Οι γυναίκες που σταματάνε να δουλεύουν, αρχίζουν να ζουν, μια άλλη ζωή.
Πόσες φορές δεν είμαστε τόσο κουρασμένες που λέμε “δεν αντέχω άλλο, κουράστηκα”. Ποτέ άλλοτε η Ελληνίδα γυναίκα δεν είχε τόσους πολλούς ρόλους στους οποίους να πρέπει όχι μόνο να φέρει σε πέρας αλλά και να πρωταγωνιστήσει. Αφήνουμε το σπίτι άνω κάτω γιατί η μόνη στιγμή που μπορούμε να το σιγυρίσουμε, με ό,τι αυτό συνεπάγεται, είναι στο Σαββατοκύριακο. Φτάνουμε στο σημείο να μαγειρεύουμε ένα πιο “μπελαλίδικο” φαγητό μόνο κάποια Κυριακή ίσως. Άλλοτε πάλι θέλεις να ξεφύγεις τόσο πολύ απ όλα αυτά που λες “να πάω στο γρφείο να ξεκουραστώ”.
Είναι η εποχή που βγάζεις ή βάζεις χαλιά που πλένεις παντζούρια και τοίχους που αλλάζεις χειμερινά καλοκαιρινά στις ντουλάπες, και αρχίζεις να λατρεύεις την ήσυχη καθημερινότητα του γραφείου.
Οι πολλαπλοί ρόλοι έχουν τεράστια ευθύνη. Ας μην μιλήσουμε για τα παιδιά μας και τις δραστηριότητές τους. Οι περισσότερες από εμάς δουλεύουμε και αμέσως μετά το ωράριό μας ξεκινούμε δουλειά στο σπίτι. Στην καλύτερη των περιπτώσεων να στρώσουμε κρεβάτια να συμμαζέψουμε τα πεταμένα ρούχα στα πατώματα να βάλουμε πλυντήρια για το σιδέρωμα τώρα πια έχει περάσει σε δεύτερη αν όχι τρίτη μοίρα, και εκεί κατά το τέλος της ημέρας να μαγειρέψουμε κάποιο φαγητό για να υπάρχει για την επομένη το μεσημέρι και νωρίς το βράδυ αν έρθουν τα παιδιά και πεινάνε.
Είναι ζωή αυτή; μα έτσι περνάει ο χρόνος μέσα από τα δάχτυλά μας και δεν το καταλαβαίνουμε ασπρίζουν τα μαλλιά μας και φαίνονται στον καθρέφτη που είναι ο μόνος που λέει την αλήθεια.
Soft girls και ξερό ψωμί
Η Σουηδία ξεκίνησε ένα άλλο μοντέλο γυναίκας. Δεν ξέρω αν είναι το καλύτερο, είναι όμως το πιο ήρεμο. Όλο και περισσότερες γυναίκες ακόμα και νέες ή πολύ νέες για να μην πει κάποια αυτές τι ανάγκη έχουν, αποφασίζουν να μείνουν στο σπίτι. Λέγονται #softgirls και σημαίνει τις γυναίκες που μένουν σπίτι έχοντας εγκαταλείψει την εργασία τους πολλές φορές, με πολύ καλές αμοιβές, ζουν μια ήρεμη καθημερινότητα, το εισόδημα του συντρόφου τους, το μοιράζονται επί ίσοις όροις, και ξοδεύουν από το ίδιο κοινό πορτοφόλι. Έχουν το σπίτι στην εντέλεια, πάνε γυμναστήριο, ασχολούνται με τον εαυτό τους, η ζωή τους είναι ήπια χωρίς εκνευρισμούς και αγωνία να προλάβουν λεωφορεία και μετρό μήπως αργήσουν στη δουλειά ή μήπως δεν πάρουν εγκαίρως τα παιδιά από το σχολείο.
Και αν έχεις μια τέτοια ζωή τότε ανεβάζεις στα social media τις εμπειρίες σου και αποκτάς ξαφνικά ίσα με 10.000 ακολούθους και σε εκτιμούν και οι εταιρείες που σε θέλουν να τους διαφημίσεις τα προιόντα τους. Όχι δεν είσαι η μαχήτρια που θα βγει να παλέψει για να επιβιώσει. Είσαι μαλακό κορίτσι εσύ και το αγαπάς με όλη σου την καρδιά. Αυτά τα κορίτσια θυμούνται τη μαμά τους τη γιαγιά τους και τόσες άλλες γυναίκες να πρέπει να βγουν να δουλέψουν σκληρά αδυσώπητα ίσως και με πόνους στο σώμα για να επιβιώσουν. Όμως το να ζουν αυτές οι γυναίκες από τον πλούτο των συντρόφων τους είναι κάπως επικίνδυνο εγχείρημα σε μια κοινωνία όπου δεν εξασφαλίζει σύνταξη και ιατροφαρμακευτική περίθαλψη σε γυναίκες χωρίς μόνιμη εργασία ή όσες εργάζονται ως νοικοκυρές στο σπίτι.
Σίγουρα αυτό το μοντέλο θέλει πολλή βελτίωση αν πρέπει να εφαρμοστεί στην Ελλάδα. Εϊναι αλήθεια με ένα μισθό δεν βγαίνουν τα έξοδα και με ένα μισθό το κράτος θα αρνηθεί να ασφαλίσει ολόκληρη οικογένεια ή να βγάλει σύνταξη σε μια απλή νοικοκυρά πριν τα 70 της χρόνια. Και αυτό το μικρό ποσό που θα της δώσει δεν της φτάνει ούτε για τη συμμετοχή στα φάρμακά της.
Από την άλλη το μοντέλο χτυπάει στον τοίχο που λέγεται ισότητα των δύο φύλων. Ξεχνάνε όμως όλοι οι άντρες ότι μια γυναίκα εκτός από εργαζόμενη ίσως εκτός σπιτιού αναγκάζεται να είναι νοικοκυρά, νοσοκόμα προς τους άρρωστους και ανύμπορους γονείς ίσως και των δυο συντρόφων, καθαρίστρια-[παραδουλεύτρα, μαγείρισσα βρεφοκόμος, νηπιοκόμος και δασκάλα μετά τη δασκάλα και επίσης, αν όχι σύντροφος ευφάνταστη ερωμένη. Όλα αυτά κάπως πρέπει να αποζημιωθούν μέσα στο αντροκρατούμενο σύστημα.
Ναι είναι δικαίωμα της γυναίκας να δουλέψει ή όχι αλλά μήπως είναι και δικαίωμα να ζήσει τη ζωή που θέλει και όπως τη θέλει;
