Το κόμμα είναι το πιο συχνό σημείο στίξης του γραπτού λόγου. Στον προφορικό λόγο τις περισσότερες φορές δε γίνεται αντιληπτή η χρήση του. Χρησιμοποιείται, για να δείξει σταμάτημα του λόγου ανάμεσα σε λέξεις ή προτάσεις.
Ο εκπαιδευτικός δημοτικής εκπαίδευσης Αποστόλης Αγελόπουλος μάς δίνει όλες τις απαραίτητες επεξηγήσεις.
Με κόμμα χωρίζονται:
1. Όμοιοι όροι της πρότασης (υποκείμενα, αντικείμενα, κατηγορούμενα, επιθετικοί ή
επιρρηματικοί προσδιορισμοί ) π.χ.
Ο Γιώργος, ο Πέτρος, ο Νίκος, ο Παύλος και ο Γιάννης θα μείνουν εδώ. (υποκείμενα)
Να φέρετε τα πιάτα, τα πιρούνια, τα μαχαίρια, τα ποτήρια και τις πιατέλες. (αντικείμενα)
Είναι ψηλός, γεροδεμένος, ξανθομάλλης. (κατηγορούμενα)
2. Τα ρήματα που έχουν το ίδιο υποκείμενο. (όμοιες συντακτικά προτάσεις)
π.χ. Ο Γιώργος σηκώθηκε, πλύθηκε, ντύθηκε , έφαγε και έφυγε για το σχολείο.
Τρέξαμε πολύ, ιδρώσαμε, γυρίσαμε σπίτι και αλλάξαμε ρούχα. (υποκ.- εμείς . Οι
κύριες προτάσεις χωρίζονται με κόμμα.)
3. Η κλητική προσφώνηση.
π.χ. Μαμά, εμείς θα πάμε εκδρομή.
Νομίζω, Αντώνη, πως κάνεις λάθος.
4. Κάθε λέξη ή φράση που προσθέτει μια πληροφορία. (παράθεση ή επεξήγηση)
π.χ. Αρρώστησε η Ελένη, η φίλη μου. (παράθεση)
Ήρθε μαζί μας και ο μικρός αδερφός μου, ο Αλέξανδρος (επεξήγηση).
5. Μετά από σύνδεσμο ή μετά από επίρρημα βεβαιωτικό ή αρνητικό που βρίσκεται στην αρχή περιόδου και συνδέει το λόγο με τα προηγούμενα:
π.χ. Επομένως , θα συμφωνήσετε ότι έχω δίκιο. ( σύνδεσμος )
Άρα , τα τρίγωνα ΑΒΓ και ΔΕΖ είναι ίσα. ( σύνδεσμος )
– Θα μείνεις μαζί μας;
– Όχι, θα φύγω.
– Καλά, όπως νομίζεις.
6. Οι εξαρτημένες επιρρηματικές προτάσεις (αιτιολογικές, χρονικές, τελικές,
αποτελεσματικές ή συμπερασματικές, υποθετικές, εναντιωματικές) από τις προτάσεις
από τις οποίες εξαρτώνται.
Π.χ. Φεύγω, επειδή δε μου αρέσει ο τρόπος σου. (αιτιολογική)
Θα φύγω, όταν φύγεις κι εσύ. (χρονική)
Διαβάστε επίσης
Κεραμέως για τα Θρησκευτικά: Γιατί δεν γίνεται να πάρουν απαλλαγή οι ορθόδοξοι μαθητές
Πότε θα σταματήσει το παιδί μου να τραυλίζει; Τι απαντά η παιδίατρος
