«Δεν μοιάζει με τα υπάρχοντα καμπαναριά» – Τι είχε απαντήσει ο αγιογράφος που φιλοτέχνησε το έργο
Θύελλα αντιδράσεων έχει ξεσηκώσει το εξώφυλλο του βιβλίου για τα Θρησκευτικά της Γ’ Γυμνασίου, με δεκάδες γονείς να απαιτούν την απόσυρσή του.
Αυτό που έχει οργή είναι το γεγονός, ότι στο εξώφυλλο εμφανίζεται ένας χριστιανικός ναός χωρίς σταυρό, ενώ το καμπαναριό έχει μια κατακόρυφη γραμμή που όπως καταγγέλλουν δεν έχει καμία σχέση με την υπάρχουσα μορφή των καμπαναριών.
Για το θέμα μίλησαν στην εκπομπή «Buongiorno» ειδικοί, μετά και την εξήγηση του ίδιου του εικαστικού που φιλοτέχνησε το εξώφυλλο. «Το θέμα με το εξώφυλλο των θρησκευτικών νομίζω ότι είναι ξεκάθαρο», λέει ο διδάκτωρ του οικονομικού πανεπιστημίου, Αναστάσιος Λαυρέντζος.
«Είναι η εικόνα μιας εκκλησίας που δεν έχει σταυρό και αντίστοιχα ενός καμπαναριού το οποίο δε θυμίζει ορθόδοξο καμπαναριό. Αντιλαμβάνομαι ότι ο αγιογράφος έχει τη δική του άποψη, είναι σεβαστή από πλευράς τέχνης, αλλά είναι τελείως διαφορετικό πράγμα αυτό να προβάλλεται σε ένα βιβλίο θρησκευτικών. Κατά την γνώμη μου μπορεί να ενταχθεί στο πλαίσιο μιας γενικότερης αποδομητικής πρακτικής που υπάρχει στην Ελλάδα, δηλαδή να απομακρυνθούμε από ό,τι μας ορίζει συλλογικά».
Και προσθέτει: «Μου κάνει εντύπωση πώς ένα βιβλίο παρουσιάζεται με ένα καμπαναριό που θυμίζει μάλλον μιναρέ παρά ορθόδοξο καμπαναριό».
Από την πλευρά του ο συγγραφέας – θεολόγος Νίκος Κοσμίδης, λέει: «Αυτό που βλέπω στην εικόνα δεν παραπέμπει σε μιναρέ. Όποιος κάνει επικλήσεις τέτοιες καλό είναι να σκεφτεί μια μουσουλμανική χώρα για να κάνει τη διάκριση τι είναι ο μιναρές και τι ένα καμπαναριό».
«Από εκεί και πέρα υπάρχει ένα θέμα που ανακινείται διαρκώς. Πηγάζει από τη φοβικότητα που ένα μέρος του χριστευόμενου πληρώματος φοβάται ότι το κράτος μας εκκοσμίκευεται. Το δεδομένο είναι ότι η θρησκευτική πίστη και μάλιστα η ζωντανή σχέση με τον Χριστό δεν μπορεί να είναι προπαγάνδα ενός κράτους», συμπληρώνει.
«Να αξιολογήσουμε γιατί προκύπτουν τέτοιες αντιδράσεις», καταλήγει.
Τι είχε αναφέρει ο καλλιτέχνης που επιλέχθηκε το έργο του
Δεν είναι πρώτη φορά που το εξώφυλλο αυτό διχάζει, καθώς από το 2020 που αναδιαμορφώθηκε το βιβλίο έχει προκαλέσει ποικίλλα αρνητικά σχόλια.
Το έργο στο εξώφυλλο του βιβλίου ανήκει στον αγιογράφο Μπάμπη Πυλαρινό. Ο ίδιος όταν πριν από τέσσερα χρόνια είχε δημιουργηθεί ξανά «φασαρία» για το εν λόγω θέμα, είχε αναφέρει σχετικά: «Είχα την τιμή το Υπουργείο Παιδείας και Θρησκευμάτων να επιλέξει έργα μου, τα οποία ήδη είχα ζωγραφίσει, για να κοσμήσουν τα εξώφυλλα των βιβλίων του μαθήματος των θρησκευτικών. Να διευκρινίσω ότι εργάζομαι ως αγιογράφος και εντυπωσιάστηκα, αλλά και χάρηκα, που επέλεξαν ζωγραφική και όχι κάποια αγιογραφία, και αυτό το είδα σαν μια προσπάθεια τρυφερής προσέγγισης των παιδιών. Σε αυτό παρουσιάζεται μια αφαιρετική εικόνα της αγαπημένης μου πατρίδας, του «γλυκού Τζάντε». Όλο το τοπίο είναι παραδείσιο παρά τα πεπτωκότα στοιχεία που το απαρτίζουν (αυτοκίνητα, δρόμοι, βάρκες κτλ.) Αυτή είναι η ουσία και θα έλεγα ο στόχος ή καλύτερα η αγωνία της ζωγραφικής μου: πώς εξαγιάζεται η φθορά; Πώς ο σκουπιδότοπος γίνεται ανθισμένος κήπος; Στο συγκεκριμένο έργο η παρουσία της εκκλησίας του Αγίου Διονυσίου εξαγιάζει το τοπίο με την προίκα του νησιού αυτού, και η προίκα αυτή είναι η συγγνώμη του Αγίου προς τον φονιά του αδελφού του. Η προίκα αυτή είναι ακριβή, και ευλογημένοι όσοι την έχουμε.
Για το συγκεκριμένο έργο εκφράστηκαν αντιρρήσεις σχετικά με τις ελικοειδείς απολήξεις που μοιάζουν με καπνό, που ξεκινούν από τις απολήξεις της σκεπής του καμπαναριού και του ναού, και κατευθύνονται προς τον ουρανό. Αυτή είναι μια σουρεαλιστική, ασυνείδητη, ζωγραφική κίνηση που έχει για μένα μεταφυσικό βάθος, σαν ένας τρόπος να επικοινωνήσεις με τον Θεό, κάτι σαν το θυμίαμα που ανεβαίνει στον ουρανό: «Κατευθυνθήτω η προσευχή μου ως θυμίαμα ενώπιόν σου». Παρεξηγήθηκε και η αχνή παρουσία μιας μορφής που μπορεί να είναι μέρος του παραδείσου, αλλά μπορεί και να κρατάει μια απόσταση, να αισθάνεται αποκομμένη από τη «γιορτή».
Μην ξεχνάμε ότι έχουμε να κάνουμε με ένα έργο ζωγραφικής, δηλαδή ένα έργο τέχνης, και πρόκειται για μια συνομιλία του δημιουργού του έργου με το ασυνείδητό του, αλλά και με το ευρύτερο συλλογικό ασυνείδητο της κοινότητας στην οποία ανήκε»
