Η Μανίνα Ζουμπουλάκη, συγγραφέας και δημοσιογράφος, μοιράζεται μαζί μας αναμνήσεις από τις πρώτες ημέρες σχολείου των παιδιών της.
«Και τα τρία παιδάκια μου ήταν πολύ κοινωνικά, πήγανε με χαρά στο νηπιαγωγείο και μετά στο σχολείο – βοηθούσε που γνωριζόντουσαν με τα άλλα παιδιά, τους συμμαθητές τους, από το πάρκο της γειτονιάς. Δεν θυμάμαι την πρώτη μέρα του μεγάλου γιου μου, έχουν περάσει πολλά χρόνια, όταν όμως πήγα να τον μαζέψω από την πρώτη μέρα του νηπιαγωγείου πήδηξε ξαφνικά επάνω μου κι έμεινα κάγκελο, πιάστηκε φριχτά η μέση μου, έμεινα σα σίγμα τελικό για καμιά βδομάδα… αλλά αυτό αφορά εμένα κι όχι τον μικρό: ο οποίος είχε περάσει υπέροχα, μάλιστα ήθελε να ξαναπάει κι άλλη μέρα. (Άσχετα που, την τρίτη μέρα, ανακοίνωσε ότι είχε τελειώσει με το σχολείο, δεν θα ξαναπήγαινε, γιατί «Είχε πάει ήδη δυο μέρες, δεν ήταν και για χόρταση αυτή η ιστορία με το σχολείο»).
Η πρώτη μέρα σχολείου για τα μικρότερα παιδιά μου ήταν ενθουσιώδης, επειδή είχε προηγηθεί προετοιμασία, και συνεννόηση με άλλες μαμάδες στο πάρκο την προηγούμενη (μέρα), είχανε από μία ολοκαίνουργια ωραία σχολική τσάντα, είχανε περπατήσει το ένα χιλιομετράκι μέχρι το σχολείο και αισθανόντουσαν έτοιμοι για όλα. Η κόρη βρήκε κατευθείαν την κολλητή της και εξαφανίστηκε, ο γιος έμεινε για λίγο στα κάγκελα, από τη μέσα μεριά κοντά στην πόρτα, με μια μικρή ανασφάλεια, κατά πόσον θα πήγαινα όντως να τους μαζέψω το μεσημέρι («Κι άμα μας ξεχάσεις, τι θα γίνουμε;»)
Δεν ξέχασα ποτέ, κανένα παιδί μου, σε κανένα σχολείο, είχα απορήσει τότε με την ανασφάλεια του μικρότερου γιου μου… ο οποίος ευτυχώς μετά από πέντε λεπτά είδε έναν δικό του κολλητό από το πάρκο και πήρε δρόμο, εξαφανίστηκε ανάμεσα στα άλλα παιδάκια στην σχολική αυλή.
Είναι μια περίεργη αίσθηση αυτή της πρώτης μέρας του παιδιού σου στο σχολείο, λίγο θέλεις να βάλεις τα κλάματα, αλλά μαζεύεσαι μάνι-μάνι, λες στον εαυτό σου εντάξει, κάπου ώπα, κούλαρε, είναι φυσιολογικό κομμάτι του μεγαλώματος, το να σου γυρνάει την πλάτη το παιδί σου και να ορμάει στην κοινωνικότητα του σχολείου. Κι ενώ ήθελα όντως λίγο να βάλω τα κλάματα την πρώτη μέρα του σχολείου και για τα τρία παιδάκια μου, στην πραγματικότητα ήμουν περήφανη που ενώ ήτανε μια σταλιά πιτσιρίκια, μικρούτσικα και γλυκούτσικα, ορίστε που δεν με είχαν ανάγκη, τουλάχιστον για τις ώρες κατά τις οποίες θα βρισκόντουσαν στο σχολείο – και με την σιγουριά ότι θα τα μάζευα στο σχόλασμα…»
Δείτε εδώ τα βιβλία της Μανίνας Ζουμπουλάκη
