Αυτός ο μαθητής της Β’ Λυκείου (και οι γονείς που τον μεγαλώνουν) είναι η ελπίδα του τόπου μας…

Η ανάρτηση της ζωγράφου κ. Ειρήνης Βογιατζή στον προσωπικό της λογαριασμό στο Facebook σας υποσχόμαστε ότι θα σας φτιάξει τη μέρα και θα σας κάνει να σκεφτείτε, ότι αν υπάρχουν τέτοιοι γονείς στην Ελλάδα σήμερα που μεγαλώνουν τέτοια παιδιά… υπάρχει ελπίδα!

Πρωταγωνιστής στην ιστορία της ο Σταύρος, μαθητής Β’ Λυκείου, που, χωρίς η οικογένειά του να έχει τα οικονομικά μέσα για να τον στηρίξει, έχει στόχο να σπουδάσει στην Αρχιτεκτονική. Και θα σπουδάσει. Αν διαβάσετε την παρακάτω συζήτησή του με την εικαστικό, θα καταλάβετε γιατί…

“Χτές εδώ στο Διμηνιό μάλωνε ο θεός με το θεό. Κύματα, αέρας κρύο, θερινό ηλιοστάσιο σου λέει ο άλλος. Τριγυρίζοντας χωρίς προορισμό, πήγα να χαιρετίσω την οικογένεια του Σταύρου που μένει παραδίπλα κι είδα τα παράθυρά τους ανοιχτά. Ο Σταύρος είναι μαθητής στη Β’ Λυκείου στο Δημόσιο. Δημόσιο πάει μετά απο οικογενειακή απόφαση, αφού η 40χρονη μάνα του έμεινε χωρίς δουλειά κι ο πατέρας εργάζεται σε ιδιωτική επιχείρηση, που πότε κλαίει και πότε γελάει. Ο Σταύρος πήγαινε σε ιδιωτικό σχολείο. Στην πρώτη γυμνασίου, η μάνα απολύθηκε. Η επιχείρηση πτώχευσε, έξι μισθοί στον αέρα (πληρώνονταν κάπου κάπου έναντι ) και για αποζημίωση ούτε λόγος.

Εχει και μιά μικρή αδερφή που γράφτηκε κατευθείαν στο δημόσιο της γειτονιάς. Καθήσαμε στα πεζούλια της παραλίας και πιάσαμε κουβέντα για το σχολείο και το μέλλον.

-Εγώ κυρία Ειρήνη ήθελα πάντα να γίνω Αρχιτέκτονας και θα γίνω. Μή με ρωτήσεις πως. Και βλέπω και τι γίνεται στο σπίτι και δε θέλω να είμαι βάρος κανενός. Εμείς έχουμε καλούς δασκάλους. Κάποιους τους σεβόμαστε γιατί τ’ αξίζουν και με κάποιους κάνουμε πλάκα γιατί είναι της πλάκας.

-Πώς τα βλέπεις με τις αλλαγές;
Εγώ κυρία Ειρήνη πιστεύω οτι πρέπει ν’ αντιστεκόμαστε σ’ αυτό που μας καταπιέζει και μας ακυρώνει σαν ανθρώπους και να το πολεμάμε ο καθένας όπως μπορεί. Για παράδειγμα ο Σολωμός πίστευε οτι προορισμός του ποιητή είναι να στηρίξει ηθικά. Ο ίδιος δεν πήγε να πολεμήσει. Εννοείται δεν είναι εύκολο. Άλλοι γίνονται σίδερα, άλλοι σπάνε. Όμως και το να κρύβεσαι στη φωλιά σου περιμένοντας να περάσει ο χαμός αφήνοντας τους άλλους να πολεμάνε σε κάνει μικρό τον ίδιο. Και να πατάς σε δυό βάρκες πάλι το ίδιο είναι. Άκυρος. Στη ζωή μιά μέρα, πρέπει ν’ αποφασίσεις με ποιούς θα πας και ποιούς θ’ αφήσεις.

-Σταύρο, αυτό είναι στίχος από ένα τραγούδι.
-Ποιανού τραγούδι;
-Tου Σαββόπουλου.
-Καλά δεν το ξέρω, αλλά ο στίχος κολλάει σε πολλά. Ο πατέρας μου το λέει για έναν, στη δουλειά.

-Τι θα γίνει με το φροντιστήριο; Χρειάζεται φροντιστήριο.
-Φέτος πήγα στο κοινωνικό. Σκίσανε πέρσι! 80% επιτυχία στις Ανώτατες. Θα συνεχίσω και για του χρόνου.

-Χρειάζεται σχέδιο. Τι θα κάνεις με το σχέδιο;
-Μίλησα με την κυρία των καλλιτεχνικών. Δεν έχουμε επιλογή αλλά θα βοηθήσει όποιον χρειάζεται με γραμμικό κι ελεύθερο χωρίς πληρωμή. Φυτό δεν είμαι αλλά δε θα στείλουμε και τον πύραυλο. Θα τα καταφέρω. Μαζευόμαστε καμμιά δεκαριά. 4 ώρες γραμμικό 4 ώρες ελεύθερο. Θα οργανωθούμε φέτος. Κάθε βδομάδα. Βλέπω και στο internet. Μας δίνει και στο σπίτι δουλειά και της τα δείχνουμε όταν έρχεται, μαζεμμένα. Είναι θέμα εξάσκησης. Να είσαι σίγουρη και του χρόνου τέτοια μέρα θα πιούμε τις μπύρες μας!

-Σταύρο, νοιώθεις ελεύθερος;
-Εγώ κυρία Ειρήνη την ελευθερία τη βλέπω αλλιώς. Για μένα η ελευθερία δεν είναι να μη δεσμεύεσαι ή να μην εξαρτάσαι. Το αντίθετο είναι. Δεσμεύεσαι, παίρνεις και δίνεις κι όταν γίνει θηλιά την κόβεις και συνεχίζεις….

Το έργο: Ελεύθερο σχέδιο από τη φετεινή προετοιμασία του Σταύρου Κ. για την Αρχιτεκτονική.”

Δείτε την αρχική ανάρτηση της κ. Βογιατζή εδώ:

Χτές εδώ στο Διμηνιό μάλωνε ο θεός με το θεό. Κύματα, αέρας κρύο, θερινό ηλιοστάσιο σου λέει ο άλλος. Τριγυρίζοντας…

Gepostet von Irene Vogiatzi am Montag, 22. Juni 2020