ, μας κάνουν πιο χαρούμενες άλλα λιγότερο επιρρεπείς στα νεύρα και τις φωνές.
10. Νιώθεις πολύ καλά όταν δεν έχεις μαλώσει (με) το παιδί σου. Νιώθεις πιο ήρεμη, πιο χαρούμενη, πιο καλή μαμά. Έχεις περισσότερη υπομονή να τα ακούσεις και να ακούσουν αυτά εσένα. Είσαι πιο λογική στην αντιμετώπιση των προβλημάτων. Προσοχή, όμως: Πρέπει να βγάλεις από το μυαλό σου την ιδέα του «τέλειου παιδιού» – τέτοια παιδιά δεν υπάρχον. Ετοιμάσου, όμως, για ένα παιδί που θα σου δείχνει σίγουρα και πολύ πιο έντονα την αγάπη του. Δεν υπάρχει καλύτερο συναίσθημα από αυτό!

Διαβάστε επίσης: 

Θέλετε να πειθαρχήσετε το παιδί σας; Αντικαταστήστε τις τιμωρίες με λογικές συνέπειες

Τιμωρία: Πως μπορεί να βλάψει τα παιδιά;