Τρίτη 18 Φεβρουαρίου

Χωράει «ντροπή» στη μητρότητα;

Ντρέπομαι.
Που δεν έγινα μαμά όπως είχα φανταστεί.

Που δεν απόλαυσα την εγκυμοσύνη μου. 
Που δεν γέννησα “φυσιολογικά”.
Που δεν θήλασα (καθόλου, “αρκετά”, όσο ήθελα).
Που δεν ήξερα τα δικαιώματά μου.
Που δεν είχα προετοιμαστεί.
Που δεν ζήτησα βοήθεια.
Που την είχα (και την έχω) ανάγκη.

Που δεν έχω όλες τις απαντήσεις. 
Που δεν ξέρω πού να τις βρω.
Που δεν απολαμβάνω την κάθε στιγμή της μητρότητας.
Που μου φαίνεται πολύ πιο δύσκολη από ό,τι είχα φανταστεί.
Που κλαίει το μωρό μου.
Που πολλές φορές κλαίω κι εγώ.
Που κάνω λάθη.
Που χάνω την υπομονή μου.
Που δεν είμαι πιο χαμογελαστή, ήρεμη, δημιουργική, και η λίστα συνεχίζεται.
Που ακούω τους άλλους. 
Που με (και μας) συγκρίνω με αυτούς.
Που αμφιβάλλω κάποιες στιγμές εάν θα τα καταφέρω.
Που τα κρύβω όλα αυτά, και μόνη με την ντροπή μου προχωρώ. 
 
Τα λόγια, οι σκέψεις και οι εξομολογήσεις χιλιάδων μαμάδων κρύβουν πολλή ντροπή. Για το τι είναι και τι δεν είναι, τι κάνουν και τι δεν κάνουν, τι νιώθουν και τι δεν νιώθουν. 
 
Σκέψεις και συναισθήματα που θεωρούνται “φυσιολογικά” ενώ συνήθως μένουν στη σιωπή.
 
Η ντροπή όμως, όσο δυνατή κι αν είναι, έχει μια τεράστια αδυναμία: Μικραίνει όταν οι σκέψεις μοιράζονται. Αποδυναμώνεται από την αγάπη, την ενσυναίσθηση και την αλληλεγγύη.
 
Ας μιλήσουμε ανοιχτά λοιπόν. Ας μοιραστούμε. Ας ακούσουμε ή μια την άλλη. Και έτσι βήμα-βήμα, μία-μία, σκέψη-σκέψη, ας προχωρήσουμε μαζί (δίχως ντροπή) σε αυτή την διαδρομή.

Xenia Hatzithomas Fragkoulopoulou

@thisisyourparenthood

Διαβάστε επίσης:

Somedays I wonder what they will remember…

Γιατί αποχωρεί η Τζένη Θεωνά από το «Μαμά-δες»;

Ροή Ειδήσεων