Η Alex μοιράζεται τη σπαρακτική ιστορία της θνησιγένειας της πρωτότοκης κόρης της Tilly, τη θλίψη της και τις προκλήσεις που αντιμετώπισε επιστρέφοντας στη δουλειά της.
«Η πρώτη μου εγκυμοσύνη με την Tilly ήταν μια θαυματουργή εγκυμοσύνη, καθώς δεν είχα ποτέ σταθερό κύκλο και ήταν ένα πολυπόθητο μωρό. Η δική μου εγκυμοσύνη δεν διέφερε από εκείνες άλλες γυναικών. Ήμουν γυμνασμένη και δραστήρια, εργαζόμουν με πλήρη απασχόληση – η ζωή ήταν υπέροχη. Εκ των υστέρων, τώρα ξέρω ότι κάτι δεν πήγαινε καλά, αλλά τότε δεν ήμουν οπλισμένη με τις γνώσεις για να καταλάβω ότι η εγκυμοσύνη δεν εξελισσόταν όπως έπρεπε.
Στις 38,5 εβδομάδες πήγα για υπερηχογράφημα. Η μαιευτήρας μου έλειπε και έτσι είδα μια συνάδελφό της. Κατά τη διάρκεια αυτής της εξέτασης, η γιατρός ανακάλυψε ότι δεν υπήρχε καρδιακός παλμός. Αργότερα εκείνη την ημέρα εισήχθηκα στο νοσοκομείο και γέννησα την πανέμορφη κόρη μου. Τώρα γνωρίζουμε ότι υπήρχαν κάποια προβλήματα στον πλακούντα και έτσι είχε επιβραδυνθεί η ανάπτυξη του εμβρύου. Μακάρι να μου είχε μιλήσει ο μαιευτήρας μου για την παρακολούθηση του εμβρύου από την πλευρά μου και την παρακολούθηση των κινήσεών του στην κοιλιά μας. Αν ήξερα τι ήταν φυσιολογικό θα είχε γίνει μια παρέμβαση.
Οι επόμενες εβδομάδες ήταν βασανιστικές. Είχα ήδη αφήσει τη δουλειά μου ξεκινώντας γονική άδεια και είχαμε στήσει το παιδικό δωμάτιο στο σπίτι, οπότε τώρα η ζωή μου ήταν τόσο άδεια. Μου πήρε εβδομάδες να βγω από το σπίτι – υπήρχαν παντού καροτσάκια και έγκυες γυναίκες. Συνολικά, μου πήρε λίγο περισσότερο από τέσσερις μήνες για να επιστρέψω στην εργασία μου και χρειάστηκα μεγάλη υποστήριξη.
Η επιστροφή στη δουλειά
Η επιστροφή στη δουλειά ήταν απίστευτα δύσκολη και γεμάτη προκλήσεις. Μετά από πολλές συμβουλές, οργάνωσα την επιστροφή μου αργά και με τον καλύτερο δυνατό τρόπο που μπορούσα εκείνη τη στιγμή.
Συναντήθηκα με το αφεντικό μου εκτός γραφείου για να μιλήσουμε για την επιστροφή μου. Το πρωί που ξεκίνησα, κανόνισα να μπει μαζί μου στο κτίριο (το να περάσω τις πόρτες και να χαιρετήσω τους συναδέλφους μου για πρώτη φορά ήταν πιο δύσκολο απ’ ό,τι ακούγεται). Του ζήτησα να ενημερώσει όλους εκ των προτέρων για το τι είχε συμβεί, ώστε να καταλάβουν. Ζήτησα επίσης να εργαστώ με μερική απασχόληση, καθώς ήθελα να προσπαθήσω να αποκτήσω άλλο ένα παιδί.
Είχα ετοιμάσει τι θα πω: «Η κόρη μου γεννήθηκε νεκρή», ωστόσο υπήρχαν πολλές φορές που όλα κατέρρευσαν. Την πρώτη μέρα ένας συνάδελφος που δεν είχε ενημερωθεί, δεν μπορούσε να πιστέψει ότι επέστρεψα στη δουλειά τόσο γρήγορα και με ρώτησε «τι είχα». Αυτό συνέβη πολλές άλλες φορές. Το να μπαίνω στο ασανσέρ ήταν ιδιαίτερα δύσκολο – να αντιμετωπίζω καλοπροαίρετη κουβεντούλα – ειδικά επειδή έμοιαζα σαν να είχα μόλις γεννήσει. Δυστυχώς, σε τέτοιες καταστάσεις, συχνά κατέληγα να παρηγορώ το άτομο που με είχε αναστατώσει ακούσια, καθώς ένιωθα απαίσια γι’ αυτό που δεν ήξερε. Έτσι είναι η ζωή μερικές φορές!
Και ο πατέρας υποφέρει
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι αυτή η εμπειρία μας έφερε πιο κοντά με τον σύζυγό μου απ’ ό,τι θα μπορούσαμε να φανταστούμε. Συχνά, οι σύζυγοι που βλέπουν τις γυναίκες τους να γεννούν είναι συγκλονισμένοι, και δεδομένης της δικής μας κατάστασης, αυτό ήταν προφανώς πιο δύσκολο. Νομίζω ότι ο Χάρι το βρήκε δύσκολο. Πήρε άδεια από τη δουλειά του και για να με βοηθήσει να ξεπεράσω το πένθος.
Όταν επέστρεψε στη δουλειά του, ο Χάρι είχε τα ίδια προβλήματα στην επικοινωνία με τους συναδέλφους του που είχα κι εγώ. Κατά μία έννοια, η διαδικασία επιστροφής στην εργασία είναι δυσκολότερη για τον πατέρα μετά από θνησιγένεια. Όλοι περίμεναν ότι ο Χάρι θα επέστρεφε μετά από ένα διάλειμμα δύο έως τριών εβδομάδων. Αυτό που δεν περίμεναν ήταν οι συνθήκες από τις οποίες επέστρεφε.
Είναι σημαντικό να αναγνωρίσουμε ότι ο πατέρας πενθεί και έχει τη δική του διαδικασία να περάσει. Οι γύρω του θα πρέπει να φροντίσουν ώστε ενώ στηρίζει τη μητέρα, να φροντίζει και τον εαυτό του και να βρίσκει το χρόνο να επεξεργαστεί το δικό του πένθος. Το να περνάει κανείς από αυτό είναι ένα ταξίδι για όλους. Αυτό περιλαμβάνει τους παππούδες και τις γιαγιάδες, τα αδέλφια, τις αδελφές και τους φίλους.
Ένα καλύτερο αύριο
Η συμβουλή μου, με βάση την εμπειρία μας, είναι να αφιερώσετε χρόνο ως ζευγάρι για να επεξεργαστείτε αυτό που συνέβη και να θέσετε στόχους που θα σας βοηθήσουν να προχωρήσετε μπροστά.
Η καλύτερη συμβουλή που λάβαμε εμείς ήταν να επικεντρωθούμε στο βραχυπρόθεσμο μέλλον.
Κλείσαμε διακοπές στο τρίμηνο για να γιορτάσουμε που φτάσαμε σε αυτό το σημείο – μας έδωσε κάτι να επικεντρωθούμε και να ανυπομονούμε. Εξακολουθεί να είναι μία από τις καλύτερες διακοπές που έχουμε κάνει ποτέ μαζί.
Μετά τον θάνατο της Tilly, ξεκινήσαμε θεραπεία εξωσωματικής γονιμοποίησης με στόχο να μείνω ξανά έγκυος γρήγορα. Η διαχείριση των επόμενων κυήσεων ήταν πολύ δύσκολη, ειδικά επειδή ήθελα τόσο απεγνωσμένα να αποκτήσω άλλο ένα κορίτσι. Το να πρέπει να απαντάω σε ερωτήσεις όπως «Είναι το πρώτο σας;» που μου έθεταν άγνωστοι σχεδόν καθημερινά, ήταν πρόκληση. Επίσης, κατά τη διάρκεια της τρίτης εγκυμοσύνης μου με τον γιο μου Hamish, δεν ήμουν καλά και κάποια στιγμή σκεφτήκαμε ότι θα μπορούσαμε να χάσουμε άλλο ένα μωρό.
Το φως στη ζωή μου τώρα είναι απίστευτο. Είμαι τόσο τυχερή που έχω δύο υγιή, ευτυχισμένα και τρυφερά αγοράκια. Μου προσφέρουν τόση χαρά και όλη αυτή η εμπειρία μου έχει διδάξει πολλά για το ποια είμαι, τι έχει σημασία για μένα και τις αξίες μου».
Πηγή: circlein.com
