“Σ΄ευχαριστώ που είμαι η μαμά σου”: Μια ανύπαντρη μητέρα μιλά για τις χαρές της μητρότητας

“Τα τελευταία 6 χρόνια ο Θεός μου έστειλε το ωραιότερο δώρο του, τον Στέφανο. Μόλις είχα τελειώσει το πανεπιστήμιο και γνωρίσει τον πρίγκηπα μου. Αυτόν που θα μεταμόρφωνε από μια νεαρή που θέλει να κατακτήσει τον κόσμο σε μια μαμά φύλακα άγγελο ενός πανέξυπνου και τρυφερού παιδιού. Η σχέση μας με τον Σ. ήταν σοβαρή αλλά ο γάμος δεν ήταν στις άμεσες προτεραιότητές μας λόγω του ότι θέλαμε να δουλέψουμε πάνω στο αντικείμενο σπουδών μας και να ζήσουμε τη ζωή μας ξέγνοιαστα μέχρι να πάρουμε την απόφαση να ενώσουμε τις ζωές μας.

Και τότε ήρθε η ανατροπή. Ή μάλλον για να είμαι πιο ακριβής ήρθε η ένδειξη “θετικό” στο τεστ εγκυμοσύνης. Εγώ η ξέγνοιαστη και έτοιμη να κατακτήσω τον κόσμο Κατερίνα έτρεμα στη σκέψη και μόνο ότι ένα τόσο δα πλασματάκι, το δικό μου πλασματάκι, μου χτυπά την πόρτα και διεκδικεί την απόλυτη αφοσίωση μου. Δεν σκέφτηκα στιγμή να το ρίξω. Ήμουν αβέβαιη για το πώς θα κατάφερνα να το μεγαλώσω αλλά ήμουν βέβαιη ότι θα το κρατούσα στα χέρια μου και θα του έδινα όλη την αγάπη και την φροντίδα που εισέπραξα κι εγώ από την οικογένεια μου.

Δεν ξέρω αν το προσέξατε αλλά μιλάω στον ενικό και περιγράφω τα δικά μου συναισθήματα γιατί ο Σ. με το που άκουσε το νέο για το μωρό κάθε άλλο παρά χαρά ένιωσε. Αμέσως μου ζήτησε να μην το κρατήσουμε υποσχόμενος ότι μόλις έστρωνε η ζωή και η καριέρα μας θα είχαμε την ευκαιρία να αποκτήσουμε το πολυπόθητο μωράκι μας κι όχι ένα μωρό που διάλεξε πριν από εμάς το δικό μας μέλλον. Με τα πολλά, ο Σ. εξαφανίστηκε, αρνούμενος τις ευθύνες.

Εγώ πληγωμένη από την απόρριψη και φοβισμένη για το μέλλον, πήρα την πιο σημαντική απόφαση της ζωής μου που δεν την μετάνιωσα ούτε ένα λεπτό. Με τη στήριξη και την υποστήριξη της οικογένειας μου, στάθηκα δυνατή και έφερα στον κόσμο τον Στέφανο. Μπορεί να μην έκανα την καριέρα που ονειρευόμουν αλλά εδώ και 6 χρόνια έχω την ωραιότερη ιδιότητα όλου του κόσμου, είμαι μαμά.

Μια αγκαλιά του και ένα γλυκό χαμόγελο με κάνει να ξεχνιέμαι και να με γεμίζει με θετική ενέργεια να συνεχίσω τη κοινή μας ζωή. Δεν με νοιάζει που δεν ακολουθώ το χαλαρό πρόγραμμα των κολλητών μου που πάνε ταξίδια και απολαμβάνουν την ζωή τους δίχως να δίνουν λογαριασμό σε κανέναν, γιατί πολύ απλά αυτές στο τέλος της μέρας δεν ακούνε το λατρεμένο “Καληνύχτα μανούλα μου!”. Μεγαλώνουμε μαζί και πιστέψτε με δεν είναι υπερβολή νιώθω ότι ο Στέφανος με έκανε καλύτερο άνθρωπο. Με έμαθε να ζω ουσιαστικά, να χαίρομαι με τα απλά πράγματα – ακόμα θυμάμαι την αντίδραση του όταν μόλις 1, 5 έτους πρωτοαντίκρυσε ουράνιο τόξο – , να είμαι πιο υπεύθυνη και φυσικά να είμαι ο εαυτός μου.

Μαζί απολαμβάνουμε το παιχνίδι στις κούνιες, τα ταξίδια, τις βόλτες στη θάλασσα και φυσικά να ζωγραφίζουμε με τις ώρες. Να που τελικά η Καλών Τεχνών έπιασε τόπο. Ο Στέφανος είναι το Α και το Ω της ύπαρξης μου, το στήριγμα μου, ο μικρός μου άνθρωπος που περιμένει τη δική μου πνοή για να μεγαλώσει. Με γέμισε ευθύνες αλλά μου χάρισε τις πολυτιμότερες στιγμές ευτυχίας που έχω νιώσει ποτέ. Το πρώτο του κλάμα, το πρώτο του γέλιο, το πρώτο του χάδι και φυσικά το πρώτο δειλό “Μαμά” είναι τα ωραιότερα λόγια που έχω ακούσει.

Και ναι δεν είναι όλα ρόδινα και αρμονικά στη ζωή αλλά όταν υπάρχει θέληση και αγάπη τα εμπόδια μεμιάς κονταίνουν και γίνονται τόσο μικρά που μπορείς απλά να τα περάσεις και να συνεχίσεις. Ο Στέφανος, το “εμπόδιο” του Σ. για το μέλλον έγινε για μένα ο φάρος και το σημείο μηδέν για να αλλάξω πλώρη στη ζωή μου. Η μητρότητα ήταν η επιβράβευσή μου που δέχθηκα το Στέφανο στη ζωή μου.

Την Κυριακή ήταν η Μέρα της Μητέρας. Όπως πολλές φορές λέω για μένα η γιορτή αυτή είναι κάτι παραπάνω από συμβολική. Είναι τα δεύτερα γενέθλια μου. Είναι η μέρα που γιορτάζω την γέννησή μου ως μαμά του Στέφανου. Χρόνια πολλά σε κάθε μανούλα, σε κάθε γυναίκα που έχει ανοίξει την αγκαλιά της και έχει αφιερώσει ένα μεγάλο μέρος της καρδιάς στο παιδί της.