“Οταν το σώμα μεγαλώνει, δεν υπάρχει αγκαλιά που να σε χωράει”: Η εξομολόγηση ενός 9χρονου αγοριού

Κουβεντιάζοντας την προηγούμενη εβδομάδα με 9χρονο(!) αγορι, φτάσαμε και στο τι του εχει λείψει τώρα με την καραντίνα. Μου είπε κατακόκκινος απο ντροπή, οτι, άσχετα με την καραντίνα, του εχει λείψει η αγκαλιά της μαμάς του.

“Παλιά με αγκάλιαζε πολλή ώρα, καθόμουν στα πόδια της, με χάιδευε στην πλάτη, στο κεφάλι, παντού. Μερικές φορές ξαπλωναμε μαζι και στο κρεββάτι και καθόμασταν έτσι αγκαλιά. Ήταν πολυ ωραία τότε, αλλα ήμουν μικρός. Τώρα οι αγκαλιές κρατάνε δευτερόλεπτα, τα αγγίγματα ειναι σαν απαγορευμένα, απο το κρεββάτι με διώχνει.” Ήταν σίγουρος οτι “φταίει που μεγάλωσα, το σώμα μου μεγάλωσε, καμία φορα δεν το ελέγχω”.

Με σκυμμένο κεφάλι κατέληξε:

“Οταν το σώμα μεγαλώνει πολυ, δεν υπάρχει αγκαλιά που να σε χωράει”. Το γράφω και ανατριχιάζω.

Είναι 9 χρονών και δεν υπάρχει καμιά αγκαλιά για αυτόν. Καμιά

Απο την οικογένεια του, καμία.

Απο τις φίλες του, καμία. (“Τα κορίτσια δεν αγκαλιάζουν αγόρια, μόνο μεταξύ τους. Μάλλον φοβούνται μηπως νομίζω οτι τους αρέσω”)

Απο κορίτσια που τους αρέσει, καμία. (“Δεν τους αρέσουμε εμείς, οι συμμαθητες τους, μόνο οι μεγαλύτεροι”)

Απο τους φίλους του, καμια. (“Δεν είμαστε γκει”)

Απο άλλους ενήλικες, εμένα, δασκάλους, καμία, δεν επιτρέπεται.

Αυτη η ζωή δεν αντέχεται. ΕΙΝΑΙ 9 ΧΡΟΝΩΝ, το καταλαβαίνουμε;

Η πατριαρχία, η τοξική αρρενωπότητα καταστρέφει τους πάντες, άντρες και γυναίκες.

Νάντια Κούτσικου