MENU
Ένα πρόβλημα στον πλακούντα της ήταν η αιτία να γεννηθεί το παιδάκι της τυφλό και με εκτεταμένο λαγόχειλο, που θα έκανε τη ζωή του πολύ διαφορετικό από αυτή ενός φυσιολογικού παιδιού.
Η ιστορία αυτής της οικογένειας είναι ένα παράδειγμα δύναμης ψυχής.
«Ο σύζυγός μου κι εγώ γνωριστήκαμε το 2002, όταν ήμασταν και οι δύο έφηβοι. Βγαίναμε όσο πηγαίναμε στο λύκειο, αλλά και το κολλέγιο και παντρευτήκαμε τη χρονιά της αποφοιτησής μου, το 2008. Τα πρώτα χρόνια του γάμου μας τα περνούσαμε δουλεύοντας και εγώ προσπαθούσα να τελειώσω το κολλέγιο ταυτόχρονα.
Κυνηγούσα χρόνια το όνειρο της νομικής σχολής, σχεδόν από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. Έτσι, άρχισα να κάνω αιτήσεις σε νομικές σχολές. Τελικά βρήκα αυτήν της αρεσκείας μου και περίμενα για μία απάντηση.
Η απαντητική απιστολή ήρθε τον Ιούνιο του 2010, όμως την ίδια στιγμή ερχόταν και άλλη μία είδηση να ταράξει τα γαλήνια νερά της ζωής μου. Ήταν αυτές οι δύο γραμμές στο θετικό τεστ εγκυμοσύνης μου. Ούσα σε σοκ και έκπληξη ταυτόχρονα, επειδή δεν το είχαμε σχεδιάσει, ήξερα ότι κάτι δεν πήγαινε καλά. Πήρα τηλέφωνο τον σύζυγό μου και όταν του το ανακοίνωσα, είχε την ίδια αντίδραση με μένα: σοκ!
Καοι οι δύο θέλαμε παιδιά, αλλά δεν γνωρίζαμε πραγματικά ποια θα ήταν η κατάλληλη στιγμή να τα αποκτήσουμε.
Φρόντισα να πάω για να δω τη γιατρό μου το συντομότερο δυνατό, γιατί κάποια απροσδόκητη αιμορραγία. Εκείνη με ενημέρωσε ότι ήταν πιθανό να είχα αποβολή, αλλά ήταν πολύ νωρίς για να πει κάτι σίγουρα. Μου συνέστησε να περιμένουμε μέχρι να γίνω έξι εβδομάδων και να επιστρέψω για άλλο υπερηχογράφημα. Αν υπήρχε καρδιακός παλμός, θα μπορούσαμε να το δούμε μέχρι τότε, με διαβεβαίωσε.
Η αναμονή μεταξύ αυτών των ραντεβού μου φάνηκε αιώνας, φυσικά, αλλά όταν πήγα για τον υπέρηχο, αυτό το υπέροχο τακ, τακ, τακ της καρδιάς του άξιζε τον κόπο.
Η γιατρός, μου καθόταν δίπλα μου, άρχισε να χοροπηδά με τα καλά νέα. Πανηγυρίσαμε που το μωρό μου ήταν ζωντανό.
Η αιμορραγία σταμάτησε και έτσι η γιατρός περίμενε, πως το υπόλοιπο της εγκυμοσύνης μου θα ήταν φυσιολογικό. Ο άντρας μου κι εγώ βλέπαμε μέρα με τη μέρα την κοιλιά μου να μεγαλώνει και κάναμε σχέδια για το μέλλον. Περιμέναμε με ανυπομονησία την αυχενική διαφάνεια, καθώς και να δούμε το φύλο του μωρού. Είχαε μαζέψει μερικά ονόματα και θέλαμε πολύ να αρχίζουμε να το αποκαλούμε με το όνομά του και να του αγοράζουμε πραγματάκια.
Αυτή η μέρα έφτασε και ήμασταν έτοιμοι. Πήγαμε στη γιατρό περπατώντας και πολύ ενθουσιασμένοι. Θέλαμε τόσο πολύ να μοιραστούμε την εμπειρία του να φέρουμε ένα παιδί στον κόσμο.
Είδαμε τόσες πολλές εικόνες του μωρού, τρελαθήκαμε στη θέα των μικροσκοπικών μελών του. Επίσης, ανακαλύψαμε ότι έχουμε αγοράκι. Στον υπέρηχο, εκεί είπα στον άντρα μου ότι το όνομά του θα είναι Κρίστιαν. Φύγαμε από το ιατρείο και ανακοινώσαμε σε όλους τους δικούς μας ότι έχουμε αγόρι. Όμως, όλη αυτή η χαρά θα επισκιαζόταν από την αβεβαιότητα λίγο αργότερα.
Κάτι δεν πήγαινε καλά με το μωρό μας
Το επόμενο σαββατοκύριακο, διαπίστωσα ότι είχα μηνύματα στον τηλεφωνητή μου. Ο άντρας μου κι εγώ εργαζόμασταν πολλές ώρες και δεν ήμασταν σπίτι για να απαντήσουμε στα τηλεφωνήματα. Όμως, όλοι είχαν τα κινητά μας και δεν μπορώ να φανταστώ ποιος θα μας καλούσε στο σπίτι. Πόσο μάλλον, ότι μας είχαν αφήσει όχι ένα, αλλά τρία μηνύματα. Ακούγοντάς τα, συνειδητοποίησα ότι ήταν η γιατρός μου. Ήθελε να την πάρω τηλέφωνο γιατί έπρεπε να μου μιλήσει σχετικά με τον υπέρηχό μου, χωρίς να δώσει άλλες λεπτομέρειες.
Ήταν Σάββατο απόγευμα κι έτσι δεν θα ήταν κανείς στο γραφείο της. Έτσι, έπρεπε να περιμένω μέχρι τη Δευτέρα για να μάθω τι συνέβαινε. Όταν πήγα εκεί, μου είπε ότι ανακάλυψε λαγόχειλο, ωστόσο έπρεπε να κάνω κάποιες περαιτέρω εξετάσεις για να σιγουρευτούμε. Καταρρεύσαμε ακούγοντας ότι κάτι δεν θα πήγαινε καλά με το μωρό μας, όμως το μόνο που έπρεπε να κάνουμε προς στιγμήν ήταν να περιμένουμε.
Στις 18 Φεβρουαρίου 2011, ο Κρίστιαν ήρθε στον κόσμο, έκλαψε, ανέπνεε μόνος. Θυμάμαι πόσο χαρούμενη ήμουν. Όλο αυτό, ωστόσο, κάπου περιορίστηκε, όταν ακούσαμε για το μέλλον του παιδιού. Το λαγόχειλο του μωρού ήταν τόσο μεγάλο που δεν θα μπορούσε να φάει με κανένα είδος μπιμπερό, ακόμη και με αυτά που ήταν ειδικά σχεδιασμένα για αυτά τα μωρά. Θα έπρεπε να τρέφεται με σωληνάκι. Το πιο σκληρό από όλα, όμως, ήταν το γεγονός, ότι θα ήταν εντελώς τυφλό. Το λαγόχειλό του ήταν τόσο μεγάλο που είχε φτάσει μέχρι τα μάτια του.
Μάθαμε ακόμη, πως ο Κρίστιαν έπαθε κάτι μυστηριώδες μέσα στην κοιλιά. Το πρόσωπό του είχε κολλήσει στον πλακούντα μου και προφανώς αυτή ήταν και η αιτία που του προκάλεσε αυτήν την δυσμορφία. Δεν είχαμε ιδέα τι να κάνουμε. Δεν ξέραμε πώς θα μεγαλώναμε ένα τυπικό παιδί, πόσο μάλλον τώρα ένα τυφλό παιδί. Νιώσαμε απόγνωση και για ένα χρονικό διάστημα, όσο έμεινε στην εντατική, χωρίς ελπίδα.
Βλέπω τα παιδιά μου να μεγαλώνουν και ευχαριστώ το θεό
Τον πήραμε σπίτι, κάναμε τις θεραπείες του και όταν μας χαμογέλασε και περπάτησε για πρώτη φορά για μας ήταν η μεγαλύτερη χαρά.
Δύο χρόνια μετά αποκτήσαμε ένα ακόμη αγοράκι, που έγινε ο καλύτερος φίλος και αδελφός του Κρίστιαν. Είναι αυτοκόλλητοι. Ο Τσάντλερ μαθαίνει τόσα πολλά στο αδελφάκι του, τον βοηθά, όταν χρειάζεται κάτι. Είναι το φως του.
Μπορεί να μην είναι όλα τέλεια στη ζωή μας, αλλά βλέποντας τα παιδιά μου να μεγαλώνουν μού δίνει δύναμη να συνεχίσω και ευχαριστώ το θεό για αυτό κάθε μέρα».
Πηγή ιστορίας: Love What Matters
Διαβάστε επίσης:
“Η αγάπη δεν αγοράζεται”: Μια διδακτική ιστορία που αξίζει να πείτε στα παιδιά σας….
Δ. Αθηναίων: Δωρεάν προγράμματα κολύμβησης και ειδικής εκγύμνασης για παιδιά ΑμΕΑ
Πόλεμος στην Ουκρανία: Μάνα 12 παιδιών σκοτώθηκε στην πρώτη γραμμή της μάχης
