«Δεν μπορώ να ξεχάσω τις φωνές για βοήθεια δυο χρόνια μετά»
«Δεν μπορώ να ξεχάσω τις φωνές για βοήθεια δυο χρόνια μετά» λέει η Αλεξάνδρα Τσακίρη η κοπέλα που σώθηκε στο μοιραίο δυστύχημα στα Τέμπη αλλά που ζει με τις αναμνήσεις εκείνης της βραδιάς δυο χρόνια μετά.
Θυμάται την κάθε στιγμή από εκείνο το βράδυ της 28ης Φεβρουαρίου. Η κοπέλα περιέγραψε στο OPEN τα λεπτά που πέρασε μέσα στη φρίκη της μοιραίας αμαξοστοιχίας.
Το μυαλό της σχηματίζει την κάθε στιγμή. σκέφτεται και αναρωτιέται. Έζησε αλλά όλοι οι άλλοι οι 57 συνάνθρωποί μας είχαν φρικτό θάνατο.
Θυμάται τη σύγκρουση και λέει ότι η έλλειψη οξυγόνου κυριάρχησε μετά το μπαμ και το φονικό πανιτάρι της φωτιάς. Η φωτιά ήταν δίπλα της, την έβλεπε, τη φοβήθηκε.
«Δεν είχαμε οξυγόνο εκείνη την ώρα, δηλαδή προσπαθούσαμε με τα χίλια ζόρια να αναπνεύσουμε, βάζαμε φουλάρια μπροστά γιατί μας δυσκόλευε αυτό που κάναμε σαν αναπνοή. Μέσα στο βαγόνι αλλά και όταν βγήκαμε, είδαμε πολύ έντονα τη φωτιά, τα δικά μας τα τζάμια είχανε σπάσει από τις λαμαρίνες της εμπορικής αμαξοστοιχίας και την φωτιά τη βλέπαμε δίπλα μας. Όλοι φώναζαν ”βοήθεια θα πεθάνουμε”. Ένας από τα πίσω βαγόνια φώναξε ”ψυχραιμία όλοι” και ήταν αυτό που χρειαζόμουν εκείνη την ώρα για να είμαι ψύχραιμη ώστε να βγούμε έξω».
Κάποιοι γονείς δεν άκουσαν το καλό νέο είμαι καλά μόνο πονάω λίγο.
Στη συνέχεια η ίδια είπε πως δύο χρόνια μετά δεν μπορεί να ξεχάσει τις φωνές από το μοιραίο τρένο, αναφέροντας χαρακτηριστικά ότι:
«Ακόμη και τώρα μετά από δύο χρόνια δεν μπορώ να ξεχάσω αυτά τις φωνές, αυτά τα πράγματα που είδα εκείνο το βράδυ. Ειδικά για τα παιδιά που τα γνώριζα, την Αφροδίτη, τον Άγγελο και την Εριέττα, με πονάει ακόμη περισσότερο γιατί τους είδα, σηκώθηκαν και μετά από λίγο χάθηκαν και ακόμη και τώρα που μιλάμε η Εριέττα δεν έχει βρεθεί. Αυτό με πονάει παραπάνω γιατί εγώ μπόρεσα εκείνο το βράδυ να πάρω τους γονείς μου τηλέφωνο να τους πω ότι όλα καλά, είμαι εντάξει, χτύπησα λίγο αλλά είμαι εντάξει ζώ. Κάποιοι γονείς δεν δέχτηκαν αυτό το τηλεφώνημα».
