MENU
Το παρατεταμένο lockdown, το κλείσιμο των σχολείων, η αναστολή των εξωσχολικών δραστηριοτήτων έχει βγάλει εκτός προγράμματος τα παιδιά. Μία μαμά θέλησε να μοιραστεί όσα η ίδια βιώνει στη νέα καθημερινότητα του παιδιού της και τους τσακωμούς που έχουν για το tablet και το… survivor!
«Όταν τα δημοτικά έκλεισαν και πάλι και τα παιδιά ξεκίνησαν ξανά την τηλεκπαίδευση, το πρώτο που αναφώνησα ήταν ένα «Ωχ». Ένα «ωχ» με μπόλικες ενοχές που το ξεστόμισα η άκαρδη η μάνα, αλλά και με μπόλικη δόση αλήθειας για το τι θα ακολουθούσε. Γιατί, ήξερα καλά τι θα ακολουθούσε, το έργο αυτό το είχα ξαναζήσει.
Δεν θα σταθώ στο κομμάτι της εκπαίδευσης και κατά πόσο το εξ αποστάσεως μάθημα είναι αποδοτικό και αποτελεσματικό. Αυτό είναι ένα μεγάλο κεφάλαιο που χωράει πολλή συζήτηση, ενώ οι «παρενέργειες» θα φανούν παρακάτω, στις επόμενες τάξεις.
Θα σταθώ στο κομμάτι της νέας καθημερινότητας των παιδιών που πλέον δεν περιλαμβάνει σχολείο και δραστηριότητες, αλλά έχει περιοριστεί στο «μαμ, κακά και νάνι». Με μπόλικες ώρες, όμως, πάνω από ένα tablet και… Survivor!
Σχετικά άρθρα: Μια pop-up βιβλιοθήκη 24ωρης λειτουργίας στήθηκε για τα παιδιά έξω από τον Ι. Ν. Αγίας Σοφίας στο Νέο Ψυχικό
Είμαι μητέρα ενός 10χρονου αγοριού και σε όλη τη διάρκεια του lockdown έχω έρθει – ουκ ολίγες φορές – αντιμέτωπη με τον ίδιο μου τον εαυτό. Πρώτη με αμφισβητώ αν είμαι πράγματι καλή ως μητέρα ή αν είμαι η μοναδική που τα κάνω όλα λάθος. Αν μόνο το δικό μου το σπίτι δεν είναι σαν διαφήμιση για φρέσκο γάλα όπου όλη η οικογένεια μαζί παίρνει περιχαρής το πρωινό της.
Η νέα καθημερινότητα έχει φέρει τα πάνω κάτω, έχει αλλάξει τις ισορροπίες, τους ρόλους και σίγουρα έχει ταράξει τα νεύρα μας. Το παιδί έχει βγει εντελώς εκτός προγράμματος και είναι σαν φοιτητής. Αργά κοιμάται, αργά ξυπνάει. Λίγο ακόμα και στο τέλος θα μας βάζει για ύπνο το βράδυ.
Το tablet έχει γίνει κάτι σαν προέκταση του χεριού του. Free fire, fortnight, κάτι απίστευτοι youtubers είναι λέξεις και ονόματα που και να μην ήθελα, τα έμαθα. Οι τσακωμοί για το πόση ώρα θα παίξει, είναι σε καθημερινή βάση. Άλλοτε τα καταφέρνω και άλλοτε όχι. Το «άλλοτε όχι» κερδίζει, σχεδόν πάντα στα σημεία.
Το «διαβάζω τα απογεύματα», έχει γίνει πλέον «διαβάζω το πρωί» και όσο περνάει ο καιρός γίνεται «διαβάζω λίγο πριν ξεκινήσει η τηλεκπαίδευση». Όταν σταματάει να παίζει με το tablet, πεινάει. Και όταν δεν πεινάει, παίζει.
Τα μαθήματα μέσω zoom στο Tae Kwon do, έπαψαν να έχουν για εκείνον ενδιαφέρον. Και δεν το κατηγορώ σε αυτό. Δώσαμε μάχη με τον πατέρα του να μην τα σταματήσει προκειμένου να έχει μια επαφή κι ας είναι εδώ που τα λέμε ενοχλητικό να ακούς φωνές στο άλλο δωμάτιο να ουρλιάζουν «α, ου, τένγκο…» και ποδοβολητά λες και μας την πέφτει ο στρατός του Κιμ. Όμως, σε αυτή την περίπτωση, δεν κοιτάς τι ενοχλεί εσένα, αλλά τι είναι καλύτερο για το παιδί.
Κι έρχεται το βράδυ. Και ξεκινάει ο νέος γύρος τσακωμών, διότι έχει survivor! Και αρχίζουν οι διαπραγματεύσεις για την ώρα που θα πάει για ύπνο και μετά ακολουθούν οι απειλές γιατί ποτέ οι συμφωνίες από πλευράς του δεν τηρούνται. «Λίγο ακόμα», «5 λεπτά μόνο», «Αφού αύριο δεν έχω σχολείο».
Και μας πιάνει απελπισία. Είναι φορές που σκέφτεσαι να σηκώσεις τα χέρια ψηλά, να παραδοθείς και να παρακαλέσεις να τελειώσει όλη αυτή η κατάσταση μπας κι επανέλθει στο πρόγραμμά του. Αλλά μετά σκέφτεσαι πως έρχεται το καλοκαίρι, που ούτως ή άλλως το πρόγραμμα πάει περίπατο και κάπου εκεί, απελπίζεσαι.
Δεν ξέρω αν αυτό συμβαίνει σε όλα τα σπίτια ή στα περισσότερα. Είναι όμως, και αυτή μια πραγματικότητα – θλιβερή. Αλλά, όπως σε κάθε δυσκολία, έτσι και σε αυτή προσπαθούμε να δούμε την αστεία πλευρά της. Να βάλουμε λίγο χιούμορ, γιατί χαθήκαμε.
Οι γκρίνιες, το μάλωμα και οι φωνές για να πάει νωρίτερα για ύπνο δεν οδηγούν πουθενά. Πόσο άσχημο να πηγαίνει το παιδί για ύπνο με κλάματα. Οπότε, αυτά τα «5 λεπτά ακόμα» που γίνονται τελικά… μισή ώρα, ξεκινάνε από εμάς νωρίτερα. Θέληση να υπάρχει και κάπου θα τη βρεις – πιστεύω – τη λύση».
