Αδέρφια που τσακώνονται… Ποιος είναι ο ένοχος και ποιος το θύμα;

Τα παιδιά σας μαλώνουν αρκετά συχνά κι εσείς αναρωτιέστε εάν πρέπει ή όχι να επεμβαίνετε στον καβγά τους. Αν πάρετε το μέρος του ενός ή του άλλου παιδιού σας, οπωσδήποτε θα αδικήσετε κάποιο από τα δύο. Αυτό συμβαίνει γιατί εκείνο που σας καθοδηγεί πάντοτε στην προσπάθεια να ελέγξετε τη σύγκρουση είναι τα συναισθήματά σας.

Γράφει η Αλεξάνδρα Καππάτου, Ψυχολόγος – Παιδοψυχολόγος – Συγγραφέας:

Το μικρότερο παιδί σας φαίνεται «αδύναμο και ανυπεράσπιστο», ενώ το μεγαλύτερο είναι λίγο «απαιτητικό και πεισματάρικο».

Επεμβαίνοντας σε έναν καβγά, θα πρέπει ανεξαρτήτως των χαρακτηριστικών του καθενός, να επαναλαμβάνετε τον κανόνα που οφείλουν να σέβονται «Δε θέλω να χτυπιέστε», αλλά χωρίς να διατυπώνετε σχόλια ή απόψεις που οξύνουν τα πνεύματα αντί να φέρνουν ηρεμία.

Για παράδειγμα, αν τα παιδιά μαλώνουν για ένα παιχνίδι, μπορείτε να πείτε «Το παιχνίδι είναι δικό σου. Δεν σου το παίρνει κανείς. Όμως, η αδερφή σου θέλει να παίξει λίγο κι έπειτα θα σου το ξαναδώσει». Με αυτό τον τρόπο, το αγοράκι βλέπει να του αναγνωρίζονται τα δικαιώματά του ως «ιδιοκτήτη του παιχνιδιού», ενώ το κοριτσάκι δεν θεωρείται «απαιτητική και κλαψιάρα, που τα θέλει όλα δικά της», απλώς θέλει να δανειστεί για λίγο ένα παιχνίδι.

Προσπαθείτε να μην κολλάτε ετικέτες όπως «είσαι γκρινιάρης», «είσαι απαιτητικός», κλπ.

Αν το ένα παιδί πει ότι δίνετε πάντα δίκιο στο άλλο παιδί, είναι καλύτερα να κάνετε έναν απολογισμό της συμπεριφοράς σας. Μήπως άθελά σας θεωρείτε ότι το μικρό σας παιδί είναι συνήθως το «θύμα» και το μεγάλο είναι ο «ένοχος», γιατί έτσι είναι πιο εύκολο για εσάς να επεμβαίνετε;

Έχετε άραγε σκεφτεί ότι με αυτή τη στάση σας ενισχύετε τη ζήλεια μεταξύ των δύο παιδιών σας;