“Δεν περιμένω να μου το ζητήσει -απλά πηγαίνω και της παίρνω το μωρό!”: Ο σωτήριος ρόλος της αδερφής

Αν έχεις την τύχη να έχεις μία αδερφή, μεγαλύτερη – μικρότερη δεν έχει σημασία, μια αδερφή με την κυριολεκτική έννοια, αυτή που σας θέλει δεμένες και ενωμένες σαν μια γροθιά, ξέρεις πολύ καλά πως δεν υπάρχει από αυτή άλλο καλύτερο δώρο που θα μπορούσαν ποτέ να σου έχουν κάνει οι γονείς σου.

Η μαμά και blogger Heather Delaney, είναι μία τέτοια αδερφή και σε μια υπέροχη εξομολόγηση από καρδιάς μιλά για τον πολύτιμο ρόλο της αδερφής σου στη ζωή σου:

“Δεν περιμένω από την αδερφή μου να μου ζητήσει να της πάρω το μωρό.

Ξέρω, αυτό ακούγεται σαν απαγωγή. Επιτρέψτε μου να εξηγήσω:

Όταν επισκέπτομαι την αδερφή μου και έχω την ευκαιρία να κρατήσω το πολύτιμο ανιψάκι μου που μυρίζει σαν άγγελος στην αγκαλιά μου, της ανακοινώνω, ότι για τις επόμενες δύο ώρες είναι δικός μου: Τον παίρνω στην κρεβατοκάμαρα, βάζω το αγαπημένο μου σόου στην τηλεόραση και τον φροντίζω όπως χρειάζεται. Του αλλάζω πάνα, του αλλάζω ρούχα αν έχει γεμίσει σάλια, του δίνω το γάλα του… Και η αδερφή μου όλη εκείνη την ώρα ξέρει, ότι έχει όλον τον χρόνο να κάνει ό,τι την ευχαριστεί!

Να φάει, να βάλει σκούπα, να κάνει μπάνιο, να δει την αγαπημένη της σειρά στην τηλεόραση…

Όπως κι αν αποφασίσει να περάσει τον χρόνο της, είναι δικό της θέμα. Δεν επεμβαίνω. Σίγουρα δεν την κρίνω. Μόνο εκείνη ξέρει τι έχει ανάγκη το σώμα της και η ψυχή της εκείνη τη στιγμή -και αυτό είναι που θέλω να καταλάβει.

Τόσο εγώ, όσο και εκείνη μα και ο μπέμπης νιώθουμε υπέροχα στο τέλος αυτής της ώρας! Είναι ένα όμορφο διάλειμμα από τη ρουτίνα μας και για τους τρεις.

Βλέπετε, αν περιμένω να μου το ζητήσει, δεν θα γίνει ποτέ. Ενοχές, ντροπή, αισθήματα του τύπου “θα έπρεπε να μπορώ να τα καταφέρω μόνη μου”, πλημμυρίζουν το μυαλό. Το αποτέλεσμα; Δεν θα μου το ζητήσει ποτέ.

Εκείνη (όπως όλες οι μαμάδες, συμπεριλαμβανομένου του εαυτού μου), απλά θα περίμενε να καταρρακωθεί από την κούραση -πόσο περίεργο είναι που ακόμα και οι νέες μαμάδες προτιμούν την εξάντληση από το να ζητήσουν βοήθεια;

Φανταστείτε, όμως, να ΜΗΝ περιμέναμε από τις μαμάδες να εξαντληθούν; Να παρεμβαίναμε και να τις βοηθούσαμε πριν καταρρεύσουν;

Εγώ είμαι μαμά τριών παιδιών. Δεν είναι πλέον μωρά. Το ένα είναι ψηλότερο από εμένα, το άλλο στο ύψος των ματιών μου και το τρίτο είναι νήπιο. Όμως όταν ήταν μικρά, παρατηρούσα όλες αυτές τις μαμάδες γύρω μου που ήταν κουρασμένες, εξαντλημένες, χωρίς καθόλου ενέργεια και όρεξη για ζωή και η καρδιά μου πονούσε για όλες τους.

Γιατί εγώ, είχα κάθε Παρασκευή βράδυ ελεύθερη! Η πεθερά μου δεν περίμενε να της το ζητήσω. Δεν περίμενε να εξαντληθώ, να πάθω υπερκόπωση. Απλά εμφανιζόταν στην πόρτα μου κάθε Παρασκευή βράδυ και έπαιρνε τα εγγόνια της. Απολάμβανε τον χρόνο της μαζί τους όσο και εκείνα. Ήταν μία επικερδής υπόθεση για όλους μας. Και έτσι, όσο πολυάσχολη κι αν ήταν η εβδομάδα μου, όσο κουρασμένη κι αν ήμουν, ήξερα ότι είχα το βράδυ της Παρασκευής για να κάνω ό,τι θέλω.

Και -πιστέψτε με- αυτό για εμένα ήταν μεγάλη ευλογία!

Από όλα τα δώρα που μου έχει κάνει όλα αυτά τα χρόνια η πεθερά μου, αυτό ήταν το πιο πολύτιμο. Έτσι κι εγώ τώρα, θέλω να κάνω το ίδιο για την αδερφή μου. Δεν θα περιμένω να καταρρεύσει. Θα σταθώ στο κενό για εκείνη. Θα την αγαπήσω, αγαπώντας το παιδί της. Θα κάνω ακόμα πιο ισχυρές τις βάσεις της σχέσης μου μαζί της -αλλά και μαζί του.

Ακούμε τόσες φορές για τη βοήθεια που χρειάζονται οι νέες μαμάδες, όμως, θα πρέπει κάποια στιγμή να αναρωτηθούμε: Εμείς προσφέρουμε τη βοήθεια που μπορούμε;