Με μια ανάρτησή του ο δραστήριος δάσκαλος Μάριος Μάζαρης φέρνει στο προσκήνιο το ζήτημα του πότε επιτέλους το ελληνικό σχολείο θα πάψει να περιορίζεται μόνο στο κυνήγι της κάλυψης της απαιτούμενης σχολικής ύλης και θα στραφεί επιτέλους στις ανάγκες και στα θέλω των μαθητών.
Ο δάσκαλος μέσα από το κείμενό του απηχεί τις απόψεις πολλών εκπαιδευτικών καθώς πολλοί επισημαίνουν κατά καιρούς ότι έχει χαθεί η ουσιαστική επαφή με τους μαθητές και το σχολείο επιδίδεται σε έναν αγώνα δρόμου για να ολοκληρωθεί η σχολική ύλη που επιβάλλει το Υπουργείο.
Ας ακούσουμε τι έχει να μας πει ο δάσκαλος
*ή αλλιώς «Μίλα στους μαθητές σου 5 λεπτά…»
-να μη κτυπάνε ο ένας τον άλλον, γιατί μας πήρε πάλι τηλέφωνο η μαμά του τάδε ότι γύρισε με μελανιές στο σπίτι και ότι θα έρθει να το λύσει το θέμα μόνη της,
-να μη κτυπάνε ο ένας τον άλλον, γιατί ρωτήσαμε τον χ γιατί δέρνει τους συμμαθητές του και είπε Ο μπαμπάς μου είπε να δέρνω όποιον με κοντράρει,
-να μην αγγίζει ο ένας στον άλλον στον λαιμό, γιατί πήγαν να πνιγούν πάλι, να μην τραβάνε μαλλιά, αφτιά, να μη ρίχνουν κλωτσιές στο καλάμι,
-να μην κοροϊδεύουν ο ένας τον άλλον, από το πρωί η τάδε μας κατηγορεί ότι κάνουν bullying στο παιδί της και θα το καταγγείλει,
-να μην τα κοροϊδεύεις κι εσύ, μας έκαναν παράπονο ότι τους μιλάς υποτιμητικά, αλλά σε δικαιολόγησα,
-να μην πετάνε σκουπίδια εδώ κι εκεί, έχει γίνει η αυλή σκουπιδότοπος, δεν έχουμε καθαρίστριες, ακόμα περιμένουμε από τον δήμο να μας στείλουν,
-να μην κλειδώνονται στις τουαλέτες, θα μας φέρουν τα κανάλια, χθες έπιασα πάλι δυο παιδιά, στο τσακ μη γίνει κάτι χειρότερο, ποιος ξέρει τι βλέπουν στο σπίτι και στο Ίντερνετ και το ξεσηκώνουν,
-ότι το κεφάλαιο γνωρίζω το σώμα μου απ’το βιβλίο της φυσικής δε θα προλάβουμε να το κάνουμε, είναι στο τέλος του βιβλίου και τι σύμπτωση, δε βγαίνει η ύλη,
-ότι σήμερα είναι παγκόσμια μέρα αθλητισμού, κατά του παιδικού καρκίνου , κατά του ενδοσχολικής βίας, κάντε κάνα παιχνίδι, καμιά αφίσα, να είσαι καλυμμένος,
-να μάθουν λεξιλόγιο, βάλε τους αντιγραφή κάθε μέρα νέες και σπάνιες λέξεις, μπας και μάθουν καμιά, είναι δυνατόν να μη ξέρουν το μαίνομαι,
-να διαβάζουν λογοτεχνία, είναι δυνατόν να μην πιάνουν βιβλίο;, μην κοιτάς που εμείς δεν προλαβαίνουμε να διαβάσουμε ούτε μισό, έχουμε δουλειές,
-να μην καπνίζουν, έτσι και τους πιάσουμε θα φωνάξουμε τον πατέρα τους, και να μην πηγαίνουν κοντά στις εξώπορτες που βγαίνουν οι δάσκαλοι και καπνίζουν,
-να μην κοροϊδεύουν τα προσφυγάκια που ήρθαν στο σχολείο, δυστυχώς όμως δεν έχει έρθει ακόμα δάσκαλος γι’ αυτά, βάλτα στην τάξη σου να κοιτάνε, ήσυχα είναι,
-ότι σεβόμαστε τις άλλες θρησκείες, τι φταίμε που η δική μας είναι η καλύτερη και έχουμε εικόνα και στην τάξη, να το σέβονται και αυτοί που δεν πιστεύουν και δε χρειάζεται να μιλήσουμε για τις δικές τους, θα το δούμε κάποια στιγμή σε κάποιο κεφάλαιο,
-να μάθουν να συζητούν, ουρλιάζουν όταν θέλουν να πουν κάτι, μην κοιτάς που τους απευθύνουμε τον λόγο μόνο όταν τους εξετάζουμε, να μάθουν τον διάλογο από μόνοι τους,
-να μη βρίζουν, έτσι μιλάνε σπίτι τους; να τους ρωτήσεις, κι αν δεν τους αρέσει να κάτσουν σπίτι τους, δε φταίνε τα υπόλοιπα παιδιά να τα ταράζουν και να τα επηρεάζουν,
-να μη βλέπουν όλη μέρα τηλεόραση, να μην παίζουν όλη μέρα ηλεκτρονικά, βάλε παραπάνω φωτοτυπίες, χαίρονται και οι γονείς όταν δεν έχουν ελεύθερο χρόνο τα παιδιά τους, φαίνεσαι κι εσύ ότι κάνεις τρομερή δουλειά,
-πες τόσα και τόσα που στριμώχνονται ανάμεσα σε φωτοτυπίες, διαγωνίσματα, σε 5λεπτα πριν το διάλειμμα ή μετά απ’ αυτό, αλλά «ο χρόνος πιέζει, πρέπει να σας τα πω, αλλά δε θα τα πολυσυζητήσουμε, γιατί δεν είναι μάθημα στο σχολείο η σεξουαλική αγωγή, ο διάλογος, η ενθάρρυνση της επικοινωνίας, στο σχολείο ευτυχώς ή δυστυχώς εγώ μιλάω, εσείς ακούστε και κάντε τα πράξη, μα πώς δε γίνεται να τα κάνετε, τόσα 5λεπτα έχω αφιερώσει να σας λέω τι δεν πρέπει να κάνετε, να σας τα βάλω τεστ να δω αν τα θυμάστε, βγάλτε τώρα το βιβλίο, γιατί αλλιώς δε θα προλάβουμε και θα τα έχετε όλα για το σπίτι»
Όλο και περισσότερο μέσα στα χρόνια βγαίνουν οι ευθύνες του σχολείου στην επιφάνεια, μικρές, μεγαλύτερες, ο καθένας κρίνει και αποφασίζει και σκέφτεται υπό διαφορετικό πρίσμα. Αυτό όμως που είναι αδιαμφισβήτητο είναι πως ο κόσμος αλλάζει, οι ζωές μας αλλάζουν, οι σχέσεις και οι επαφές και το σχολείο είναι αγκιστρωμένο στο μοντέλο του ‘70, του ‘80, του ‘90. Πότε θα έρθει το σχολείο του ΣΗΜΕΡΑ;
Μάριος Μάζαρης
*Οι παραπάνω γραμμές δεν έχουν στόχο να ακυρώσουν τις σκέψεις, τις πράξεις, τις επιλογές των συναδέλφων (ή δεν έχουν αυτό σαν κύριο στόχο έστω). Αλλά να εκφράσω την ανησυχία μου προς το υπουργείο, το όποιο υπουργείο, αυτής, της προηγούμενης ή της επόμενης κυβέρνησης που πρέπει να πάρει κάποτε γενναίες αποφάσεις που να αφορούν την παιδεία και όχι την αποστήθιση γνώσεων, των πολιτών και όχι των ψηφοφόρων. Πρέπει να γίνει ΧΘΕΣ☀️
