Η συγγραφέας παιδικών βιβλίων Βέρα Πρατικάκη, μοιράζεται μαζί μας αναμνήσεις από την αρχή μιας καινούργιας σχολικής χρονιάς.
«Ήδη από τα τέλη Αυγούστου, χορτάτη πια από τις διακοπές του καλοκαιριού, θυμάμαι να τρώω καρπούζι στην παραλία και να με πιάνει μια ανυπομονησία να γυρίσουμε σπίτι να πάμε να πάρουμε τα σχολικά βιβλία, να τα ντύσουμε, και κυρίως να διαλέξω τα τετράδιά μου και τα στυλό μου. Χρειαζόμουν πολλή ώρα για να καταλήξω στις τελικές μου επιλογές. Το βράδυ πριν την πρώτη μέρα ετοίμαζα τα πράγματά μου και με έπιανε μια συνηθισμένη αγωνία: να κοιμηθώ νωρίς γιατί όπως έλεγε η μαμά μου αλλιώς θα κοιμόμουν όρθια στο σχολείο.
Ξυπνούσα πάντα πριν το ξυπνητήρι. Η μέρα ξεκινούσε με ένα μείγμα ενθουσιασμού, αλλά και αγωνίας: πώς θα είναι φέτος τα πράγματα; πώς θα είναι η δασκάλα μας; Θα μου αρέσει να πηγαίνω κάθε μέρα; Το άγνωστο. Η αλλαγή. Το καινούργιο. Το αγαπούσα το σχολείο μου, ακόμα το αγαπώ! Στο πρωινό τραπέζι όλη η οικογένεια μαζεμένη. Ένιωθες ότι έχει κάτι ιδιαίτερο η συγκεκριμένη μέρα. Λες και το γάλα με τα δημητριακά ήταν ξαφνικά πιο νόστιμο, ή ότι η τηλεόραση με τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων ηχούσε πιο μελωδική.
Τα ρούχα μου πολύ προσεκτικά διαλεγμένα. Και φυσικά η αιώνια άρνηση να πάρω ζακέτα, παρόλο που τα φθινοπωρινά πρωινά είχαν μια ψύχρα, γιατί δεν είχα καμία όρεξη να την κουβαλάω. Στο σχολικό ήδη σκέφτομαι, θα προλάβουμε να φτάσουμε νωρίς για να διαλέξω θρανίο; Στο προαύλιο, οι ήχοι και οι εικόνες πολλές. Κατευθύνομαι προς το τμήμα μου σκανάροντας τους καθαρούς άδειους χώρους, τα ταμπλό που είναι ακόμα κενά και περιμένουν να γεμίσουν με τις φετινές ζωγραφιές και διακρίσεις των μαθητών. Εντοπίζω την τάξη μου και μπαίνω μέσα, νιώθοντας οικεία στην φασαρία των παιδιών που έχουν ήδη φτάσει. ‘Γεια! Πώς πέρασες το καλοκαίρι; Τι κάνεις; Ωραία τσάντα!’ Ανταλλάσσουμε μερικές κουβέντες με τους παλιούς συμμαθητές και αναζητώ με το βλέμμα μου τα ‘καινούργια παιδιά’.
Και φυσικά χωρίς να χάνω χρόνο διαλέγω την ‘τέλεια θέση’. Και το κυριότερο, φυλάω την διπλανή θέση για την κολλητή μου. Μόλις μπαίνει μέσα ένα πελώριο χαμόγελο απλώνεται στο πρόσωπό μου. Βγάζουμε τις κασετίνες μας, παραφουσκωμένες με πολύχρωμα μολύβια και με στυλό που μυρίζουν φρούτα, έχουν γκλίτερ ή οτιδήποτε άλλο και φυσικά ξεδιπλώνουμε και το ‘χαρτάκι επικοινωνίας’ μας, αμέσως: δηλαδή ένα χαρτί ανάμεσα στα θρανία μας στο οποίο σημειώναμε διάφορα πράγματα κατά την διάρκεια του μαθήματος γιατί νομίζαμε πως έτσι δεν μας καταλαβαίνει η ‘κυρία’. Ζωγραφίζουμε φατσούλες, σχολιάζουμε, γελάμε. Μέχρι και μυστική γλώσσα είχαμε εφεύρει, επινοώντας ένα αλφάβητο που μόνο εμείς καταλαβαίνουμε για να λέμε ανενόχλητες τα μυστικά μας κατά την διάρκεια φυσικά του μαθήματος.
Το κουδούνι χτυπάει, η δασκάλα μας μπαίνει μέσα και πριν ακόμα συστηθεί αρχίζουν οι πρώτες προβλέψεις: ‘θα είναι καλή, θα είναι αυστηρή, ωραίο φόρεμα, κουβαλάει πολλά βιβλία, ξέχασε το σφουγγάρι, έσπασε η κιμωλία’.
«Καλωσορίσατε παιδιά! Καλή αρχή!»
Και ακόμα μια σχολική χρονιά ξεκινάει!»
Τα βιβλία της Βέρας Πρατικάκη κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Ψυχογιός
