Η πολύ πρόσφατη (μια ακόμη) αποτρόπαια και εφιαλτική κακοποίηση -σε όλα τα επίπεδα- παιδιού, που τις τελευταίες ημέρες μονοπωλεί τη δημοσιότητα, σχεδόν συμπίπτει με μια επέτειο που ελάχιστοι γνωρίζουν ή θυμούνται…
Σε κάτι περισσότερο από ένα μήνα από σήμερα θα συμπληρωθούν 30 χρόνια από τη κύρωση της Διεθνούς Σύμβασης για τα Δικαιώματα του Παιδιού στη χώρα μας. Για την ακρίβεια, ήταν 2 Δεκεμβρίου του 1992 όταν η Ελλάδα έθεσε τη Σύμβαση για τα Δικαιώματα του Παιδιού στην εσωτερική έννομη τάξη της με το Νόμο 2101/92, στον οποίο μάλιστα έδωσε και υπερνομοθετική ισχύ.
Υπό αυτές τις συνθήκες πώς αυτό το παιδί θα καταφέρει να επουλώσει τα τραύματά του, να επιστρέψει στο σχολείο του, τους φίλους, το περιβάλλον του;
Είναι προφανές ότι όχι μόνο δεν μπορεί να αναρρώσει και να επανενταχτεί (άρθρο 39) αλλά θυματοποιείται για πολλοστή φορά.
Αντίστοιχη περίπτωση αποτελεί και η υπόθεση 14χρονου κοριτσιού από τη Νίκαια, που ήρθε στο φως της επικαιρότητας περίπου τις ίδιες ημέρες με αυτήν της 12χρονης από τον Κολωνό.
Στην περίπτωση του κοριτσιού από τη Νίκαια αρχικά ανακοινώθηκε στα μίντια η απαγωγή του και προβλήθηκαν (ορθώς, με σκοπό να βρεθεί) το όνομα και η φωτογραφία του.
Στη συνέχεια όμως, όταν το παιδί βρέθηκε, η ανακοίνωση της εύρεσής του συνοδεύτηκε από λεπτομερείς πληροφορίες για βιασμό του και ενώ ήδη η ταυτότητά του ήταν πλήρως γνωστή στο πανελλήνιο.
Η υποχρέωση του κράτους, αλλά και ολόκληρης της κοινωνίας, δεν είναι αυτά τα παιδιά μόνο να επιβιώσουν από την κακοποίηση αλλά και να θεραπευθούν από το βαθύ τραύμα που αυτή δημιουργεί.
Το μόνο που δεν έχουν ανάγκη τα συγκεκριμένα παιδιά είναι δημοσιεύματα, ρεπορτάζ και γενικά ανεξέλεγκτη δημοσιότητα που στιγματίζουν κι έτσι κάνουν το τραύμα ακόμη πιο βαθύ.
Αντιθέτως, αυτό που χρειάζονται είναι ένα πλαίσιο φροντίδας, που ευνοεί την υγεία, τον αυτοσεβασμό και την αξιοπρέπεια τους, όπως δηλαδή ορίζει η Σύμβαση για τα Δικαιώματα του Παιδιού, που (ας το επαναλάβουμε) είναι νόμος μας εδώ και 30 χρόνια.
Όμως, τα περιστατικά των παιδιών από τον Κολωνό και τη Νίκαια, τα οποία δυστυχώς είναι από τα δεκάδες που συμβαίνουν καθημερινά, δείχνουν με τον πιο εμφαντικό τρόπο ότι τα λόγια και οι συμβάσεις δεν είναι αρκετά.
Ο σεβασμός σε ένα παιδί δεν είναι τόσο θέμα νόμου αλλά κουλτούρας. Είναι αναγκαίο να καλλιεργηθεί αυτή η κουλτούρα παντού. Παράλληλα όμως ας τηρηθεί επιτέλους και ο νόμος παντού.
Για το Δίκτυο για τα Δικαιώματα του Παιδιού
Πάνος Χριστοδούλου
Διευθυντής
Διαβάστε επίσης:
Αλέξανδρος Νικολαΐδης: Η παράκληση της οικογένειας για την ενίσχυση παιδιών με καρκίνο
Πώς είναι δυνατόν ένας άνδρας να βιάσει ένα παιδί; Οι επιστήμονες απαντούν
Το μοναδικό συμπλήρωμα που βγάζει την οικογένειά μου… ασπροπρόσωπη κάθε χειμώνα