“Το να μεγαλώνουν τα παιδιά δεν είναι δύσκολο για τα ίδια, αλλά για τις μαμάδες τους”

Όλες μας είμαστε υπερήφανες για τα παιδιά μας. Τα καμαρώνουμε όταν κάνουν τα πρώτα τους βήματα, όταν λένε τις πρώτες τους λέξεις, όταν πηγαίνουν πρώτη φορά στο σχολείο, όταν χαρούμενα γυρίζουν από αυτό και μας λένε πώς πέρασαν. Τα πρώτα χρόνια της μητρότητας – αν και δύσκολα, είναι υπέροχα. Τι γίνεται, όμως, τα επόμενα; Πόσο εύκολο είναι για μια μαμά να δεχθεί ότι το παιδί της μεγαλώνει και δεν την έχει τόση ανάγκη όση εκείνα τα πρώτα χρόνια;

Διαβάστε παρακάτω πώς μία μητέρα 5 παιδιών κατάλαβε ότι το να αφήσει τα “μικρά” της να φύγουν ήταν το πιο δύσκολο κομμάτι της μητρότητας.

«Όταν τα παιδιά μου ήταν μικρά και είχα διαρκώς 5 μικρά στοματάκια και 10 δαχτυλάκια να με φωνάζουν και να με ζητούν, αρκετές φορές έλεγα πως δεν αντέχω, πως θέλω λίγο χρόνο για μένα. Μουρμούριζα, επειδή τα παιδιά μου δεν έκαναν τίποτε άλλο από το να με ψάχνουν και να με ζητάνε.

Ήμουν το κέντρο της ζωής τους: Ήμουν η πηγή του φαγητού και της διασκέδασής τους. Μαγείρευα, τα φρόντιζα και πηγαίναμε μαζί στο πάρκο. Τους διάβαζα ιστορίες, τα σκέπαζα τα βράδια και τους τραγουδούσα. Με αναζητούσαν όταν ένιωθαν ανασφάλεια και νευρίαζαν μαζί μου όταν τους απαγόρευα να τρώνε πολλά γλυκά.

Ήμασταν συνδεδεμένοι και όσο όμορφο κι αν είναι αυτό, μερικές φορές ένιωθα παγιδευμένη.

Ένιωθα παγιδευμένη ανάμεσα στην κουζίνα και στις ατελείωτες στοίβες από ρούχα. Ένιωθα παγιδευμένη ανάμεσα στο φαγητό και τη διασκέδασή τους. Ήξερα ότι τα μικρά μου ήταν ένα δώρο, αλλά δεν το εκτιμούσα όσο θα έπρεπε τότε. Συχνά, ήμουν τόσο μπουχτισμένη από τις απαιτήσεις τους που απαντούσα με νεύρα και θυμό. Θυμάμαι να λέω πως δεν μπορούν να μου κάνουν άλλες ερωτήσεις. Θυμάμαι να τα παρακαλώ να μην με αγγίζουν άλλο. Θυμάμαι να ξεφυσάω και να γυρίζω τα μάτια μου όταν άκουγα το 57ο “μαμά” μέσα σε λίγες ώρες.

Το πιο δύσκολο κομμάτι ήταν μετά τις διακοπές. Χριστουγεννιάτικες ή καλοκαιρινές. Φαινόταν πως ήταν πάρα πολύ δύσκολο στα παιδιά να προσαρμοστούν ξανά και εγώ έπρεπε να τα επαναφέρω στην τάξη. Ειδικά η πρώτη εβδομάδα μετά τις διακοπές περιελάμβανε νεύρα, ένταση και φωνές. Ο σύζυγός μου προσπαθούσε να με ηρεμήσει, ώστε να μπορέσουμε να μπούμε ξανά σε φυσιολογικούς ρυθμούς. Είχα τόσα πολλά νεύρα…

Όπως θα σας πουν οι περισσότερες μαμάδες, η μητρότητα είναι μία από τις πιο απαιτητικές “εργασίες” στον κόσμο. Αλλά δεν θα ήθελα τα πράγματα να είναι διαφορετικά. Λάτρευα που ήμουν το κέντρο της προσοχής τους, παρά τις στιγμές που ένιωθα εξαντλημένη και εξουθενωμένη. Λάτρευα το γεγονός που μπορούσα να τα βλέπω να μεγαλώνουν.

Και μεγάλωσαν και όλες οι στιγμές που έλεγα πως ήθελα λίγο χρόνο για εμένα, πέρασαν. Τη στιγμή που γράφω αυτές τις γραμμές η μια μου κόρη περιμένει το πρώτο της παιδί, η άλλη ζει στη Νέα Υόρκη και εργάζεται, η πιο μικρή τελείωσε το σχολείο και ξεκίνησε δουλειά και ο μικρός ταξιδεύει προσπαθώντας να βοηθήσει αδύναμες ομάδες ατόμων.

Αν και όταν ήταν μικρά έμοιαζε ότι εγώ ήμουν το κέντρο της ζωής τους, τώρα που μεγάλωσαν εκείνα είναι η ζωή μου. Είναι η καρδιά μου, το πάθος μου, η δημιουργικότητά μου, η πειθαρχία μου, η δύναμή μου, αλλά και η μεγαλύτερη αδυναμία μου.

Αυτές τις γιορτινές ημέρες κανείς δεν μου έκανε ατελείωτες ερωτήσεις, κανείς δεν γραπώθηκε από τα πόδια μου. Δεν υπήρξαν μικροσκοπικά χεράκια να με ψάχνουν ούτε φωνές να με ζητούν.

Αυτό έπρεπε να γίνει. Τα παιδιά πρέπει να μεγαλώνουν. Είναι υπέροχο να τα βλέπεις να μεγαλώνουν. Όμως, υπάρχει ένα κομμάτι στην καρδιά μου που είναι πάντα δεμένο με εκείνα και τώρα… ξεριζώνεται. Αυτό είναι δύσκολο και δεν υπάρχει τίποτα που να το κάνει πιο εύκολο ή λιγότερο επίπονο. Δεν είναι δύσκολο για τα παιδιά να μεγαλώνουν, αλλά για τους γονείς…

Μου είπαν πως θα υπάρξει καιρός που θα “αγκαλιάσω” αυτή την εποχή και πιστεύω κάποτε θα γίνει. Έβαλα πολλά πράγματα στην αναμονή καθώς μεγάλωνα τα παιδιά μου. Φαντάζομαι, τώρα είναι η ώρα να κάνω αυτά τα όνειρα πραγματικότητα. Ωστόσο, πλέον δεν είμαι ίδια με τη γυναίκα που ήμουν πριν αποκτήσω παιδιά. Εκείνα, με δίδαξαν τόσα πολλά. Μου άλλαξαν προοπτικές, με γέμισαν χαρά και σοφία. Καθώς εκείνα μεγάλωναν, μεγάλωνα και εγώ. Ωρίμαζα και άλλαζα μαζί τους. Τώρα, ανυπομονώ για τα επόμενα που θα έρθουν, γνωρίζοντας ότι η καρδιά μου θα είναι πάντα συνδεδεμένη μαζί τους…»