MENU
Λίγη ενσυναίσθηση να έχει κανείς μέσα του, δεν μπορεί, με το άκουσμα του δυστυχήματος στα Τέμπη, να μην κατέρρευσε. Το γεγονός δε, ότι η πλειοψηφία των θυμάτων ήταν νεαρά παιδιά έκανε τον πόνο ακόμα πιο βαθύ. Έκανε, όμως, και τον τρόμο πιο μεγάλο, περισσότερο για τους γονείς, αλλά και για τα παιδιά μεγαλύτερης ηλικίας που δεν θα είναι παράλογο να αναρωτιούνται σε τι κόσμο ετοιμάζονται να ανοίξουν τα φτερά τους.
Τα παιδιά για ακόμα μια φορά μας έβαλαν τα γυαλιά, μετά το τραγικό δυστύχημα, με τους τρόπους που εξέφρασαν τα δυσβάσταχτα συναισθήματά τους. Σχεδόν σε κάθε προαύλιο Γυμνασίου και Λυκείου της χώρας δημιούργησαν μηνύματα με τα σώματα ή τις τσάντες τους, ενώ κάποια από τα παιδιά θέλησαν να εκφραστούν και με τα γραπτά τους. Ανάμεσά τους και η μαθήτρια της Β’ Γυμνασίου, σε σχολείο των δυτικών προαστίων, Κλεοπάτρα Μ., η οποία έπειτα από προτροπή της φιλολόγου της, μας έστειλε το εξαιρετικό άρθρο που έγραψε, επηρεασμένη από το δυστύχημα και από όσα ακολούθησαν.
Αξίζουν συγχαρητήρια στην 14χρονη για το άριστο γραπτό της, στην καθηγήτριά της που την ενθάρρυνε να εκφραστεί δημόσια, αλλά και στους γονείς της που μεγαλώνουν ένα σκεπτόμενο παιδί με τόσο συγκροτημένο λόγο. Διαβάστε το:
28/2/2023 ώρα 23:30
“Πάρε με ότAN φτάσεις! Να έρθουμε να σε πάρουμε από τον σταθμό και να γυρίσουμε σπίτι…” είπε μια μάνα στο παιδί της από το τηλέφωνο το βράδυ της 28ης Φεβρουαρίου. Η ίδια μάνα μετά από λίγα λεπτά φώναζε και έκλαιγε σπαρακτικά” Το παιδί μου!!! ” όταν έμαθε ότι το παιδί της βρισκόταν στο ένα από τα δύο τρένα που συγκρούστηκαν στα Τέμπη εκείνο το βράδυ στις 23:30 περίπου. Μέσα στα ονόματα των τόσων νέων παιδιών που σκοτώθηκαν άδικα, εντόπισε και το όνομα του δικού της παιδιού. ” Πώς? Γιατί? Πού είναι ο αδελφός μου, η αδερφή μου, ο συγγενής μου, ο φίλος μου?” ακούστηκαν άλλες φωνές που δεν κατάλαβαν ή και ακόμη αρνούνται να δεχτούν αυτό που συνέβη εκείνη τη νύχτα. Τα ερωτήματα είναι πολλά. Ο πόνος, η στενοχώρια και ο προβληματισμός κυριαρχούν στην ψυχή όλων μας, μετά από εκείνο το τραγικό βράδυ.
Η ώρα, λοιπόν, 23:30 το βράδυ της 28ης Φεβρουαρίου δύο τρένα, ένα επιβατικό με κατεύθυνση προς τη Θεσσαλονίκη και ένα εμπορικό με κατεύθυνση προς την Αθήνα συγκρούονται. Στους 58 ανέρχονται οι νεκροί που επέβαιναν στο τρένο προς τη Θεσσαλονίκη, ενώ ανεπιβεβαίωτες πηγές μας πληροφορούν για αρκετούς αγνοούμενους. Ουσιαστικά πάνω από 58 νέα και αθώα παιδιά, κυρίως φοιτητές, χάνουν τη ζωή τους μέσα σε λίγα λεπτά. Μετά το πολύνεκρο αυτό δυστύχημα, βρίσκονται στο σημείο της σύγκρουσης κάποιες αρτιμελείς σωροί και μέλη σωμάτων άλλων νεκρών παιδιών. Κάποιοι άλλοι όμως οι οποίοι τη μοιραία στιγμή του εκτροχιασμού πήγαν να πάρουν κάτι από το κυλικείο ή κάθονταν στα πρώτα βαγόνια απανθρακώθηκαν και το μόνο που έμεινε από αυτούς είναι μόνο στάχτη.
Την επομένη του δυστυχήματος, ο υπουργός μεταφορών παραιτείται και τα υπόλοιπα μέλη της κυβέρνησης κάνουν αναφορές περί ανθρώπινου λάθους κατηγορώντας τον σταθμάρχη. Κανένας όμως, δεν τολμά να πει ότι αυτό που πραγματικά συνέβη ήταν μια κρατική δολοφονία. Οι μέρες περνάνε και σιγά σιγά όλα βγαίνουν στο φως. Το ιδιωτικοποιημένο σιδηροδρομικό δίκτυο τρένου σε εκείνη την περιοχή στερούνταν συντήρησης και βρισκόταν σε κάκιστη κατάσταση. Ενώ την ώρα εκείνη στον σταθμό έπρεπε να υπάρχουν δύο σταθμάρχες, υπήρχε μόνο ένας, λόγω της έλλειψης καταρτισμένου προσωπικού στο σύστημα μεταφορών της χώρας μας. Σε κανένα τρένο δεν υπήρχε ο κατάλληλος εξοπλισμός και τα εκσυγχρονισμένα μέσα για την αποφυγή του οποιουδήποτε ατυχήματος. Όλα αυτά ήταν γνωστά στα μέλη της κυβέρνησης… κανείς δεν έκανε τίποτα. Αντιθέτως καταπνίγοντας τις απεργίες των εργαζομένων της trainose, αδιαφορούσαν για όλα τα προβλήματα. ΔΕΝ ήταν ανθρώπινο λάθος!
Όλες αυτές τις μέρες βλέπουμε τους συγγενείς και τους φίλους των θυμάτων να θρηνούν και να ψάχνουν το σώμα ή έστω ένα χέρι, ένα πόδι των δικών τους νεκρών ανθρώπων. Αναρωτιόμαστε: Πόση αξία έχει τελικά η ζωή μας; Κοστίζει μάλλον, λιγότερο από ένα φοιτητικό εισιτήριο για όλους αυτούς οι οποίοι μετά το τραγικό δυστύχημα βγαίνουν στις ειδήσεις και μιλάνε περί ανθρώπινου λάθους, για την κακιά την ώρα και την ανέγερση νέου σιδηροδρομικού συστήματος πεπεισμένοι ότι έτσι θα ξεπλύνουν τις πράξεις τους. Εκμηδενίζουν την ζωή αυτών των αθώων επιβατών και κοιτάνε το συμφέρον τους. Αυτοί, όμως διέπραξαν ένα έγκλημα που θα μείνει αξέχαστο όσο και να προσπαθούν να το καλύψουν.
Τα δάκρυα έχουνε πια στερέψει, έχουνε γίνει οργή και η νέα γενιά δεν τα συγχωρεί αυτά τα λάθη τα οποία στερούν τη ζωή δεκάδων συνανθρώπων μας. Ενώ όλα στον γύρω κόσμο προχωράνε μπροστά, εμείς σαν χώρα πηγαίνουμε όλο και πιο πίσω, χειροτερεύοντας την κατάσταση μας. Όσο επιτρέπουμε να γίνονται τέτοια εγκλήματα τόσο περισσότερα θα είναι τα θύματα που θα θρηνούμε και τόσο πιο πίσω θα πηγαίνουμε.
Πρέπει να μάθουμε την αλήθεια για το τι έγινε στα Τέμπη εκείνο το βράδυ! Το έγκλημα αυτό δεν θα συγκαλυφθεί γιατί όλων των νεκρών θα γίνουμε η φωνή!!!
Κλεοπάτρα Μ.
Β’ Γυμνασίου
Διαβάστε ακόμα:
