MENU
Τι είναι για εσάς πραγματική αγάπη; Πώς την εκφράζετε στο σύντροφό σας, ειδικά μετά τον ερχομό των παιδιών; Και, τελικά, τι χρειάζεται ώστε αυτή να διαρκέσει;
Μία μαμά 3 μικρών παιδιών βρήκε τι είναι αγάπη μέσα στον γάμο της και – νομίζω – πολλές θα ταυτιστούμε με την γνώμη της.
«Ο άντρας μου και εγώ έχουμε τρία παιδιά κάτω των 6 ετών. Αντιλαμβάνεστε, λοιπόν, ότι το σπίτι είναι ένα… χάος. Ακόμα και τοστ να θέλεις να φτιάξεις, χρειάζεσαι χρόνο και μεγάλη προσοχή. Καθαρίζεις χέρια, πρόσωπα, δωμάτια και τίποτα δεν τελειώνει.
Σε όλο αυτό προσθέστε δύο σκυλιά και εμένα. Μία μαμά με Διαταραχή Ελλειμματικής Προσοχής. Ναι, τα πράγματα είναι δύσκολα. Υπάρχουν φωνές, γκρίνιες, αγκαλιές, φιλιά, αλλά και τσακωμοί, πολλοί τσακωμοί. Γενικά, τα παιδιά μας δεν είναι εύκολα και δύο ενήλικες να “περιπολούν” για προβλήματα είναι λίγοι!
Ακόμα και έτσι, όμως, ο άντρας μου με αφήνει να κοιμάμαι. Θα ήταν πιο εύκολο για όλους να με ξυπνήσει, να με τραβήξει από τα σκεπάσματα και να με κάνει να αναλάβω τις ευθύνες μου. Δεν το κάνει, όμως κι ας δουλεύει από το πρωί μέχρι το απόγευμα. Δεν το κάνει, ακόμα και τις μέρες που δεν προλαβαίνει να πάρει ανάσα.
Και όχι μόνον αυτό. Δεν με κάνει να νιώθω και άσχημα για τον μεσημεριανό μου ύπνο. Θα μπορούσε, κάλλιστα, να μου δημιουργήσει ενοχές, αλλά δεν το κάνει. Δεν παραπονιέται, δεν λέει ότι κουράζεται κι ας κοιμάται μόλις 5 ώρες κάθε βράδυ.
Και ξέρετε τι έμαθα; Αυτό είναι αγάπη!
Πριν λίγα χρόνια πίστευα, ότι αγάπη είναι αυτό που έβλεπα στους κινηματογράφους. Πίστευα, ότι αγάπη είναι τα ρομαντικά ταξίδια, τα τηλεφωνήματα που διαρκούσαν ώρες, οι αφιερώσεις μπροστά σε μικρόφωνα και οι καντάδες. Αγάπη ήταν μια σειρά από μεγάλες χειρονομίες. Η αγάπη ήταν έντονη, έκανε θόρυβο, ήταν στιγμές που όλοι θα θυμούνταν. Αγάπη για μένα ήταν εκείνη του Τιτανικού, στην οποία κανείς δεν παράτησε τον αγαπημένο του.
Τώρα, όμως, ξέρω, ότι αγάπη είναι να σε αφήνει ο άλλος να κοιμηθείς το απόγευμα. Δεν ένιωσα ποτέ πιο ερωτευμένη στην ζωή μου από τώρα. Τα παιδιά φωνάζουν έξω από την πόρτα του δωματίου, το μωρό κλαίει και εγώ απλώς ξαπλώνω και κοιμάμαι. Μπορεί να φταίει η κατάστασή μου, μπορεί και η αγωγή που ακολουθώ, αλλά αν δεν κοιμηθώ για δύο ώρες το μεσημέρι δεν λειτουργώ, απλώς… σέρνομαι. Μετά από δύο ώρες που ξυπνάω, όλα είναι οργανωμένα και σε τάξη.
Ο άντρας μου με αγαπάει, λοιπόν.
Πραγματικά το πιστεύω αυτό. Και τώρα το πιστεύω περισσότερο. Δεν μου φέρνει λουλούδια κάθε μέρα και δεν μου κάνει ρομαντικές καντάδες, αλλά μου μαγειρεύει. Κουβαλά τις τσάντες και μου γεμίζει με νερό το ποτήρι. Αντί να παραπονιέται, με βοηθάει και νομίζω αυτή είναι η “κόλλα” που έδεσε τη σχέση μας. Νοιαζόμαστε ο ένας για τον άλλον. Μοιραζόμαστε ευθύνες, κάνουμε ευγενικές χειρονομίες ο ένας για τον άλλον.
Και όλο αυτό έγινε πιο σημαντικό όταν κάναμε παιδιά. Ξυπνούσε μέσα στη νύχτα για να με βοηθήσει με τα μωρά, ακόμα κι όταν αυτά κοιμόντουσαν δίπλα μου, επειδή δεν μπορούσα να σκύψω λόγω των ραμμάτων από την επέμβαση – έχω γεννήσει με καισαρική. Φυσικά, μετά και οι δύο κοιμόμασταν αμέσως, αλλά αυτή η προθυμία του να με βοηθήσει, να προσφέρει στα παιδιά του, αυτό είναι αγάπη.
Βλέπω αυτή την αγάπη να δείχνει και στα παιδιά μας. Είναι συνεργάτης – γονιός, επειδή το θέλει. Μπορεί να τα κάνει μπάνιο, μπορεί να τα βάλει για ύπνο και να τα βοηθήσει με τις εργασίες τους. Τους επιβάλλεται και τα πειθαρχεί, όπως και εγώ. Με βοηθά και δεν παραπονιέται ποτέ. Προσπαθώ να κάνω και εγώ τα ίδια για εκείνον. Έτσι, πέρα από την αγάπη του Χόλιγουντ και την αγάπη των μεγάλων πράξεων, εμείς ανακαλύψαμε κάτι μαζί:
Την πραγματική, αληθινή αγάπη…»
Πηγή: scarymommy.com
