Δεκάδες ξαδέρφια, γιαγιά και παππούς φυσικά, θείες και θείοι, αρνιά στη σούβλα στη σειρά, κόκκινα αβγά και κόκκινα παπούτσια. Κάπως έτσι ήταν το οικογενειακό μας Πάσχα στο Αγρίνιο στα 80’s…
Όταν ήμουν παιδί, το Πάσχα ήταν μια πολύ ξεχωριστή περίοδος που ξεκινούσε κάπου με το κλείσιμο των σχολείων και ολοκληρωνόταν με την επιστροφή μας από το Αγρίνιο, την πόλη καταγωγής της μαμάς μου, όπου ζούσαν η γιαγιά και ο παππούς. Όπως το αναπολώ σήμερα, θα μπορούσε άνετα να γίνει σειρά στην τηλεόραση, κάτι σαν «Τα καλύτερά μας χρόνια» αλλά σε πασχαλινή εκδοχή…
Παραδοσιακό οικογενειακό Πάσχα
Το Πάσχα των παιδικών μου χρόνων είχε απαραιτήτως καινούργια ρούχα και παπούτσια που θα φορούσα στην Ανάσταση. Είχε νηστεία που «κλέβαμε» με τον αδερφό μου για να φάμε ένα κουλουράκι που είχε μοσχοβολήσει στο σπίτι. Είχε αναμονή για τη λαμπάδα της νονάς – ένα κερί με φιόγκο τότε, όχι υπερπαραγωγή όπως σήμερα. Είχε εκκλησία κάθε απόγευμα και θεία κοινωνία τη Μεγάλη Πέμπτη το πρωί.
Και φυσικά είχε ταξίδι στο Αγρίνιο. Όλη η οικογένεια, και όταν λέω όλη εννοώ ότι ερχόταν όλα τα αδέρφια της μαμάς μου με τα παιδιά τους, βρίσκαμε εκεί ένα σωρό ξαδέρφες της μαμάς, θείες άγνωστες, συγγενείς που δεν ξέραμε ότι υπάρχουν, γείτονες… Και ό,τι καιρό κι αν είχε, ο παππούς έβαζε το αρνί στη σούβλα και από βραδύς το Μεγάλο Σάββατο ετοίμαζε το κοκορέτσι.
Και μετά σούβλισμα, και «σταμάτα, σταμάτα παππού να πάρουμε την πετσούλα που κρέμεται» και γλέντι και τραγούδια και βαρυστομαχιά. Χαλάλι όμως… ήταν Πάσχα ονειρεμένο και αξέχαστο.
Άραγε τα παιδιά μας πώς βιώνουν το Πάσχα;
Αν κρίνω από τα δικά μου παιδιά, προσπάθησα να τους περάσω τα έθιμα που είχα μάθει από τη μαμά μου. Αλλά πάντα κάτι έλειπε… Ήταν που δεν υπήρχαν παππούδες στο χωριό; Που τα ξαδέρφια είχαμε μεγαλώσει και χαθεί, ο καθένας μας με την δική του οικογένεια. Ήταν που τα καινούργια ρούχα και παπούτσια δεν έκαναν καμία αίσθηση στα παιδιά – αφού παίρναμε συνέχεια καινούργια ρούχα…
Η αλήθεια είναι ότι δεν μπορώ να απαντήσω. Μπορεί να έχω εξιδανικεύσει τις παιδικές μου αναμνήσεις και τα παιδιά μου να απολαμβάνουν το Πάσχα όπως κι εγώ. Άλλωστε η γιορτή παραμένει, τα έθιμα τα κρατάμε (όσο μπορούμε), η οικογένεια συγκεντρώνεται ξανά, έστω κι αν στέλνουμε το αρνάκι στον φούρνο γιατί «που να σουβλίζουμε τώρα….».
Μια μέρα θα τα ρωτήσω πώς το έχουν ζήσει, αλλά να μεγαλώσουν λίγο ακόμα, να «κατακάτσουν» οι αναμνήσεις και να εδραιωθεί μέσα τους η αξία της οικογένειας και των ξεχωριστών αυτών γιορτών που ζούμε όλοι μαζί.
Μέχρι τότε, να έχουμε υγεία, να μαζευόμαστε να τρώμε και να πίνουμε και να γιορτάζουμε όλοι μαζί, όλες οι οικογένειές μας.
Καλή Ανάσταση σε όλους.
