Τι κάνετε, μαμάδες, με τα παιδιά 7 εβδομάδες τώρα στην καραντίνα;

Με το χέρι στην καρδιά, τις τελευταίες 7 εβδομάδες διανύω μία τρομερά απαιτητική περίοδο της ζωής μου, κατά την οποία πρέπει να εργάζομαι από το σπίτι, με δύο μικρά παιδιά στο πλευρό το κάθε ένα εκ των οποίων έχει διαδικτυακές υποχρεώσεις κατά την διάρκεια της ημέρας, με τον σύζυγο να λείπει πολλές ώρες για την δική του δουλειά, ενώ παράλληλα πρέπει να φροντίσω για ένα υποτυπώδες καθάρισμα του σπιτιού, μεσημεριανό φαγητό, ενδιάμεσα σνακ και άλλα 200 επίμονα «μαμά» που πρέπει να απαντηθούν, ενώ -το κερασάκι στην τούρτα- έχω και τις ενοχές της μηδαμινής δημιουργικής απασχόλησης των παιδιών (βάψιμο πασχαλινών αυγών; Απλά γελάω!). Το χειρότερο, όμως, είναι, ότι κανείς δεν είναι ευχαριστημένος με όσα κάνω, αφού όλοι ζητούν ακόμα περισσότερα…

Ξέρω, όμως, πως δεν είμαι η μόνη σε αυτή την κατάσταση. Και αν υπάρχει κάτι που να με κάνει να νιώθω καλύτερα μέσα στη μέρα -πέρα από την σκέψη, ότι τουλάχιστον έχουμε την υγεία μας- είναι να μιλάω με φίλες μαμάδες και να μοιραζόμαστε το «φορτίο» που κουβαλάμε, την γκρίνια, τις ενοχές και τις αγωνίες για το μέλλον.

Κι αν η δική σας εμπειρία από τις τελευταίες 7 εβδομάδες καραντίνας διαφέρει εντελώς από την δική μου, να ξέρετε πως ούτε εσείς είστε μόνες. Σίγουρα θα βρείτε μία μαμά, από τις παρακάτω φίλες του Infokids.gr, που μας χάρισαν τις σκέψεις και τους προβληματισμούς τους για όσα βιώνουμε, για να ταυτιστείτε:

«Προτιμώ σε αυτό το lockdown να αφήσω την κόρη μου να βαρεθεί»

«Τους έχει πιάσει όλους σώνει και ντε (και πέστε να με φάτε) να γεμίσουμε τα τεράστια κενά χρόνου των παιδιών με χιλιάδες δημιουργικές δραστηριότητες, με βιντεοκλήσεις και άλλα ωραία, μην τυχόν και βγουν από την καραντίνα λειψά σε δεξιότητες λεπτής κινητικότητας και έλλειψης φαντασίας. Προτιμώ σε αυτό το lockdown να αφήσω την κόρη μου να βαρεθεί. Να νιώσει την απόλυτη βαρεμάρα. Πιστεύω ότι η ανία ενισχύει την περιέργεια, οδηγεί στην ανακάλυψη και αναπτύσσει με τρόπο θαυμαστό τη φαντασία. Κάθε φορά που με ρωτούσε “Μαμά, βαριέμαι, τι να κάνω;” η απάντησή μου ήταν: “Έχεις στη διάθεσή σου πολύ χρόνο να σκεφτείς τι θα ήθελες να κάνεις.”

Ε, λοιπόν, όσα έχει κάνει δύο μήνες τώρα σπίτι, τα σκέφτηκε, τα ανακάλυψε ή τα δημιούργησε μόνη της ως “αντί-δραση” στην απάντηση μου.»

Φίλια Μητρομάρα, μαμά μιας 9χρονης και δημοσιογράφος υγείας-wellness

«Conference Call με την χύτρα στο μάτι, τον σύζυγο καλωδιωμένο και τον μικρό να χοροπηδά στον καναπέ!»

«Παλαιότερα σκεφτόμουν το Remote Office ως μία ιδανική λύση, τώρα όμως με όλα τα μέλη της οικογένειας να βρίσκονται στο σπίτι άλλαξα γνώμη! Δύσκολο πράγμα! Το πρωί ξεκάνει με στρες καθώς το παιδί πρέπει να έχει πιεί το γάλα του και να το έχω ντύσει πριν ξεκινήσει το πρώτο conference call της ημέρας! Η συνέχεια είναι δύσκολη…

Conference Call με την χύτρα στο μάτι, τον σύζυγο καλωδιωμένο και τον μικρό να χρωματίζει δίπλα θυμώνοντας που ο μαρκαδόρος βγήκε από το πλαίσιο! Εναλλακτικά ένα 4χρόνο να χοροπηδά στον καναπέ αφού πρώτα έχει απλώσει όλα τα μαξιλάρια στο πάτωμα το οποίο έχει μετατρέψει σε «πισίνα» την ώρα που το τηλέφωνο χτυπά και ο Διευθυντής σου, που δεν έχει παιδιά, σου ζητά να αναλύσεις γιατί η εφαρμογή βγάζει σφάλμα κι εσύ παράλληλα και ανήμπορη, βλέπεις κάθε 1 δευτερόλεπτο το κεφάλι του παιδιού σου να εμφανίζεται πάνω από την οθόνη του υπολογιστή σου…

Ναι, εντάξει τις πρώτες ημέρες της καραντίνας οι ιδέες ήταν πολλές: φυτέψαμε φασολάκια, φακές και πατάτες -ό,τι υπήρχε στα ντουλάπια– κατασκευάσαμε κούκλες και κουκλοθέατρο, πειρατικό καράβι με το καλάθι των άπλυτων και το κοντάρι της σκούπας, τον αφήσαμε να κόψει με το απαγορευμένο ψαλίδι, να μαζέψει και να φιλοξενήσει μία οικογένεια σαλιγκαριών στο μπαλκόνι και όσο περνούσαν οι μέρες… να δει πολλές (πάρα πολλές) ταινίες και φυσικά να φάει σοκολάτα, κέικ και όλα αυτά που δεν έτρωγε πριν (φοβάμαι ότι οι παππούδες, η δασκάλα και οι φίλοι του, όταν τον δουν, θα αναρωτηθούν που πήγε αυτό το λιγνό παιδάκι αν αυτή η κατάσταση διαρκέσει πολύ ακόμα).

Να μην αναφέρω τις online παραγγελίες και το πόσο έχουμε καταστρατηγήσει το «παν μέτρον άριστον» όσον αφορά τα παιχνίδια, με μόνο αποτέλεσμα το παιδί να θέλει να ασχοληθεί με εκείνο τον πλαστικό Batman (ο θεός να τον κάνει) των 1,5€ από το περίπτερο!

Δύσκολες μέρες καθώς όλοι οι ρόλοι, μάνα, νοικοκυρά, επαγγελματίας, μαγείρισσα, υδραυλικός, πρέπει να εκτελούνται: ταυτόχρονα, έγκαιρα και γρήγορα …και όλα αυτά με το καλώδιο στα αυτιά και την ελπίδα ότι το mute είναι πάντα πατημένο!»

Ιφιγένεια Μάστορα, μαμά ενός 4χρονου και ιδιωτική υπάλληλος

«Κάνουμε πολλή γυμναστική, ασκήσεις προγραφής, πολλές κατασκευές και ζωγραφική. Περνάμε πολύ όμορφα»

«Η καραντίνα ήρθε για εμάς όχι εντελώς ξαφνικά. Ήδη με τις ιώσεις και τη γρίπη είχαμε περάσει πολύ καιρό στο σπίτι με τα παιδιά. Έχοντας δίδυμα, όποτε αρρώσταινε το ένα έμενε και το άλλο σπίτι. Επίσης έχεις πάντα 50% περισσότερες πιθανότητες να κολλήσουν κάτι από το Προνήπιο.

Η καραντίνα για εμένα και τα παιδιά ήταν μια ευκαιρία να μείνουμε σπίτι και να εξασκήσουμε τη φαντασία και τη δημιουργικότητα μας. Οι απαιτήσεις στη δουλειά μου έχουν πέσει πολύ και -αν και ο μπαμπάς δουλεύει κανονικά από το σπίτι- μπορούμε να περάσουμε όμορφες στιγμές όλοι ως οικογένεια. Φυσικά στο μυαλό μας, ειδικά των γονιών, υπάρχει πάντα ο φόβος, η αβεβαιότητα και το άγχος γι’αυτή τη δύσκολη κατάσταση, όπως και για την ομαλή μετάβαση. Προσπαθούμε να μην το δείχνουμε στα παιδιά και απλά να τους εξηγούμε την πραγματικότητα. Όμως, αλήθεια τώρα, περνάμε πολύ όμορφα. Ίσως βοηθάει ότι είναι δύο παιδιά, στην ίδια ηλικία και διαφορετικού φύλου. Κάνουμε πολλή γυμναστική, πολλές ασκήσεις γραφής, πολλές κατασκευές και ζωγραφική. Βλέπουμε τηλεόραση, ταινίες, εκπαιδευτικά προγράμματα. Τραγουδάμε, χορεύουμε. Πάμε για ποδήλατο στην ταράτσα μας, ποτίζουμε τα λουλούδια στο μπαλκόνι μας, κάνουμε πατίνι στην πιλοτή μας, πάμε για εξερεύνηση στην γύρω περιοχή. Κάνουμε όλες τις δουλειές του σπιτιού μαζί. Από αυτά που μας λένε τα παιδιά, δεν τους έχει λείψει κάτι, εκτός από τη θάλασσα που την ονειρευόμαστε και την περιμένουμε. Ίσως και κανένα φαγητό σε κάποιο εστιατόριο ή ταβερνάκι. Όλο αυτό που ζω μαζί με τα παιδιά, μου επιβεβαιώνει, ότι τα παιδιά μέχρι τουλάχιστον αυτή την ηλικία των 5 ετών, δε χρειάζονται ιδιαίτερες συνθήκες για να περάσουν καλά. Αρκεί να είναι σε περιβάλλον ηρεμίας και με πολλά ερεθίσματα.

Για τους ανθρώπους που ασχολούνται με τον πνεύμα, δεν είναι και τόσο δύσκολο να μείνουν σπίτι… Το ίδιο ισχύει και για τα παιδιά τους…»

Άντα Μελά, μαμά δύο 5χρονων και αρχιτέκτων

«Έκλεισα το μαγαζί και βρεθήκαμε πρώτη φορά τόσες ώρες όλοι μαζί στο σπίτι»

«Εγώ ανήκω στην κατηγορία των επαγγελματιών που έκλεισαν τις επιχειρήσεις τους τον Μάρτη, με αποτέλεσμα να διακοπεί ξαφνικά η καθημερινή ρουτίνα που είχαμε εδραιώσει σαν οικογένεια. Οι ημέρες της καραντίνας μας βρήκαν, λοιπόν, όλους μαζί, πολλές ώρες στο σπίτι, πράγμα που στην ουσία δεν είχαμε ζήσει ποτέ με τα παιδιά!

Από το σχολείο δεχόμαστε εξαρχής πολλές δραστηριότητες/εργασίες/προτάσεις, επομένως σίγουρα αφιερώνουμε κάποιες ώρες τη εβδομάδας σε αυτό.

Τις υπόλοιπες όμως αυθόρμητα τις ξοδεύουμε απολαμβάνοντας ο ένας την παρουσία/παρέα του άλλου, γιατί είναι κάτι που τελικά έλειπε σε όλους μας. Δεν είμαστε από τις crafty οικογένειες, έτσι προτιμάμε να παίζουμε non-stop επιτραπέζια παιχνίδια και παιχνίδια φαντασίας (εξερευνήσεις, «μάχες» κλπ). Απολαμβάνουμε ποδηλατάδες, εξορμήσεις στο ρέμα/δασάκι της γειτονιάς μας κάνοντας πικ-νικ αλλά και γυμναστική στο σπίτι όλοι μαζί. Νέο μας “κόλλημα” τα ντοκιμαντέρ ζώων/φύσης και διαστήματος που χαζεύουμε αγκαλιά. Φυσικά δεν λείπουν οι στιγμές “βαρεμάρας” και ομαδικής χαλάρωσης… η μουσική και ο χορός! Και μιας και δεν υπάρχει πλέον απαίτηση να γίνουν τα πράγματα γρήγορα και αποτελεσματικά, τα μικρά απολαμβάνουν, επίσης, να συμμετέχουν και στις καθημερινές “δουλειές” του σπιτιού, καθένας με τον τρόπο του – άπλωμα ρούχων, πλύσιμο μπαλκονιών, μαγείρεμα κ.α.»

Δήμητρα Πέππα, μαμά 2 αγοριών και ιδιοκτήτρια παιδικού βιβλιοπωλείου Little Book