Δεν εκτιμούμε τα χρόνια των μικρών παιδιών όσο τα ζούμε
Γιατί οι άνθρωποι δεν το αντιλαμβάνονται ποτέ μέχρι να είναι πολύ αργά και να φύγουν
Ενώ βρισκόμαστε σε αυτό το σημείο, συχνά ευχόμαστε να άλλαζαν πολλά πράγματα
Παραπονιόμαστε πως δεν αφιερώνουμε σχεδόν καθόλου χρόνο για τον εαυτό μας
Πως σερνόμαστε στο πάτωμα για να φτιάξουμε ατελείωτα παζλ και κραγιόνια
Να κολλησουμε αυτοκόλλητα που ξεκολλάνε
Να ξύσουμε μάφινς και ομελέτα από το πάτωμα της κουζίνας.
Ευχόμαστε να φύγουν οι εκρήξεις,
Οι συνεχείς μάχες,
Οι κακές συμπεριφορές, τα ασταμάτητα πλυντήρια, και η εξάντληση ΠΑΝΤΑ.
Ευχόμαστε να φύγει κάθε ατελής στιγμή που κάνει το δέρμα μας να σέρνεται.
Αλλά μια μέρα, θα τελειώσουν
και θα μας λείψουν-
ΟΛΑ ΑΥΤΑ.
Θα μας λείψουν τα γέλια,
τα χαμόγελα,
τα παιχνιδιάρικα φιλιά,
και τα παχουλά μπράτσα και τα χαμόγελα χωρίς δοντάκια.
Θα μας λείψει η ανάγκη,
τα στραβά δοντάκια,
ο χρόνος που περάσαμε μαζί,
το να ακούμε “Μαμά κοίτα!” κάθε δύο λεπτά.
Θα μας λείψει αυτό που είμαστε ΤΩΡΑ ως άτομα και ως οικογένεια
Γιατί σύντομα νέοι άνθρωποι θα μένουν στο σπίτι μας, μαζί μας. Τα πρόσωπα και οι φωνές τους θα μεταμορφωθούν σε κάποιου άλλου
Και θα συνεχίσουν να αλλάζουν.
Και θα είμαστε και εμείς νέοι άνθρωποι.
Λοιπόν, ας προσπαθήσουμε να τα αναλάβουμε ΟΛΑ—
το κακό, το δύσκολο και το καλό —
και να μην θεωρούμε τίποτα δεδομένο.
Γιατί το εγγυώμαι
μια μέρα σύντομα,
θα μας λείψει ΑΥΤΟ.
📸: Amanda Oleander Art
Μετάφραση: Πατζατζή Αναστασία
Διαβάστε επίσης:
«Πόσο μικρούλι είναι»: Η ιστορία μίας γιαγιάς με το μικρότερο δισεγγονάκι της που μας συγκίνησε
