Παρακολουθώντας την “Οικογένεια Νώε” με την 7χρονη κόρη μου, το περασμένο Σάββατο σε ένα κατάμεστο θέατρο Πόρτα, αναγνώρισα τι εννοούσε η Ξένια Καλογεροπούλου, όταν πριν από έναν περίπου μήνα μου είχε αποκαλύψει το “πιστεύω” της για το παιδικό θέατρο:
“Ένα έργο για παιδιά πρέπει να έχει ένα επίπεδο κατανοητό, αλλιώς βαριούνται αμέσως. Αλλά από πίσω πρέπει να έχει πάρα πολλά επίπεδα που άλλα να τα καταλαβαίνουν τα παιδιά, άλλα να τα προαισθάνονται… Να υπάρχει ένα βάθος, να υπάρχουν μυστικά. Αυτό είναι το μυστικό κάθε έργου τέχνης που έχει σημασία.”
Και η “Οικογένεια Νώε” είναι οπωσδήποτε ένα έργο που ειδικά σήμερα έχει σημασία, παρά τα 25 χρόνια που έχουν περάσει από την πρώτη φορά που η ίδια με τον Θωμά Μοσχόπουλο το ανέβασαν.
Η ιστορία
Εμπνευσμένο από την Παλαιά Διαθήκη, το έργο “πατά” πάνω σε μια πρωτόγνωρη φυσική καταστροφή, την οποία μόνο ο παππούς προβλέπει και γι’αυτό προετοιμάζεται μανιωδώς, αναλαμβάνοντας να σώσει βέβαια όλη την οικογένεια, μα και τα ζώα του ζωολογικού πάρκου.
Στην “κιβωτό”, λοιπόν, που μόνος του κατασκευάζει συνωστίζονται για περισσότερο από έναν χρόνο μικροί και μεγάλοι (δίποδοι και τετράποδοι), οι οποίοι πολύ σύντομα αντιλαμβάνονται, ότι η περιπέτειά τους θα αργήσει να τελειώσει -κι αν τελειώσει ποτέ. Στο ξύλινο καράβι που συχνά μπάζει νερά έρχονται στιγμές χαράς και απόγνωσης, μια νέα ζωή γεννιέται και το τελευταίο χαχούνι στον κόσμο πεθαίνει, δημιουργούνται εκρήξεις θυμού που βγάζουν τους ενήλικες εκτός ορίων και φωτεινές ιδέες “ξυπνούν” από τα παιδιά που φέρνουν την ελπίδα…
Κι όταν η περιπέτεια φτάνει κάποια στιγμή στο τέλος της, όλοι μα όλοι έχουν μάθει κάτι από αυτήν. Και όλοι μα όλοι αποφασίζουν η αρχή που θα κάνουν να είναι λίγο καλύτερη.
Μια παράσταση που καθηλώνει και βάζει το παιδί σε διαδικασία σκέψης
Από την πρώτη κιόλας στιγμή το έργο καθηλώνει τους μικρούς μα και τους μεγάλους θεατές. Μπορεί η ιστορία της Κιβωτού να είναι γνωστή (αν δεν είναι, καλό είναι να μιλήσετε γι’αυτή στο παιδί πριν πάτε), όμως η ιδέα μιας ακόμα φυσικής καταστροφής δεν μπορεί πλέον να αφήσει κανέναν αδιάφορο. Ειδικά στις μέρες μας που, καθώς η μία απρόβλεπτη κρίση διαδέχεται την άλλη, τίποτα πια δεν φαντάζει απίθανο.
Τα παιδιά ενθουσιάζονται με τον εφευρετικό παππού, θυμώνουν με τον ξεροκέφαλο πατέρα, συγκινούνται με το τελευταίο χαχούνι (ένα ζωάκι που τελεί υπό εξαφάνιση αφού οι ‘μεγάλοι’ το κυνηγούν για τη γούνα του) και μαθαίνουν …πώς γίνονται τα παιδιά!
Πρόκειται για ένα διαχρονικό έργο, με λιτή μα μαγευτική σκηνοθεσία από τον Θωμά Μοσχόπουλο και την Σοφία Πάσχου, που όχι μόνο ωθεί τους μικρούς θεατές σε μια αλληλουχία σκέψεων (για την συμβολή της επιστήμης στην αντιμετώπιση των σοβαρότερων προβλημάτων, για την αξία της συνεργασίας προκειμένου να επιτευχθεί αποτελεσματικά ένας στόχος, για την ανάγκη να προστατεύσουμε το περιβάλλον, για τις δυναμικές μέσα στην οικογένεια και πώς οδηγείται ένας πατέρας ακόμα και να σηκώσει χέρι στο παιδί του), αλλά τους δίνει και ένα μεγάλο μάθημα, όπως τουλάχιστον το μετέφρασε η δική μου κόρη καθώς φεύγαμε από το θέατρο. “Σήμερα κατάλαβα γιατί ζούμε. Ότι, δηλαδή, πρέπει να πεθαίνουν οι παππούδες, για να γεννηθούν νέα μωράκια. Δεν γίνεται διαφορετικά…”
Είμαι σίγουρη, ωστόσο, πως κάθε παιδί πήρε το δικό του μάθημα από την παράσταση.
Τέλος, είμαι σίγουρη πως η κυρία Ξένια Καλογεροπούλου, που γιορτάζει φέτος 50 χρόνια ενασχόλησης με το παιδικό θέατρο -50 χρόνια Μικρής Πόρτας- μπορεί, με τέτοιους συνεργάτες και ηθοποιούς, να νιώθει πολύ ασφαλής και αισιόδοξη και για τα επόμενα 50 χρόνια που θα ακολουθήσουν…
Ναι, εννοείται να πάτε να το δείτε!
Κερδίστε προσκλήσεις για την παράσταση: Δηλώστε συμμετοχή ΕΔΩ και κερδίστε διπλές προσκλήσεις για την “Οικογένεια Νώε” την Κυριακή 30/10
Διαβάστε ακόμα:
Παιδικό θέατρο: Αυτές είναι οι παραστάσεις που δεν πρέπει να χάσετε φέτος!
