MENU
Κάποτε πήρε φωτιά το σπίτι ενός φίλου. Όπως προσπαθούσαμε να την σβήσουμε, ένας περαστικός σταμάτησε το αυτοκίνητό του, πήδηξε έξω και μας βοήθησε να σβήσουμε τη φωτιά. Κατόπιν πήδηξε ξανά πίσω στο αυτοκίνητό του και εξαφανίστηκε.
Μέρες μετά, όταν περπατούσα στην αγορά με τον ίδιο φίλο μου, πρόσεξε ένα φτωχό αγόρι που φορούσε πολύ φθαρμένα παπούτσια. Σταμάτησε, χαιρέτησε το αγόρι και είπε, “Τι θα έλεγες αν σου αγόραζα ένα ζευγάρι παπούτσια;” “Ευχαριστώ, αλλά…”
“Το κατάστημα είναι εδώ. Πήγαινε και δοκίμασε αυτά που θέλεις και θα τα πληρώσουμε εμείς”.
Το αγόρι ήταν ντροπαλό. Δίστασε, αλλά τελικά ήρθε στο μαγαζί μ’ εμάς. Ο φίλος μου πλήρωσε για τα παπούτσια και είπε αντίο στο αγόρι. Όπως προχωρούσαμε έξω απ’ το κατάστημα, του είπα, “Ποιο ήταν αυτό το αγόρι;”
“Δεν ξέρω”.
“Τότε γιατί του αγόρασες παπούτσια;”
“Τι άλλο μπορούσα να κάνω;”
“Λοιπόν, δεν μπορώ να καταλάβω γιατί έπρεπε ν’ αγοράσεις ένα ζευγάρι παπούτσια για έναν άγνωστο.”
“Θυμάσαι τον άγνωστο που ήρθε και μας βοήθησε να σβήσουμε τη φωτιά στο σπίτι μου;”
“Ναι.”
“Ήθελα να τον ξεπληρώσω κάπως για την βοήθειά του, αλά δεν μπορούσα να βρω ποιος ήταν. Κι έτσι πλήρωσα έναν άγνωστο.”
Για την υπόλοιπη διαδρομή –δυο μίλια— δεν μιλήσαμε.
Τι δίκτυο καλοσύνης θα περιέβαλε τον πλανήτη εάν ο καθένας επιτύγχανε μια τέτοια κατάσταση συνειδητότητας.
(Education as Transformation vol.1)
