MENU
Αυτό… που τα παιδιά μεγαλώνουν τόσο γρήγορα και μαζί τους και εμείς είναι κάτι που δεν το αντιλαμβανόμαστε στην καθημερινότητα μας. Όταν κάνουμε η κάθε μια από εμάς τα δικά μας νοσταλγικά ταξίδια τότε συνειδητοποιούμε πόσο γρήγορα μεγάλωσαν τα μωρά μας.
Πότε ήταν μηνών, πότε έγινε χρονών, πότε έκανε τα πρώτα του βήματα, πότε πήγε παιδικό σταθμό, νηπιαγωγείο δημοτικό και τελικά πότε μας έβγαλε γλώσσα για πρώτη φορά…
Το μωράκι που δεν μπορούσε να κάνει τίποτα χωρίς τη δική μας βοήθεια σήμερα γυρνάει το σπίτι ανάποδα όταν του απαγορεύουμε να παίξει στο τάμπλετ δέκα ώρες την ημέρα…
Και όμως εκείνη τη στιγμή που ξεσπάει στο σπίτι πόλεμος για ένα μηχάνημα ή για χίλιους δύο άλλους λόγους μέσα στα νεύρα μας λέμε, να μεγαλώσει να ηρεμήσω…
Και μετά σε κατάσταση νηφαλιότητας και ηρεμίας παίρνουμε την ευχή μας πίσω και σκεφτόμαστε με νοσταλγία τις στιγμές που έχουμε μέχρι σήμερα βιώσει σε αυτό το ταξίδι της μητρότητας που ξεκίνησε πριν από μερικά χρόνια…
Αν με ρωτήσετε αν θα ήθελα να ήταν πάλι μωρά θα απαντούσα πως όχι…Δεν θα άντεχα ξανά να τα αλλάζω πάνες, να ξυπνάω μέσα στη νύχτα για να τους φτιάξω γάλα, να καρδιοχτυπώ όταν αρρωσταίνουν επειδή δεν μπορούν να μου πούνε τι ακριβώς αισθάνονται, αν πονάνε, διψάνε, κρυώνουν ή ζεσταίνονται…
Διαβάστε τη συνέχεια στο https://www.toimerologio.me
