Γράφει ο συγγραφέας και ηθοποιός Κώστας Κρομμύδας
Ήρθε η ώρα… Η ώρα που η φύση μάς έστειλε το πιο ηχηρό της μήνυμα:
Εκείνη μπορεί χωρίς εμάς. Εμείς δεν μπορούμε χωρίς εκείνη.
Όλες οι προσπάθειές της να μας προειδοποιήσει έπεσαν στο κενό της ματαιοδοξίας μας. Στον αέναο αγώνα να ικανοποιήσουμε τη φιλοδοξία και το υπέρμετρο εγώ μας. Κι εκείνη υπέμενε στωικά όλον αυτόν τον καιρό να τη θεωρούμε υποδεέστερη, να τη μολύνουμε με την ασεβή συμπεριφορά μας. Μέχρι που έστειλε έναν αόρατο «δάσκαλο» να μας διδάξει από την αρχή όσα είχαμε καταχωνιάσει επιμελώς στο πατάρι της συνείδησής μας.
Έχει τη δυνατότητα μια απειλή που μας φέρνει τόσο κοντά στο τέλος, να γίνει ταυτόχρονα η αρχή ώστε να επανεκτιμήσουμε όλα όσα μας δόθηκαν απλόχερα; Έχει τη δύναμη αυτός ο εχθρός να ενώσει όλους τους ανθρώπους της γης απέναντί του, απειλώντας το ένα και μοναδικό αγαθό για το οποίο δεν είχαμε σκεφτεί ότι πρέπει να πολεμήσουμε; Μπορεί να οπλίσει τη φαρέτρα μας με μοναδικό βέλος την αξία μιας αρετής, που δεν είναι άλλη από την υπομονή;
Η φύση μας έδειξε με τον πιο απλό τρόπο ότι δεν υπάρχει τίποτα δεδομένο αν εκείνη δεν πει την προτελευταία της λέξη (όταν πει την τελευταία, θα είναι αργά). Τα λουλούδια συνεχίζουν ν’ ανθίζουν και χωρίς εμάς. Το περιβάλλον ανασαίνει γιατί εμείς δεν κυριαρχούμε πάνω του. Πήραμε τη θέση των θηρίων και γυρίζουμε στο κλουβί μας, μην μπορώντας να χαρούμε την ομορφιά της φύσης από κοντά, κι εκείνα μας κοιτάζουν με λύπη αφού τους θυμίζουμε όλα τα μαρτύρια στα οποία τα έχουμε υποβάλει. Ίσως νιώθουν οίκτο, αφού γνωρίζουν πώς είναι να αισθάνεσαι φυλακισμένος…
Διαθέσαμε τόσο χρόνο σε πράγματα φαινομενικά σημαντικά, με το άγχος να γίνεται κυρίαρχος της ύπαρξής μας.
Ποια άλλη φορά θα είχαμε την ευκαιρία να αφήσουμε τον εαυτό μας να ηρεμήσει, να κοιτάξει γύρω του και να νιώσει ευγνώμων για το δώρο της ζωής, για τη σπουδαιότητα που έχουν τα μέλη της οικογένειάς μας; Σε ποια άλλη περίπτωση η κοινωνία θα λειτουργούσε ως σύνολο, θα σεβόταν την ολότητα και όχι την ατομικότητα;
Καλούμαστε να πειθαρχήσουμε στον εαυτό μας και στο κοινωνικό σύνολο αποδεικνύοντας πως όταν «ο δάσκαλος» εμπνεύσει τους «μαθητές» του, εκείνοι έχουν την ελπίδα να ξεχωρίσουν και να αλλάξουν τα δεδομένα. Όταν η φύση αποφασίσει ότι το μάθημα που πήραμε ήταν αρκετό, ο κόσμος δεν θα είναι πια ο ίδιος. Τον φόβο του θανάτου, που νιώθαμε να μας χτυπά την πόρτα κάθε μέρα, πρέπει να τον θυμόμαστε. Τη θλίψη που νιώσαμε, όταν σκεφτήκαμε πως θα μπορούσαμε εμείς ή αυτοί που αγαπάμε να γίνουν ένα ακόμα νούμερο στη λίστα που έγραψε ο θάνατος με το ζοφερό μελάνι του, δεν πρέπει να την ξεχάσουμε. Τους ανθρώπους που πλήρωσαν με την ίδια τους τη ζωή τη δική μας αφύπνιση πρέπει να τους έχουμε οδηγό σε ένα νέο ξεκίνημα. Έτσι θα θυμόμαστε πως, αν ενωθούμε, μπορούμε να καταφέρουμε μοναδικά πράγματα.
Ο ιός μας διδάσκει να είμαστε ο εαυτός μας. Να χαιρόμαστε τη στιγμή που ζούμε γιατί δεν ξέρουμε αν θα είναι η τελευταία. Να δίνουμε αξία στην ουσία, σε όσους έχουμε πλάι μας και να μην τους θυσιάζουμε στον βωμό της επιτυχίας και του φαίνεσθαι. Πάνω απ’ όλα μας δίδαξε τον σεβασμό για τη φύση και τους γύρω μας. Τον σεβασμό στη ΖΩΗ.
Αυτός ο ιός είναι μέρος μας, είναι ανάμεσά μας, είναι μέσα μας. Μας συνέδεσε όλους, σωματικά και πνευματικά.
Φτιάχνουμε τον κόσμο από την αρχή. Έχουμε την ευκαιρία να το κάνουμε. Όλοι μαζί.
Περισσότερα για τον Κώστα Κρομμύδα στο www.kostaskrommydas.gr.
