Ο Νίκος Γιαλελής στο Infokids: «Δεν αποκλείεται το θέατρο να αποκτήσει ξεχωριστή θέση στη ζωή αυτής της γενιάς»

Η «Ειρήνη» του Αριστοφάνη, ένα από τα πιο αντιπολεμικά έργα όλων των εποχών που το καθιστά σήμερα πιο επίκαιρο από ποτέ, παρουσιάζεται στο Θέατρο Μπέλλος από το Σάββατο 19 Νοεμβρίου 2022 και κάθε Σάββατο και Κυριακή στις 11:00, σε συνέχεια της περιοδείας που πραγματοποίησε στην Ελλάδα το καλοκαίρι 2022.

Ο Αριστοφάνης, μέσα από τα έργα του καυτηριάζει, σατιρίζει και σχολιάζει την επικαιρότητα της εποχής του, πάντα με στόχο την εξυγίανση του πολιτικού συστήματος και τη βελτίωση του κοινωνικού συνόλου. Η διασκευή και η μεταφορά της «Ειρήνης» έχει γίνει με γνώμονα τα πεδία ενδιαφερόντων των παιδιών και των εφήβων.

Η «ΕΙΡΗΝΗ» ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΕΡΓΟ ΠΟΥ ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΥΜΝΟ ΣΤΗΝ ΟΜΟΝΟΙΑ, ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ ΚΑΙ ΤΟΝ ΑΛΤΡΟΥΙΣΜΟ

Παρουσιάζεται σαν ένα σύγχρονο παραμύθι, απόλυτα συνδεδεμένο με το σήμερα των παιδιών και των εφήβων, τα social media, τα videogames, την kpop κ.α. που περιθωριοποιεί τη βία, την επιθετικότητα και το μίσος.

Βρισκόμαστε στην εποχή του κορωνοϊού, των δεκάδων εμπόλεμων ζωνών, της οικονομικής εξαθλίωσης και του ημι-διαλυμένου εκπαιδευτικού συστήματος μετά από δύο χρόνια πανδημίας.
Ο Τρυγαίος αποφασίζει να καβαλήσει ένα σκαθάρι και να ταξιδέψει ως τον Όλυμπο για να συναντήσει του θεούς και να ζητήσει τη βοήθεια τους για τα οικονομικά του προβλήματα. Φτάνοντας εκεί, με θλίψη διαπιστώνει ότι ο μοναδικός που έχει απομείνει από τους θεούς είναι ο Ερμής. Οι υπόλοιποι θεοί έχουν εγκαταλείψει τον Όλυμπο επειδή έχουν θυμώσει με τους ανθρώπους. Η θέση του Δία έχει πλέον παραχωρηθεί στον κύριο Πόλεμο, ο οποίος έχει ήδη καταφέρει να φυλακίσει την Ειρήνη. Μοναδικό μέλημα του κυρίου Πολέμου είναι να κάνει τους ανθρώπους να δυστυχούν.

Ο ηθοποιός Νίκος Γιαλελής μίλησε στο Infokids.gr για τον αριστοφανικό ρόλο του, την ελπίδα για το μέλλον του θεάτρου στις νέες γενιές, καθώς και τα πιο όμορφα σχόλια που έχει ακούσει από τους μικρούς θεατές.

Η Ειρήνη, ένα έργο για την αγάπη, την ατομική ελευθερία , τον αλτρουισμό. Καταπιάνεστε με έννοιες που βέβαια στην σημερινή εποχή βλέπουμε ότι διέρχονται μεγάλη κρίση. Πως αντιμετωπίζουν οι μικροί θεατές τα ζητήματα που θέτετε;

Είναι γεγονός ότι τα ζητήματα που θέτει το έργο είναι απολύτως διαχρονικά – δεν νομίζω πως υπήρξε εποχή στη ιστορία του ανθρώπου κατά την οποία τα παραπάνω να μην ήταν ζητήματα αιχμής και πολύ συχνά αντικείμενα ιδεολογικής, και όχι μόνο, διαμάχης… Στην παράσταση προσπαθούμε να τα θέσουμε με όσο γίνεται πιο εύληπτο και ευχάριστο τρόπο, και οι μικροί μας θεατές φαίνεται να κινητοποιούνται ιδιαιτέρως, αν κρίνω από τον τρόπο που παρακολουθούν και συμμετέχουν.

Ποιο κατά την γνώμη σας είναι το ηλικιακό κοινό που πρέπει να δει αυτή την παράσταση;

Έχει γίνει μια καθ´ όλα επιτυχημένη, για μένα, προσπάθεια από την ομάδα The Young Quill που πραγματοποίησε τη διασκευή ώστε τα διαχρονικά ζητήματα που θίγει το έργο να παραμένουν εκεί, και ταυτόχρονα να πλησιάζει τον κόσμο και τη γλώσσα των νεότερων θεατών μας. Έτσι, νομίζω ότι η παράσταση απευθύνεται σε παιδιά «από… 9 έως 99+ ετών» όπως έγραφαν τα κουτιά κάποιων παιχνιδιών της… εποχής μου.

Απευθύνεστε σε μια γενιά που όπως και η δική σας μεγάλωσε με κινητό, social, videogames. Το θέατρο έχει χώρο στην καρδιά των παιδιών;

Η αλήθεια είναι πως εγώ είμαι λίγο… παλιότερος, η μάλλον πολύ: το κινητό ήρθε στη δική μου ζωή στο τέλος του Λυκείου και δεν είχα social πριν το 2008. Ακριβώς για τους παραπάνω λόγους έχω αναγκαστικά μια παραπάνω ευαισθησία στις αλλαγές που το διαδίκτυο, τα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης και οι οθόνες έχουν φέρει στον τρόπο που οι άνθρωποι αντιλαμβάνονται το ζωντανό θέαμα: οι αναμμένες οθόνες κινητών σε συναυλίες ή τα stories από την υπόκλιση σε παραστάσεις είναι πλέον κοινός τόπος. Ωστόσο παρατηρώ ότι τα παιδιά μοιάζει στην αρχή να εκπλήσσονται από την αμεσότητα του ζωντανού θεάματος, και, μετά την πρώτη τους έκπληξη με το γεγονός ότι έχουμε τρισδιάστατο σώμα και παίζουμε μια ιστορία μπροστά τους, φαίνεται να το απολαμβάνουν! Βλέποντας τέτοιες αντιδράσεις, πιστεύω ότι δεν αποκλείεται το θέατρο να αποκτήσει ξεχωριστή θέση στη ζωή αυτής της γενιάς θεατών, ως ένας από τους τελευταίους τόπους άμεσης επικοινωνίας των ανθρώπων.

Ποιος είναι ο ρόλος σας στην παράσταση και τι πρεσβεύει;

Στην παράσταση έχω τον ρόλο του Τρυγαίου: ενός Αθηναίου που, πιεσμένος από τα οικονομικά του προβλήματα, αναλαμβάνει δράση: ιππεύοντας ένα τεράστιο σκαθάρι φτάνει ως τον Όλυμπο να ζητήσει το λόγο από τους θεούς για τις ταλαιπωρίες του κι εκεί ανακαλύπτει πως τη θέση των θεών έχει πια πάρει ο Πόλεμος, ο οποίος έχει αιχμαλωτίσει την Ειρήνη. Επιστρέφοντας στη γη κινητοποιεί κι άλλους να την ελευθερώσουν. Ωστόσο, μέσα στην χαρά του για την απελευθέρωση της Ειρήνης μοιάζει να κρύβεται κι ένα μικρό σπέρμα της ιδιοτέλειας που θα μπορούσε να οδηγήσει πάλι μελλοντικά σε έναν νέο πόλεμο.

Ποιο είναι το πιο ωραίο σχόλιο που έχετε ακούσει μέχρι σήμερα;

Προχθές ένας μικρός θεατής με ευχαρίστησε προσωπικά που βοήθησα να ελευθερωθεί η Ειρήνη!!! Είναι απ τις στιγμές που σκέφτεται κανείς «μακάρι να είχα κάνει έστω και το ένα εκατοστό από κάτι τόσο σπουδαίο στη ζωή μου»… ήταν όμως τόσο βέβαιος ότι την είχαμε ελευθερώσει, που για μια στιγμή μπόρεσα να χαρώ σαν πράγματι να το είχαμε καταφέρει, και ήταν μια στιγμή ανάτασης μέσα στην εμπόλεμη, από πολλές απόψεις, ζωή όλων μας.

Ειρήνη