Έχοντας κόρη (στην εφηβεία), διδάσκομαι πώς να γίνω κι εγώ καλύτερη κόρη με τη σειρά μου. Γιατί παρότι αγαπάω τη μαμά μου, αντιλήφθηκα πως δεν της το δείχνω με όλους του δυνατούς τρόπους.
Της γκρινιάζω, την αμφισβητώ, τη βάζω στη θέση της με ένα βλέμμα, τη μαλώνω, βαριέμαι να της μιλήσω, βαριέμαι να την ακούσω, νευριάζω όταν μου πιάνει τα μαλλιά, όταν μου λέει ότι η μπλούζα που φοράω δεν μου πηγαίνει τόσο…
Κι επειδή όλα εδώ πληρώνονται, λες και ζω κάποια συμπαντική συνωμοσία, τα ίδια ακριβώς μου κάνει η κόρη μου.
Και παρότι ξέρω πόσο με αγαπάει, πληγώνομαι ή/και θίγομαι.
Το παίρνω προσωπικά. Θέλω περισσότερα.
Και γι’ αυτό άρχισα ασυναίσθητα να συμπάσχω, να εξασκώ την αρετή της ενσυναίσθησης, να φέρομαι καλύτερα, με περισσότερη υπομονή στη δική μου μαμά. Τώρα της δίνω περισσότερα. Και της δείχνω περισσότερα. Γιατί τώρα ξέρω.
Και αν η κόρη μου αποκτήσει κάποια στιγμή κόρη, και όταν αυτή η φανταστική κόρη της/εγγονή μου γίνει έφηβη, τότε ελπίζω πως θα αρχίσει και η δική μου κόρη να μου φέρεται με μεγαλύτερη ευαισθησία. Και ίσως να μου δείχνει λίγη περισσότερη υπομονή.
Για την αγάπη δεν γκρινιάζω. Το ξέρω ότι με αγαπάει και αυτό με κάνει να χαμογελάω και να κάνω υπομονή σε όλα τα της τα εφηβικά καπρίτσια και παράξενες συμπεριφορές.
Σε φιλώ,
Ελένη
Διαβάστε περισσότερα στο https://myfortysomethingworld.wordpress.com
