MENU
Δεν φωλιάζουν πια ανάμεσα στο λαιμό μου μωρουδίστικα μάγουλα. Δεν ξεκουράζονται ούτε κοιμούνται στην αγκαλιά μου πια κουρασμένα απ’το παιχνίδι κορμάκια…
Τα μωρά μου τώρα πια δεν είναι μωρά, τρέχουν ολοταχώς τον δρόμο της παιδικής τους ηλικίας. Κι όσο κι αν είμαι ευγνώμων που βλέπω πόσο υπέροχα έχουν μεγαλώσει, πόσο θα λάτρευα να μπορούσα να κρατήσω τα μικροσκοπικά χεράκια τους άλλη μια φορά…
Έχει τόσες πάρα πολλές προκλήσεις να μεγαλώνεις ένα μωρό που είναι δύσκολο να απολαμβάνεις πάντα τις όμορφες στιγμές όταν έρχονται, να τις ζεις στο έπακρο.
Πόσο θα λάτρευα να μπορούσα να πάω πίσω στο χρόνο και να γνωρίσω το πρώτο μου μωρό χωρίς το άγχος, χωρίς το φόβο, χωρίς την στεναχώρια. Απλά να μυρίσω το γλυκό άρωμα απο το μικρό του κεφαλάκι.
Να του πω πόσο πολύ τον αγαπώ, να του πω πως όλα θα πάνε καλά και πως όχι μόνο θα τα καταφέρουμε παρέα αλλά και πως θα γίνουμε οι καλύτεροι φίλοι!
Υπάρχει μια αλήθεια που την κατανοούμε λίγο αργότερα συνήθως κι αυτή είναι πως έχει κάτι το μοναδικό το σκοτάδι του πρώτου καιρού.
Καταφέρνει και μας ανοίγει διάπλατα, μας ανοίγει ορίζοντες, μας βοηθάει να δούμε τον κόσμο με άλλα μάτια πια, με νέες προοπτικές, με περισσότερη ενσυναίσθηση, με περισσότερη αγάπη!
Περνάει ο καιρός κι αλλάζουμε τόσο πολύ όσο δεν περιμέναμε ποτέ.
Και μια μέρα μας έρχεται στο νου πόσα πολλά θα δίναμε για να γνωρίσουμε και πάλι το μωρό μας σ’αυτήν την ηλικία.
Να το σφίξουμε στην αγκαλιά μας και να ρουφήξουμε την στιγμή ελεύθερη δίχως τίποτα να μας βαραίνει την καρδιά ή το μυαλό.
Απόλαυσε κάθε εκατοστό απ’το μωρό σου…..δεν το ξέρεις πάντα αλλά τα πας υπέροχα μαμά
Εκπαιδεύτρια Περιγεννητικής Αγωγής,
Βοηθός Mητρότητας,
Εκπαιδευμένη στο Τραύμα και στο Τραύμα Τοκετού
