Δεν χωρούν σε ανθρώπου νου όλα αυτά τα φρικτά που έρχονται στο φως τελευταία, αναφορικά με τους βιασμούς μικρών παιδιών από άνδρες, ακόμα και από τους ίδιους τους πατεράδες τους. Σχεδόν κάθε μέρα μια υπόθεση σεξουαλικής κακοποίησης ανηλίκου κάνει το αίμα μας να παγώνει και εμάς να αναρωτιόμαστε πόση “αρρώστια” μπορεί να υπάρχει γύρω μας και πώς μπορεί αυτή να τιθασευτεί, προκειμένου να σωθούν όσο το δυνατόν περισσότερα παιδιά…

Εύλογα, λοιπόν, αναρωτιέται κανείς πώς είναι δυνατόν ένας πατέρας να βιάζει το παιδί του ή ένα οποιοδήποτε άλλο παιδί;

Πώς γίνεται κάποιος παιδεραστής

Το Infokids.gr επικοινώνησε με τον ψυχίατρο κ. Ορέστη Γιωτάκο, ο οποίος απάντησε στο παραπάνω ερώτημα, καθώς και στο γιατί οι παιδεραστές συνεχίζουν τις φρικτές πράξεις τους, ενώ γνωρίζουν πως ό,τι κάνουν είναι και επιβλαβές για το παιδί και παράνομο. Ο ψυχίατρος απαντά:

“Ο όρος παιδοφιλία προσδιορίζει τα άτομα με επαναλαμβανόμενες και επίμονες σεξουαλικές τάσεις, φαντασιώσεις και συμπεριφορές που αφορούν σεξουαλική δραστηριότητα με παιδιά. Στο 90% τουλάχιστον των περιπτώσεων πρόκειται για άνδρες.

Κάποιοι υποθέτουν έναν κύκλο κακοποίησης, όπου η παιδική σεξουαλική κακοποίηση αποτελεί μοντέλο για την μετέπειτα σεξουαλική κακοποίηση με δράστες τα πρώην θύματα. Τα δεδομένα δείχνουν ότι ένας δυσανάλογα μεγάλος αριθμός ατόμων που κακοποιούν σεξουαλικά τα παιδιά είτε, έχουν κακοποιηθεί κατά την παιδική ηλικία, είτε έχουν δοκιμαστεί από παραμέληση ή γενικότερου τύπου κακοποίηση. Οι ερευνητές υποθέτουν ότι υπάρχει δυσλειτουργικότητα στο δεσμό πρόσδεσης μεταξύ γονέων και νέου αγοριού, γεγονός που προδιαθέτει σε ανεπιτυχή πρότυπα για μελλοντικές σχέσεις. Ο νέος ενήλικας λοιπόν, αναπτύσσοντας δυσπιστία ή αμφιβολία στις ερωτικές σχέσεις, ίσως οδηγηθεί εύκολα σε σεξουαλικές σχέσεις με παιδιά τα οποία «ελέγχονται εύκολα και δεν φαντάζουν απειλητικά». Το συνυπάρχον μάλιστα ιστορικό σεξουαλικής κακοποίησης κατά την παιδική τους ηλικία θα οδηγήσει σε έναν κύκλο σεξουαλικής κακοποίησης παιδιών, χωρίς ίχνος ενσυναίσθησης.

Ένας σημαντικός προδιαθεσικός παράγοντας είναι οι γνωσιακές διαστροφές. Οι ερευνητές χρησιμοποιούν τον όρο αυτό για να συμπεριλάβουν ποικίλα χαρακτηριστικά σκέψης, όπως, ελαχιστοποίηση, άρνηση και απόδοση ευθυνών σε άλλους ή διαταραγμένες αντιλήψεις σχετικά με τη συμπεριφορά των παιδιών, ή ακόμα και την σεξουαλικότητα των παιδιών. Τα άτομα που κακοποιούν σεξουαλικά τα παιδιά έχουν πληθώρα διαταραγμένων γνωσιών όπως ότι, τα παιδιά ενδιαφέρονται να έχουν σεξουαλικές εμπειρίες με τους μεγάλους ή ότι διασκεδάζουν και ωφελούνται από τις εμπειρίες αυτές”.

“Η ζήτηση για σεξ με ανήλικους είναι μεγαλύτερη γιατί και η προσφορά είναι μεγαλύτερη”

Μιλώντας για το ίδιο θέμα στο iefimerida.gr, η καθηγήτρια Εγκληματολογίας Εφη Λαμπροπούλου εξηγεί, ότι “η σεξουαλική εκμετάλλευση και κακοποίηση ανηλίκου δεν είναι συνηθισμένο φαινόμενο. Όμως, συμβαίνει συχνά τις τελευταίες δεκαετίες. Γιατί; Διότι η ζήτηση για το σεξ με ανηλίκους είναι μεγαλύτερη, διότι η προσφορά είναι μεγαλύτερη, τα δίκτυα είναι πιο οργανωμένα, ενώ οι δράστες διευκολύνονται από την ανωνυμία του διαδικτύου.

Πού οφείλεται αυτή η ζήτηση;

Είναι χαρακτηριστικό της σύγχρονης εποχής, είναι χαρακτηριστικό του σύγχρονου ανθρώπου, αυτού που σπουδαίοι ψυχολόγοι και κοινωνιολόγοι ονόμασαν «ναρκισσιστική προσωπικότητα». Ο εν λόγω τύπος ανθρώπου αναζητά διαρκώς ισχυρές συγκινήσεις και ασυνήθιστες εμπειρίες. Τι προσφέρει τέτοιες συγκινήσεις; Ένα παράδειγμα είναι τα ναρκωτικά, η ζήτηση νέων ναρκωτικών, άλλο παράδειγμα είναι οι διαφορετικές σεξουαλικές εμπειρίες, π.χ. με ανηλίκους. Υπάρχει μεγάλη έξαρση διεθνώς στη σεξουαλική εκμετάλλευση και κακοποίηση ανηλίκου, καθώς τόσο η προσφορά όσο και η ζήτηση διευκολύνονται μέσω του διαδικτύου, ενώ δεν πρέπει να ξεχνάμε τον ρόλο του σκοτεινού δικτύου, του dark net.

Γιατί αναζητούν παιδιά για σεξ;

Τους ελκύει η έλλειψη των χαρακτηριστικών του φύλου, η παιδικότητα, το γεγονός ότι δεν έχουν διαμορφωθεί τα χαρακτηριστικά του φύλου. Στην περίπτωση των κοριτσιών που κακοποιούνται στην εφηβεία, το προφίλ του δράστη είναι συνήθως το προφίλ ενός βιαστή, το προφίλ της προσωπικότητας που επιδιώκει να εξουσιάζει, να κυριαρχεί. Πρέπει να σας πω ότι σε έρευνα που έκανε στην Ελλάδα το Ινστιτούτο Υγείας του Παιδιού το 2012 και συμμετείχαν 15.000 παιδιά, το 17% των παιδιών αναφέρουν ότι έχουν δεχθεί σεξουαλική κακοποίηση και το 3% βιασμό ή απόπειρα βιασμού. Δεν υπάρχουν διαφορές ανάμεσα σε μικρές ή μεγάλες πόλεις, ούτε ανάμεσα σε αγόρια και κορίτσια. Οι διαφορές αρχίζουν να παρουσιάζονται στην εφηβεία, όπου τα ποσοστά των κοριτσιών είναι υψηλότερα από αυτά των αγοριών.

Μετά τη φυλακή, τι;

Ρωτάμε τον κ. Ορέστη Γιωτάκο, τι πιστεύει ότι θα πρέπει να γίνεται με αυτούς τους εγκληματίες, μετά την καταδικαστική απόφαση του δικαστηρίου. Απαντά:

“Για την περίπτωση της παιδοφιλίας, η διεθνής βιβλιογραφία υποδεικνύει ότι το 0,5% περίπου του πληθυσμού πληροί τα διαγνωστικά κριτήρια για αυτήν. Αν και το ποσοστό φαντάζει μικρό, στη χώρα μας αντιστοιχεί σε αρκετές χιλιάδες πληθυσμού με αυτήν την δια βίου εμμονή. Δεν υπάρχουν όμως μόνο οι επιβεβαιωμένοι δράστες.

Ένα άγνωστο ποσοστό ατόμων έχει επι χρόνια “επαναλαμβανόμενες και επίμονες σεξουαλικές τάσεις και φαντασιώσεις που αφορούν σεξουαλική δραστηριότητα με παιδιά”, δηλαδή παιδοφιλία, αλλά για διάφορους λόγους δεν έχει δράσει ακόμη έναντι παιδιών. Αν υποθέσουμε ότι ένα τέτοιο άτομο θα ήθελε να απευθυνθεί κάπου για να αντιμετωπίσει αυτήν εμμονή, ποιά θα μπορούσε να είναι αυτή η υπηρεσία;

Μέχρι στιγμής δεν υπάρχει κάποια ειδική θεραπεία για την τροποποίηση της σεξουαλικής προτίμησης ή συμπεριφοράς των παιδόφιλων. Στα φαρμακευτικά θεραπευτικά προγράμματα περιλαμβάνονται οι αναστολείς επαναπρόσληψης σεροτονίνης και οι ορμονικές θεραπείες με τα αντιανδρογόνα οξεική κυπροτερόνη και οξεική μεδροξυπρογεστερόνη. Περισσότερο δημοφιλή όμως είναι τα GnRH αγωνιστικά ανάλογα, όπως η τριπτορελίνη, που προκαλούν αντιστρεπτό χημικό ευνουχισμό, στα πλαίσια ενός αντιστρεπτού υποανδρογονισμού.

Θα πρέπει να τονιστεί ότι η έλλειψη ειδικής θεραπείας (therapy) δεν θα πρέπει να μας αποθαρρύνει για την εγκατάσταση προγραμμάτων αντιμετώπισης (treatment programs).

Η χώρα μας είναι από τα λίγα μέρη του δυτικού κόσμου χωρίς προγράμματα πρόληψης της υποτροπής (reoffending) της σεξουαλικής εγκληματικότητας.

Στη χώρα μας η φυλάκιση αποτελεί το μοναδικό μέσο αντιμετώπισης, αν και αυτή θα έπρεπε να αποτελεί κομμάτι ενός ευρύτερου προγράμματος παρακολούθησης των δραστών και πρόληψης της υποτροπής. Παρόμοια προγράμματα εφαρμόζονται ήδη εδώ και δεκαετίες σε χώρες της βόρειας Αμερικής και της βόρειας Ευρώπης, με ποικίλα ποσοστά επιτυχίας. Η φυλάκιση δεν μπορεί να συνεχίζει να αποτελεί τον μόνο τρόπο αντιμετώπισης της σεξουαλικής βίας. Απαιτείται ευρύτητα πνεύματος, διεπιστημονική σκέψη, κοινωνικό θάρρος και πολιτική βούληση. Θεωρώ ότι τώρα είναι μια ιδανική συγκυρία.

Διαβάστε ακόμα:

Το αυγό γιορτάζει κι εμείς μαθαίνουμε 5 τρόπους με τους οποίους μάς βοηθά

Αλέξανδρος Νικολαΐδης: Η παράκληση της οικογένειας για την ενίσχυση παιδιών με καρκίνο

Στα Τρίκαλα κατασκευάζεται το πρώτο «παθητικό σχολείο» της Ελλάδας!