MENU
Εκείνο το βράδυ Κυριακής βρισκόμουν ξαπλωμένη με κολλημένα καλώδια στη γυμνή κοιλιά μου, ακούγοντας τον χαρακτηριστικό ήχο της γραφίδας του τοκογράφου να σπάει την ησυχία του χώρου. Η νοσοκόμα ρωτούσε στον διάδρομο που βρισκόταν η «κυρία που θα κάνει καισαρική αύριο;».
Με έπιασε τρόμος. Ήμουν σχεδόν στις 34 εβδομάδες και δεν ήμουν προετοιμασμένη να γεννήσω.
Χωρίς πόνο. Χωρίς να σπάσουν τα νερά. Με διαβεβαίωναν ότι ήμουν σε «ασφαλή» εβδομάδα, μπορούσαν να «πάρουν» το μωρό χωρίς πρόβλημα για να προλάβουν ώστε η προεκλαμψία να μη γίνει εκλαμψία και τα φάρμακα να μην επηρεάσουν το έμβρυο αλλά και να μην κινδυνεύσουμε μαμά και μωρό.
Η αλήθεια είναι ότι δεν ήξερα σχεδόν τίποτα από προωρότητα. Δεν ήξερα τι σημαίνει πρόωρο μωρό.
Μέχρι που γέννησα ένα πρόωρο μωρό. Όχι εξαιρετικά πρόωρο. Όχι κάτω από τις 30 εβδομάδες. Ήμουν σε «ασφαλή» εβδομάδα. Όμως υπήρξαν φίλες που γέννησαν σε εβδομάδες μη ασφαλείς, 26+, 29, 31… Εβδομάδες- δύσκολα ορόσημα, που δεν περιλαμβάναν την αγκαλιά του νεογέννητου, τις επισκέψεις των φίλων για τα «καλορίζικα», τη χαρά της γέννησης. Εβδομάδες που είχαν μοναξιά, πόνο, αγωνία, φόβο, πρωτόκολλα, αποστάσεις, μάσκες, χειρουργεία…
Η δική μου περίπτωση ήταν πιο «ασφαλής».
Είχε χαμηλό βάρος, είχε ίκτερο, είχε αδυναμία σίτισης, είχε απώλεια βάρους αλλά είχε κάτι σπουδαίο: την αγκαλιά.
Επαφή skin to skin και «μέθοδο καγκουρό», μια αρχαία, σπουδαία θεραπεία.
Η αγκαλιά πρόσφερε τεράστια δύναμη στο αδύναμο μικροσκοπικό ανθρώπακι που βρισκόταν μέσα της, η αγκαλιά αναπλήρωσε τη θερμοκοιτίδα. Η αγκαλιά ηρέμησε το μωρό μου, σταμάτησε το κλάμα της, τη βοήθησε να αναπνέει με κανονικότερο ρυθμό ελαχιστοποιώντας τις περιπτώσεις άπνοιας, αύξησε γρηγορότερα το βάρος της και η θερμοκρασία της συντονίστηκε με τη δική μου.
Η αγκαλιά, που τόσο στερούμαστε την εποχή της πανδημίας και του COVID 19, ήταν αυτή που με βοήθησε να ξεπεράσω την προωρότητα και βοήθησε την κόρη μου να ανθίσει.
Ήταν το ανθρώπινο θαύμα, η φυσική θεραπεία και ο ισχυρός δεσμός. Ήταν η έκφραση της αγάπης μου, το αίσθημα ότι νοιάζομαι και η απόλυτη φροντίδα.
Κάθε φορά που ανοίγω τα χέρια μου και υποδέχομαι στην αγκαλιά μου την κόρη μου ξέρω πώς της προσφέρω μονάχα αυτό: μια ασπίδα προστασίας. Γιατί ξέρω πώς μέσα σε αυτήν η κόρη μου είναι «ασφαλής».
Φίλια Μητρομάρα,
δημοσιογράφος υγείας, web editor
