«Το παιδί δεν διαβάζει πια καθόλου – Νιώθουμε πως αυτή τη μάχη την έχουμε χάσει»

Αλήθεια πόσοι γονείς μεταξύ μας δε συζητάμε για το διάβασμα των παιδιών, ειδικά αυτή την περίοδο που τα σχολεία είναι κλειστά και κάνουν τηλεκπαίδευση; Και πόσοι δε ρωτάμε ο ένας τον άλλον τι γίνεται στο δικό τους σπίτι με το διάβασμα και αν τα παιδιά έχουν πια βαρεθεί/κουραστεί ή μόνο στο δικό μας το σπίτι συμβαίνει αυτό.

Και η πικρή αλήθεια είναι πως πολλοί γονείς πια διαμαρτύρονται για το ίδιο πράγμα: τα παιδιά πλέον δεν έχουν καμιά όρεξη για διάβασμα, έχουν βαρεθεί και οι ώρες που αφιερώνουν όσο πάνε και λιγοστεύουν. Στο τέλος θα κάνουν διάλειμμα για να διαβάζουν και όχι διάλειμμα από το διάβασμα!

Σχετικά άρθρα: “Είναι υποχρέωση της γυναίκας μου να κρατά τα παιδιά ήσυχα τώρα που δουλεύω από το σπίτι!”

«Λίγο ακόμα να μείνουν κλειστά τα σχολεία και το 10χρονο θα μας βάζει για ύπνο τα βράδια»

Στο δικό μας το σπίτι, τουλάχιστον, αυτό συμβαίνει. Η όρεξη να ανοίξει βιβλίο έχει προ πολλού πάει περίπατο και πολύ φοβάμαι πως τον ίδιο δρόμο έχει πάρει και το διάβασμα. Το κανονικό και όχι αυτό του ποδιού. Πού εκείνες οι ημέρες που ήταν στο πρόγραμμά του; Επέστρεφε από το σχολείο, ξεκουραζόταν λίγο, και μετά ξεκινούσε το διάβασμα.

Έκανε τα διαλείμματά του, πήγαινε στις εξωσχολικές του δραστηριότητες κι επέστρεφε για να τελειώσει ή να ρίξει μια μικρή επανάληψη. Τώρα κι ενώ έχουν περάσει τόσοι μήνες τηλεκπαίδευσης ο χρόνος που αφιέρωνε στη γρήγορη επανάληψη, είναι ο ίδιος με το διάβασμα των μαθημάτων της ημέρας.

Το πρόγραμμα εννοείται πως έχει πέσει υπέρ πανδημίας και τηλεκπαιδεύσεως κι έχουμε φτάσει πια στο σημείο, όπου διαβάζει 2 με 3 ώρες πριν ξεκινήσει τα μαθήματα μέσω webex. Βέβαια, υπάρχουν και περιπτώσεις μαθητών που διαβάζουν το μάθημα της επόμενης ώρας ενώ κάνουν τηλεκπαίδευση. Κλείνουν την κάμερα να μην τους βλέπει ο δάσκαλος/α και διαβάζουν. Σε αυτό το σημείο δεν έχουμε φτάσει, ακόμα. Αλλά κοντοζυγώνει, το αισθάνομαι.

Αλλά δεν είναι το μόνο που αισθάνομαι. Αισθάνομαι πως έχουμε χάσει αυτή τη μάχη. Γιατί η αλήθεια είναι πως αυτή η κατάσταση λόγω πανδημίας μάς έχει φέρει αντιμέτωπους με πολλές μάχες τις οποίες καλούμαστε να δώσουμε. Και πόσες να κερδίσεις.

Κάθε προσπάθεια για να του εξηγήσουμε πόσο σημαντικό είναι να μη χάσει τη σειρά με το διάβασμα, ώστε να μην αποκτήσει κενά, πέφτει στο κενό. Μάλιστα, πλέον έχει και την απάντηση έτοιμη: «εδώ έχω χάσει τη χρονιά». Να το κατηγορήσεις σε αυτό; Κι εμείς οι ίδιοι οι γονείς δεν πιστεύουμε το ίδιο καμιά φορά;

Να του βάλεις τις φωνές για να διαβάσει; Πόσες φορές έχει πιάσει αυτό το κόλπο; Και πόσες φορές να φωνάζεις; Να ξεκινήσεις τις απειλές; Τις τιμωρίες; Το κάνεις μια, δυο, δέκα φορές. Πόσες φορές να απειλήσεις; Πόσες να το τιμωρήσεις; Όταν μάλιστα δεν πραγματοποιείς και τις απειλές, σου λέει και το ίδιο: «άσε να λέει, στο τέλος δεν θα το κάνει». Τα παιδιά είναι έξυπνα. Ξέρουν καλά τι τους γίνεται και τι γίνεται.

Ίσως καμιά φορά να «εκμεταλλεύονται» και την όλη κατάσταση και να τα φορτώνουν στον κόκορα με μια δικαιολογία παραπάνω. Το θέμα, λοιπόν, είναι τι κάνουμε εμείς για να τους δώσουμε πίσω την χαμένη όρεξη για το διάβασμα των μαθημάτων. Τι μπορούμε να κάνουμε για να μη χάσουμε στο τέλος αυτή τη μάχη;