Όλες οι μορφές τέχνης έχουν την δυνατότητα να προσφέρουν ψυχική ανάταση και να μεταφέρουν μηνύματα, όμως καμία δεν μπορεί να συγκριθεί με την εμπειρία του θεάτρου. Μπαίνοντας χθες με την 11χρονη κόρη μου στο Σύγχρονο Θέατρο για να παρακολουθήσουμε τον “Σούπερμαν”, ζήσαμε κάτι πρωτόγνωρο που κάθε χώρος πολιτισμού οφείλει να ακολουθήσει.
Μια ράμπα στην είσοδο έκανε τη σκηνή προσβάσιμη για όλους. Ειδικά ακουστικά και υπέρτιτλοι παρέχονταν για άτομα με προβλήματα ακοής. Για τους κωφάλαλους μετέφραζε στη νοηματική η κ. Θεοδώρα Τσαποϊτη. Το παιδί μου δεν είχε δει ποτέ τέτοιον σεβασμό και συμπεριληπτικότητα στους ανάπηρους συνανθρώπους μας. Και αυτό ήταν μόνο η αρχή.
Η ιστορία του αληθινού Σούπερμαν
Η κωμωδία του Άγγλου Roy Kift για παιδιά και νέους είχε δημιουργήσει την δεκαετία ‘80 και ‘90, τόσο στην Αγγλία όσο και στη Γερμανία (θέατρο GRIPS), βαθειά τομή στις αντιλήψεις επάνω στο θέμα της αναπηρίας. Ο λόγος; Την πρότεινε ως μέρος της ανθρώπινης ποικιλομορφίας και συνέβαλε στην αποδόμηση παγιωμένων συμπεριφορών, προκαταλήψεων και φόβων.
Φέτος είναι η 3η χρόνια που “ανεβαίνει” η ελληνική εκδοχή της παράστασης. Τη σκηνοθεσία μοιράζονται ο ηθοποιός και σκηνοθέτης Βασίλης Κουκαλάνι και ο σκηνοθέτης και ντοκυμαντερίστας Αντώνης Ρέλλας. Συνδημιουργοί της είναι η θεατρική ομάδα Συντεχνία του Γέλιου και η Κίνηση Ανάπηρων Καλλιτεχνών.
Στην ιστορία, παρακολουθούμε τη ζωή μιας μονογονεϊκής οικογένειας που αποτελείται από τη μαμά και δύο μικρά παιδιά. Το ένα από αυτά, ο Άρης, γεννήθηκε με δισχιδή ράχη και παρά τα δεκάδες χειρουργεία, δεν μπορεί να περπατήσει, παρά κινείται με αναπηρικό αμαξίδιο.
Οι μικροί θεατές έχουν την ευκαιρία -για πρώτη φορά στη ζωή τους, πολλοί- να παρακολουθήσουν με τον πιο ρεαλιστικό τρόπο, τη ζωή ενός ανάπηρου. Την καθημερινότητά του στο σπίτι και το σχολείο, το παιχνίδι του με τα αδέρφια και τους φίλους του, αλλά και τις δυσκολίες, τους φόβους και τις αγωνίες του. Όλα αυτά, μάλιστα, όχι στο πλαίσιο μιας ευκατάστατης, προνομιούχας οικογένειας, παρά μιας μονογονεϊκής οικογένειας με σοβαρές οικονομικές δυσκολίες.
Κι όμως, το χαμόγελο δεν λείπει από τα χείλη κανενός. Η πραγματικότητα παρουσιάζεται ωμά αλλά όχι κυνικά. Η αισιοδοξία και η δίψα για όσα γεμίζουν με χαρές τη ζωή είναι η κινητήριος δύναμη όλων. Είτε είναι ανάπηροι είτε “περπατένιοι”. Η μουσική του Φοίβου Δεληβοριά και των Χατζηφραγκέτα σίγουρα βοηθά.
“Κουτσοί, στραβοί στον Αγ. Παντελεήμονα
αν λίγο με σεβόσουν, δεν θα σου θύμωνα”
Τις περισσότερες φορές, αυτό που προκαλεί στους ανθρώπους φόβο και αποστροφή, είναι το άγνωστο, το μη οικείο. Η μεγάλη επιτυχία αυτής της παράστασης είναι το πόσο ανοιχτή είναι στην αναπηρία. Λέει στα παιδιά: Κοίτα με! Δες πώς είναι τα πόδια μου, μάθε γιατί δεν μπορώ να περπατήσω, κοίτα μέσα από τα ρούχα μου, μάθε τις δυσκολίες που αντιμετωπίζω όταν για εσένα είναι όλα εύκολα. Μάθε να με σέβεσαι.
Τα χέρια της κόρης μου είναι κατακόκκινα από το χειροκρότημα, στο φινάλε. Και όχι μόνο τα δικά της. Κοιτάζω προς τα πίσω καθίσματα. Κατάμεστο το θέατρο και ο κόσμος να χειροκροτά με τα χέρια στον αέρα. Γνήσια συγκίνηση.
“Ναι αλλά γιατί σου άρεσε τόσο πολύ;” τη ρωτώ φεύγοντας. “Δεν ξέρω μαμά. Με άγγιξε. Είναι άδικο… Κρίνουμε τους ανάπηρους χωρίς να έχουμε ιδεα τι πραγματικά τους συμβαίνει. Και γκρινιάζουμε για δικά μας προβλήματα που τελικά είναι αστεία.”
Περισσότερες πληροφορίες για την παράσταση θα δείτε εδώ.
Διαβάστε ακόμα:
Είδαμε: “Μια Γιορτή στου Νουριάν” – Η θρυλική παιδική παράσταση που δεν πρέπει να χάσετε
Παιδικό θέατρο: Οι 10 παραστάσεις που δεν πρέπει να χάσετε φέτος
