Η ιστορία αντι-μητρότητας, που μπορεί να ζει, κάθε άτεκνη γυναίκα.
Στην πρόσφατη ταινία που απέσπασε διθυραμβικές κριτικές η Αντζελίνα Τζολί, υποδυόμενη την Μαρία Κάλλας, ελέχθη μια πολύ σκληρή φράση που ίσως μπορεί να στιγματίσει τη ζωή κάθε γυναίκας που δεν έχει φέρει παιδιά στον κόσμο.
Όπως λέγεται η Κάλλας προσπάθησε από τότε που θυμόταν τον εαυτό της να κάνει οικογένεια. Αγαπούσε υπέρμετρα τα παιδιά και η σχέση της με τον Αριστοτέλη Ωνάση ίσως οδηγούσε σε μια ευτυχισμένη γέννα και μία ή έναν απόγονο αν αυτός ο μεγάλος της έρωτας δεν την είχε αφήσει για να παντρευτεί την Τζάκυ, ίσως για πολιτικούς ή άλλους επιχειρηματικούς λόγους.
Η Κάλλας δεν έγινε ποτέ Ωνάση. Δεν το είχε ανάγκη άλλωστε. Η φήμη της στερέωσε το όνομα της οικογένειάς της όσο κανένα άλλο παιδί. Όμως φιλοσοφώντας το τι θα κάνει η ίδια στη ζωή της, έδωσε μια συνέντευξη και απάντησε στο επίμαχο ερώτημα. Γιατί δεν κάνατε ένα παιδί;
Η Κάλλας που είχε μείνει έγκυος όπως λέγεται και την ανάγκασε ο Ωνάσης να το ρίξει γιατί δεν ήθελε άλλους απογόνους, έμεινε με μια πίκρα στη σκέψη και στο στόμα της, αυτό που είχε τραγουδήσει στις μεταλύτερες όπερες του κόσμου.
Το σώμα μου αρνήθηκε να κάνει άλλον εαυτό
Ναι, παιδί της ήταν η όπερα. Ζούσε στη σκηνή για την σκηνή. ΌΤαν όμως έσβηναν τα φώτα ακόμα και στο μοναχικό της δωμάτιο μετά το θάνατο του Ωνάση αναπολούσε τις στιγμές που θα μπορούσε να έχει έστω νοερά έχοντας στην αγκαλιά΄της ένα παιδί.
Την ρώτησαν οι δημοσιογράφοι, γιατί δεν κάνατε ένα παιδί εντός ή εκτός γάμου. Η απάντηση; μεγαλειώδης. “Δεν έκανα παιδί, γιατί το σώμα μου αρνήθηκε να κάνει άλλον εαυτό”.
Πόση αλήθεια μπορεί να έχει αυτό το μήνυμα; Ίσως κανένας γυναικολόγος δεν μπορεί να το βάλει στο νου του. Όταν μια γυναίκα δεν συλαμβάνει, ακόμα και μετά από εξωσωματικές ή ότι άλλες προσπάθειες, κάτι προσπαθεί να της πει το σώμα της. Αρνείται να φτιάξει άλλο εαυτό. Αρνείται ν αγαπήσει άλλο πλάσμα εκτός από το ίδιο το εγώ. Αρνείται να δώσει άλλη ζωή, από τη ζωή της. Κρατάει στεγανά, ίσως μοναχικά, ίσως εγωιστικά, ίσως έξω από κάθε σκέψη και πραγματικότητα.
Ναι για να κάνεις παιδί πρέπει να αυτοθυσιαστείς, όπως ο πελαργός όταν δεν έχει να ταίσει τα πουλιά του σκίζει με το ράμφος του το στέρνο του και τα ταίζει με το αίμα του. Για να κάνεις ένα παιδί, θυσιάζεις καριέρα, σώμα, μέλλον, ελπίδες όνειρα για εσένα και τα περνάς στο νέο πλάσμα. Γι αυτό οι γονείς θεωρούν τα παιδιά τους, συνέχειά τους που συχνά τα πνίγει.
Δεν έκανα παιδιά γιατί το σώμα μου αρνήθηκε να κάνει άλλο εαυτό. Πόσο η αλήθεια μπορεί να τσούζει να πονάει να σφάζει χωρίς αίμα. Δεν είναι ότι δεν είναι όλες φτιαγμένες για μάνες. Είναι ότι όλες δεν είναι φτιαγμένες για την υπέρτατη θυσία. Ας μιλήσουμε για τις εσωτερικές μας αλήθειες και εκεί ας αφήσουμε το σώμα να πει τι θέλει κι πως το θέλει. Και αν μπορεί η επιστήμη ας δώσει και αυτή την απάντηση στην τεκνογονία.
