«Μεγαλώνω την κόρη μου ως άθεη, δεν πάμε στην εκκλησία. Αυτό δεν σημαίνει ότι θα γίνει κακός άνθρωπος»

Ένα περιστατικό από την παιδική της ηλικία, που ως ένα βαθμό την «τραυμάτισε», έκανε αυτήν την μητέρα να αποφασίσει διαφορετικά για την ανατροφή του παιδιού της. 

Πίστεψε, έπειτα από την κατήχηση από τους γονείς της, ότι ο Θεός είναι παντού και την παρακολουθεί, μέχρι που αυτό στάθηκε αφορμή με το παιδικό της μυαλό να τρομάξει.

Όπως λέει η ίδια, τώρα στην δική της κόρη προσπαθεί να εξηγήσει ότι το να είσαι καλός άνθρωπος δεν σημαίνει ότι απαραίτητα πρέπει να σου το επιβάλλει κάποια θρησκεία, αλλά να πράττεις με τέτοιο τρόπο, ώστε να προσφέρεις χαρά στους άλλους.

«Μία από τις πιο αμήχανες ιστορίες για της μαμάς μου για την παιδική μου ηλικία είναι κάπως σαν αυτή:

Μία Κυριακή, όταν ήμουν 8 ετών, γύριζα από το κατηχητικό στην τοπική εκκλησία. Η μαμά μου ρώτησε τι μάθαμε σήμερα στην τάξη. “Λοιπόν, μιλήσαμε για τον Ιησού. Είπα, ότι ο Ιησούς είναι κάτι σαν τον Άγιο Βασίλη, μας παρακολουθεί όλον τον χρόνο”.

“Ναι είναι αλήθεια”, συμφώνησε η μαμά μου, καθώς μαγείρευε. “Και είναι ο φύλακας άγγελός σου. Σε προσέχει και σε κρατά ασφαλή“, μου έλεγε.

“Και βλέπουν αν κάνεις κάτι κακό, σε παρακολουθούν συνέχεια”, απάντησα. “Ναι αγάπη μου, είναι σωστό”, είπε η μαμά μου.

Με έστιλε πάνω να γεμίσω την μπανιέρα και να μπω στο μπάνιο, αλλά μου είπε να αφήσω λίγο την πόρτα ανοιχτή για να μπορεί να με ακούσει. Για λίγα λεπτά άκουγε ένα απαλό σπλιτς από το νερό που έκανα μπάνιο. Έπειτα από λίγη ώρα σιωπής με άκουσε να ουρλιάζω: Ιησού, σταμάτα να με παρακολουθείς!

Η ιστορία είναι αστεία και πάντα τη λέμε στα οικογενειακά τραπέζια και να γελάμε. Όμως, έχει πολλές σκοτεινές επιπλοκές και η αντίδραση του φόβου που είχα τότε στην ιδέα ενός Θεού κριτή που δεν σέβεται την ιδιωτικότητά σου, με έκανε να αποφασίσω να μεγαλώσω την κόρη μου σε ένα σπίτι χωρίς θρησκεία.

Μεγάλωσα με φιλελεύθερους γενικά γονείς, όμως συνέχιζαν να με στέλνουν τις κυριακές στο κατηχητικό. Επειδή μας έδιναν σνακ και διάφορα άλλα, δεν μου ήταν και μεγάλο πρόβλημα, μέχρι να φτάσω στην εφηβεία. Τότε ήταν που άρχισα να ψάχνομαι σχετικά με τον χριστιανισμό και γενικά για την πατριαρχία που κυριαρχεί στις περισσότερες θρησκείες.

Ακόμη, με έστελναν να επιβεβαιώνω την παρουσία μου στην εκκλησία για λόγους που δεν καταλάβαινα και πολύ. Είναι πιθανό οι γονείς μου να μην πίστευαν ότι ήξερα πώς πραγματικά ένιωθα και πίστευα, επειδή ήμουν μία “ορμονικά εκρηκτική” έφηβη.

Σήμερα είμαι 35 ετών, άθεη και μεγαλώνω με αυτόν τον τρόπο την κόρη μου. Και μπορεί να σας προκαλέσει έκπληξη το πόσο πολλοί άνθρωποι έχουν πρόβλημα με αυτό.

Ναι, μπορείς να διδάξεις ήθος στα παιδιά σου και εκτός θρησκευτικού πλαισίου και χωρίς όλα τα προβληματικά παρελκόμενα που μπορεί να φέρουν οι θρησκείες. Υπάρχουν μελέτες, όπως αυτή του Πανεπιστημίου Duke, η οποία έδειξε ότι το να μεγαλώνεις τα παιδιά σου με κοσμικά ήθη που είναι πολλά ωφέλη, λέγοντας ότι αυτά τα παιδιά γίνονται λιγότερο εκδικητικά, λιγότερο εθνικιστές, λιγότερο αυταρχικά και περισσότερο ανεκτικά.

Θα παραδεχθώ ότι υπάρχουν πράγματα που μου έχουν λείψει από την εκκλησία. Όπως για παράδειγμα, ότι είναι μία εξαιρετική ευκαιρία να συναντήσεις ανθρώπους και να αναπτύξεις σχέσεις στην κοινότητα. Επίσης, σού δίνεται η ευκαιρία για κοινωνική προσφορά. Αυτά είναι εξαιρετικής σημασίας για μένα, όμως αποφεύγοντας τα αντικρουόμενα μηνύματα της Βίβλου είναι πολύ πιο σημαντικό, προσωπικά, να ψάξω για την κόρη μου όλα αυτά τα πράγματα που προανέφερα οπουδήποτε αλλού.

Δεν έχω απολύτως τίποτα εναντίον των ανθρώπων που νιώθουν ότι η εκκλησία παίζει σημαντικό ρόλο στη ζωή τους, όμως δεν εκτιμώ να μου λένε ότι η κόρη μου δεν θα γίνει καλό παιδί, επειδή δεν ακολουθεί ένα σωρό αυστηρούς νόμους, προκειμένου να μην καεί στην Κόλαση.

Όταν θέλω να διδάξω κάτι στην κόρη μου, όπως να μην παίρνει το παιχνίδι ενός άλλου παιδιού, εστιάζω στο γεγονός ότι η πράξη της δεν είναι συνετή, επειδή πληγώνει τον άλλον. Όχι, πως δεν είναι σωστό επειδή το λέει ένα αρχαίο κείμενο και ότι μία αόρατη θεότητα παρακολουθεί τα πάντα και περιμένει πότε το παιδί μου θα κάνει κάποιο λάθος για να το τιμωρήσει. Το σωστό πράγμα που πρέπει να κάνει, πρέπει να το κάνει, επειδή είναι μία καλή πράξη και κάνει τους ανθρώπους να νιώθουν όμορφα. Και εκεί είναι όλη η ουσία. Δεν απολογούμαι, λοιπόν, που μεγαλώνω την κόρη μου χωρίς θρησκεία» .

Πηγή: Love What Matters