«Τώρα καταλαβαίνω γιατί οι γονείς μου δεν γιόρτασαν ποτέ τα γενέθλιά μου»

Ο Lewis Howes είναι ένας από τους πιο γνωστούς Αμερικανούς πρώην ποδοσφαιριστές και νυν συγγραφέας και life coach, ενώ διαθέτει ένα σόου μέσα από το οποίο δίνει συμβουλές για καλύτερη ζωή. Κατά την διάρκεια αυτών, πολύ συχνά δίνει παραδείγματα από την δική του προσωπική ζωή και τον τρόπο με τον οποίο μεγάλωσε –ο οποίος δεν ήταν καθόλου εύκολος.

Ο ίδιος εξηγεί, ότι μεγάλωσε από χωρισμένους γονείς, σε ένα σπίτι με υπερβολική ένταση. Στα 5 του χρόνια κακοποιήθηκε σεξουαλικά από άντρα και, σε συνδυασμό με το bullying που δεχόταν στο σχολείο, πολλές φορές είχε ευχηθεί να πεθάνει. Ωστόσο, ήταν καλός στα αθλήματα και αυτό τον βοήθησε να προχωρήσει στο ζωή του και να αναζητήσει τρόπους για να την κάνει καλύτερη. Ένα ατύχημα τον ανάγκασε να εγκαταλείψει τον αθλητισμό, αλλά να αναζητήσει την τύχη του ως συγγραφέας και επιχειρηματίας. Τα κατάφερε καλύτερα από όσο ποτέ φανταζόταν και πλέον μπορεί να βοηθά και άλλους ανθρώπους να βελτιώσουν τη ζωή τους.

Αυτό τον στόχο έχει και η παρακάτω ιστορία από τη ζωή του, με την οποία όσο κι αν διαφωνεί κανείς, σίγουρα θα κατανοήσει το νόημα που μεταφέρει:

«Πριν γιορτάσετε τα επόμενα γενέθλιά σας, ακούστε αυτό.

Όταν ήμουν μικρό παιδί, κάθε φορά που πλησίαζαν τα γενέθλιά μου δεν έπαιρνα ποτέ κάποιο δώρο, δεν μου έκαναν ποτέ πάρτι, ούτε καν μια ευχετήρια κάρτα.

Θυμάμαι να πηγαίνω στα πάρτι φίλων μου και να τους βλέπω να γιορτάζουν με όλους τους αγαπημένους τους, να έχουν εντυπωσιακές τούρτες και να παίρνουν μεγάλα δώρα, ενώ εγώ συνέχιζα να μεγαλώνω και να μην γιορτάζω ποτέ τα γενέθλιά μου.

Τη μέρα που έκλεινα τα 7 μου χρόνια πήγα στον πατέρα μου, με δάκρυα στα μάτια και τον ρώτησα το πιο απλό πράγμα: Μπαμπά, εγώ γιατί δεν έχω τούρτα; Γιατί δεν έχω δώρα και μπαλόνια; Γιατί δεν έρχονται φίλοι μου στο σπίτι να γιορτάσουμε τα γενέθλιά μου; Δεν με αγαπάς;

Αυτό που μου απάντησε άλλαξε τη ροή της υπόλοιπης ζωής μου.

Μου απάντησε: ‘Γιε μου, δουλεύω με ανθρώπους κάθε μέρα. Νέους ανθρώπους, ηλικιωμένους, οι οποίοι πάντα περιορίζονται από την ηλικία τους. Και δίνουν υπερβολική έμφαση στο πόσο νέοι ή πόσο μεγάλοι είναι. Και δεν θέλω ποτέ να περιορίζεσαι από την ηλικία σου.’

Αυτό που εννοούσε είναι, ότι πάρα πολύ άνθρωποι δίνουν υπερβολική σημασία στο πόσο νέοι είναι, στο ότι δεν έχουν εμπειρία, δεν έχουν πτυχία, δεν έχουν την πείρα να πετύχουν όλα αυτά που θέλουν και έτσι ποτέ δεν το κάνουν.

Και τόσοι πολλοί άνθρωποι που είναι μεγαλύτεροι σε ηλικία, ακόμα και στα 40-45 τους, λένε ‘τώρα ο χρόνος μου τελείωσε και δεν μπορώ να κάνω όσα θέλω. Δεν μπορώ να κυνηγήσω τα όνειρά μου γιατί είμαι πολύ μεγάλος πια.’

Μου είπε, λοιπόν, ο πατέρας μου, ότι ‘Κάθε μέρα γιορτάζουμε τη ζωή σου. Δεν χρειαζόμαστε μια μέρα για να μοιραστούμε μαζί σου το πόσο πολύ σε αγαπάμε. Δεν θέλουμε ποτέ να περιοριστείς από το πόσο μικρός ή πόσο μεγάλος είσαι, γιατί η ηλικία είναι απλά ένας αριθμός. Μην επικεντρώνεσαι, λοιπόν, σε αυτήν όταν κυνηγάς τα όνειρά σου’.

Δεν είσαι ποτέ πολύ μικρός για να σε πάρει κάποιος στα σοβαρά. Για να έχεις φωνή και να ακούγεσαι. Για να ξεκινήσεις να πραγματοποιείς τα όνειρά σου. Και δεν είσαι ποτέ πολύ μεγάλος για να τρέξεις στον μαραθώνιο, να γράψεις το βιβλίο που ήθελες, να ξεκινήσεις μια επιχείρηση.

Οπότε είτε χρησιμοποιείς την ηλικία σου ως δικαιολογία ή αυτομαστιγώνεσαι που δεν κατάφερες κάτι νωρίτερα, θυμήσου το απόφθεγμα της Abe Lincoln: ‘Στο τέλος-τέλος, δεν είναι τα χρόνια της ζωής σου που μετρούν, αλλά η ζωή στα χρόνια που έζησες.’»