Τελικά πόσα «αντέχει» ένα παιδί;
Σχολείο, μαθήματα -που κάθε χρόνο γίνονται πιο δύσκολα -, προπονήσεις που όσο περνάει ο καιρός γίνονται πιο «πιεστικές» και «απαιτητικές», ξένες γλώσσες, άλλες δραστηριότητες κτλ.
Πόσα μπορεί να αντέξει ένα παιδί;
Μία καθημερινότητα γεμάτη διαφορετικές εικόνες και υποχρεώσεις. Δεν αντιλέγω ότι όλα χρειάζονται στη ζωή αλλά σε ποιο βαθμό;
Παρατηρώντας την ημέρα ενός παιδιού, πραγματικά ώρες ώρες αναρωτιέμαι πότε ξεκουράζεται και αυτή η σκέψη με κάνει να αναπολώ τη δική μου παιδική ηλικία που, καλώς ή κακώς, δεν είχα τόσα να διακπεραιώσω.
Σήμερα ένα παιδί, τελειώνοντας το σχολείο – στη δική μου περίπτωση ένα παιδί γυμνασίου και σε μέρες που έχει επτάωρο – θα γυρνάει σπίτι γύρω στις 15:00 μ.μ., θα ξεκουράζεται πέντε λεπτά και θα ξεκινάει να ετοιμάζεται για να φύγει προπόνηση.
Πολλές φορές χωρίς να προλαβαίνει να φάει… Θα γυρνάει περίπου στις 18:00 μ.μ., θα τρώει κάτι για να αναπληρώσει την χαμένη ενέργεια και θα διαβάζει όσο προλαβαίνει μέχρι να φτάσει η ώρα να πάει στο φροντιστήριο αγγλικών. Γυρνώντας, περίπου στις 21.30 μ.μ., θα πρέπει να συνεχίσει να διαβάζει για την επόμενη μέρα.
Ακόμα και εμείς οι μεγάλοι πώς γίνεται να έχουμε δύναμη στις 21:30 μ.μ να διαβάσουμε;
Με έναρξη ημέρας (ξύπνημα) στις 07:00 π.μ., με ένα συνεχόμενο πρόγραμμα και ένα κουρασμένο μυαλό και σώμα, πώς μπορεί ένα παιδί να συγκεντρωθεί εκείνη την ώρα να διαβάσει;
Κάποιοι μπορούν να πουν: «Έτσι είναι αν θέλει να τα κάνει όλα μαζί». Όμως εδώ έρχεται η ερώτηση στην οποία δεν έχω να σας δώσω απάντηση καθώς δεν την έχω βρει ακόμα και εγώ: «Εμείς τι πρέπει να περιμένουμε από αυτό (το παιδί); Ποια περιμένουμε να είναι η απόδοση του σε όλα αυτά;».
Από τη μία προσπαθώ να βρω τις ισορροπίες ανάμεσα σε όλα αυτά και από την άλλη ζηλεύω τα παιδιά – και τη ζωή τους- στο εξωτερικό, που αν και τελειώνουν το σχολείο στις 16:00 μ.μ. περίπου, μετά είναι ελεύθερα να κάνουν ότι θέλουν καθώς όλα γίνονται στο σχολείο και κυρίως δεν έχουν μαθήματα – υποχρεώσεις για το σπίτι…
Μπορούν να πάνε στην προπόνηση τους χωρίς άγχος, να γυρίσουν σπίτι και να βγουν με τους φίλους τους αλλά και να περάσουν χρόνο με τους δικούς τους.
Για αυτό, αν πάτε στο εξωτερικό και βγείτε βόλτα το απόγευμα, προσέξτε πόσα παιδιά είναι στις παιδικές χαρές και στα πάρκα και πόσο χαρούμενα είναι. Γιατί, απλά, ζουν χωρίς το άγχος του πώς θα προλάβουν τα πάντα…
Διαβάστε επίσης:
Αυτή είναι η απάντηση του παιδικού σταθμού για τη 2χρονη που ξέχασαν μέσα στο σχολικό για 4 ώρες
Ευδοκία Ρουμελιώτη για την υιοθεσία που δεν έγινε: “Θα κουβαλάω αυτό το παιδί για πάντα μέσα μου”
